Rocar U512
| Dane ogólne | |
| Producent | |
|---|---|
| Premiera |
1995 |
| Lata produkcji |
1995 |
| Miejsce produkcji | |
| Dane techniczne | |
| Typy nadwozia |
Średniopodłogowy autobus miejski klasy maxi |
| Układ drzwi |
2-2-2 |
| Liczba drzwi |
3 |
| Silniki |
MAN D0826LUH05 |
| Moc silników |
230 KM |
| Skrzynia biegów |
Voith D851.2 |
| Liczba przełożeń |
3 |
| Długość |
12000 mm |
| Szerokość |
2500 mm |
| Masa własna |
9200 kg |
| Masa całkowita |
16000 kg |
| Rozstaw osi |
5650 mm |
| Prędkość maksymalna |
78 km/h |
| Wnętrze | |
| Liczba miejsc ogółem |
88 |
| Liczba miejsc siedzących |
20 |
| Informacje dodatkowe | |
| ABS |
Nie |
| ASR |
Nie |
| EBS |
Nie |
| ESP |
Nie |
| Klimatyzacja |
Nie |
Rocar U512 – prototyp autobusu miejskiego wyprodukowany w 1995 roku w ilości jednej sztuki przez firmę Rocar[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1995 roku rumuński producent autobusów Rocar zaprezentował trzy nowe autobusy miejskie. Były to między innymi autobusy Rocar U312, Rocar De Simon UL70 i Rocar U512. Pierwszy z nich był nową konstrukcją niezależną od autobusu Rocar 112 UDM (rozstaw osi pozostał ten sam), drugi z nich, czyli Rocar De Simon UL70 był licencyjną odmianą autobusu Inbus U210 z nadwoziem włoskiej firmy De Simon UL70, zaś trzeci był unowocześnioną wersją autobusu Rocar U312, w której silnik powędrował z pod podłogi pomiędzy osiami na zwis tylny. Do produkcji seryjnej jednak wdrożono tylko autobusy Rocar U312 i Rocar De Simon UL70.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Podwozie[edytuj | edytuj kod]
Autobus Rocar U512 napędzał wysokoprężny silnik MAN D0826LUH05 niemieckiej firmy MAN o mocy 230 KM (169 kW), który był umieszczony z tyłu. Napęd był przenoszony przez automatyczną skrzynię biegów firmy Voith D851.2 o trzech przełożeniach[1]. Do układu jezdnego zastosowano osie rumuńskiej firmy IABV Brașov na licencji węgierskiej firmy RÁBA.
Nadwozie[edytuj | edytuj kod]
Autobus Rocar U512 wyposażono w trzy pary drzwi w układzie 2-2-2. Przestrzeń pasażerska była wykonana w surowym stylu. Wewnątrz zastosowano 20 plastikowych siedzeń. Do oświetlenia wnętrza zastosowano oświetlenie jarzeniowe umieszczone w jednym rzędzie symetrycznie.
Eksploatacja[edytuj | edytuj kod]
Autobus był testowany w kilku rumuńskich miastach w połowie lat dziewięćdziesiątych. Po zakończeniu testów dalsze losy tego typu autobusów są nieznane. Prawdopodobnie został później zezłomowany.
Źródła internetowe[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Automobile Romanesti – Rocar – Rocar Prototipuri [online], www.automobileromanesti.ro [dostęp 2021-07-23].