Rick Roufus
| Pełne imię i nazwisko |
Rick John Roufus |
|---|---|
| Pseudonim |
The Jet |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
180 cm |
| Styl walki | |
| Klub |
Roufus Kickboxing Center |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
78 |
| Zwycięstwa |
65 |
| Przez nokauty |
44 |
| Porażki |
9 |
| Remisy |
3 |
| Nieodbyte |
1 |
Rick John Roufus (ur. 3 czerwca 1966 w Milwaukee) – amerykański kickbokser, bokser i zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA), wielokrotny mistrz świata w kick-boxingu m.in. PKC, KICK, IKF czy ISKA, zwycięzca K-1 USA Grand Prix z 1998.
Jego młodszy brat Jeffrey Roufus, znany pod pseudonimem Duke Roufus jest również utytułowanym kickbokserem.
Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]
Początek kariery[edytuj | edytuj kod]
Mając 5 lat zaczął trenować taekwondo. W 1985 stoczył pierwszy zawodowy pojedynek w kick-boxingu. 8 stycznia 1986 zdobył swój pierwszy zawodowy tytuł, zostając mistrzem USA organizacji Professional Kickboxing Council (PKC). Do końca roku zdobył drugi pas mistrzowski PKC, w kategorii półciężkiej. 16 kwietnia 1987 został mistrzem świata Karate International Council of Kickboxing (KICK) w kat. superśredniej. W kolejnych latach sukcesywnie pokonywał kolejnych rywali, głównie nokautując ich. W pokonanym polu zostawiał m.in. z Mansona Gibsona.
19 sierpnia 1989 nieoczekiwanie przegrał z Polakiem Markiem Piotrowskim na punkty po 10 rundach, tracąc tytuł mistrza USA PKC i notując ówcześnie dopiero drugą zawodową porażkę przy 32 zwycięstwach. 22 czerwca 1991 zmierzył się w rewanżowym starciu z Piotrowskim, którego pokonał przez nokaut w drugiej rundzie, odbierając mu pasy mistrza świata PKC i ISKA wagi półciężkiej[1]. W latach 1991-1996 sukcesywnie bronił mistrzostwa ISKA i PKC, pokonując w tym czasie takich zawodników jak Ernesto Hoost, Józef Warchoł, Michael McDonald, Rob Kaman czy Jean-Yves Thériault. W 1994 przegrał w rewanżu z Hoostem i stracił tytuł ISKA wagi półciężkiej.
K-1[edytuj | edytuj kod]
We wrześniu 1995 zadebiutował w K-1, przegrywając z Francuzem Jérôme Le Banner przez TKO. Rok później wziął udział w K-1 USA Grand Prix które ostatecznie wygrał, co pozwoliło mu wziąć udział w eliminatorze do finału K-1 WGP 98, jednak ostatecznie 27 września 1998 na gali K-1 World Grand Prix '98 Opening Round przegrał z Francisco Filho przez KO po niskim kopnięciu i odpadł z rywalizacji. W latach 1999–2006 rywalizował głównie w K-1 gdzie bezskutecznie próbował wygrać Grand Prix USA, dwukrotnie przegrywając w finałach w rewanżu z Michaelem McDonaldem (2002) i Carterem Williamsem (2003). Poza turniejami mierzył się i wygrywał m.in. ze Stanem Longinidisem, Maurice Smithem czy Tarō Akebono oraz przegrywał m.in. z Marcinem Różalskim[2]. Po remisie z Garym Turnerem we wrześniu 2006 zawiesił karierę kickbokserską skupiając się na walkach w formule MMA. W 2011 wrócił do kick-boxingu wygrywając z Anthonym Newmanem.
8 września 2012 na gali K-1 Rising U.S w Las Vegas pokonał Siala-Mou Siligę na punkty. Niecały miesiąc później na K-1 World Grand Prix 2012 Final 16 w Tokio zremisował z Jamesem Wilsonem. Była to jak dotąd jego ostatnia walka w karierze.
Boks[edytuj | edytuj kod]
Zawodowo zadebiutował 29 kwietnia 1990 przegrywając z Ricardo Dabneyem na punkty po czym odpuścił boks na rzecz kick-boxingu. Do ringu bokserskiego wrócił po pięciu latach wygrywając na przestrzeni roku 12 pojedynków oraz zdobywając pas WBC Continental Americas wagi juniorciężkiej. W latach 1996–2001 zdołał wygrać zaledwie jeden na pięć stoczonych pojedynków. Przegrywał m.in. z Arthurem Williamsem czy Dalem Brownem. Ostatecznie karierę w boksie zakończył z bilansem 13 zwycięstw, 5 porażek i 1 remisie.
MMA[edytuj | edytuj kod]
Po zawieszeniu kariery kickbokserskiej w 2006. Skupił się na walkach w mieszanych sztukach walki (MMA). W nowej formule zadebiutował 23 lutego 2008 na gali Strikeforce przegrał w rewanżu z Maurice Smithem. W tym samym roku stoczył jeszcze osiem pojedynków (bilans 4-4). 9 maja 2009 stoczył ostatnią walkę w MMA, przegrywając przez poddanie z Wayne’em Colem. W sumie jego bilans w MMA wyniósł 4-6.
Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]
- 1986: mistrz USA PKC w wadze lekkośredniej
- 1986-1989: mistrz USA PKC w wadze średniej
- 1987: mistrz świata KICK w wadze superśredniej
- 1989: mistrz świata FFKA w wadze superśredniej
- 1990: mistrz świata FFKA w wadze półciężkiej
- 1991-1994: mistrz świata ISKA w formule Full Contact w wadze półciężkiej
- 1991-1994: mistrz świata PKC w wadze półciężkiej
- 1994: mistrz świata IKF w formule Full Contact w wadze półciężkiej
- 1996: mistrz świata ISKA w formule Full Contact w wadze półciężkiej
- 1998: zwycięzca K-1 USA Grand Prix 1998
- 1999: mistrz świata IKF w formule International Rules w wadze ciężkiej
- 2002: K-1 World Grand Prix 2002 Preliminary USA - finalista turnieju
- 2003: K-1 World Grand Prix 2003 in Las Vegas - finalista turnieju
Boks[6]:
- 1996: mistrz WBC Continental Americas w wadze juniorciężkiej
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nieznany mistrz z Polski. eurosport.onet.pl, 2013-02-28. [dostęp 2017-06-17]. (pol.).
- ↑ Paweł Sawicki: ZŁOTA 10 POLSKIEGO KICKBOXINGU/MUAY THAI 2000-2010. sporty-walki.org, 2017-05-17. [dostęp 2017-06-17]. (pol.).
- ↑ WHERE IS HE NOW? Rick Roufus. ikfkickboxing.com. [dostęp 2017-06-17]. (ang.).
- ↑ Rick Roufus - trainer. thepoundgym.com. [dostęp 2017-06-17]. (ang.).
- ↑ Rick Roufus. fansofk1.com. [dostęp 2017-06-17]. (ang.).
- ↑ Rick Roufus eyes future after inconsistent first year in MMA. mmajunkie.com. [dostęp 2008-11-25]. (ang.).