Reguły Fajansa
W chemii nieorganicznej, reguły Fajansa, sformułowane przez Kazimierza Fajansa w 1923 r.[1][2][3] są stosowane do przewidywania czy wiązanie chemiczne będzie miało charakter kowalencyjny czy jonowy, w zależności od ładunku elektrycznego potencjalnie mającego powstać kationu i względnych wymiarów kationu i ewentualnego anionu. Reguły te mogą być podsumowane jak w następującej tabeli:
| Jonowe | Kowalencyjne |
|---|---|
| mały ładunek dodatni | duży ładunek dodatni |
| duży kation | mały kation |
| mały anion | duży anion |
Dlatego chlorek sodu – zawierający względnie duży kation (ok. 1 Å) o małym dodatnim ładunku (+1) i relatywnie mały anion (2 Å) – jest jonowy, a jodek glinu (AlI
3) – z kationem o dużym dodatnim ładunku (+3) i względnie dużym anionem – jest kowalencyjny.
Polaryzacja wiązań może być zwiększona poprzez:
- duży ładunek i mały wymiar kationu
- duży ładunek i duży wymiar anionu
- niekompletnie wypełnioną walencyjną powłokę elektronową
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ K. Fajans, Struktur und Deformation der Elektronenhüllen in ihrer Bedeutung für die chemischen und optischen Eigenschaften anorganischer Verbindungen, „Naturwissenschaften”, 11 (10), 1923, s. 165–172, DOI: 10.1007/BF01552365 (niem.).
- ↑ K. Fajans, G. Joos, Molrefraktion von Ionen und Molekülen im Lichte der Atomstruktur, „Zeitschrift für Physik”, 23, 1924, s. 1–46, DOI: 10.1007/BF01327574 (niem.).
- ↑ K. Fajans, Die Eigenschaften salzartiger Verbindungen und Atombau, „Zeitschrift für Kristallographie”, 61 (1), 1924, s. 18–48, DOI: 10.1524/zkri.1924.61.1.18 (niem.).