Rugby union na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1908

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rugby union na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1908
Ilustracja
Letnie Igrzyska Olimpijskie 1908
Londyn
Miejsce

White City Stadium

Data

26 października 1908

Liczba konkurencji

1

Liczba zawodników

30

White City Stadium
Wallabies z 1908 roku

Rugby union na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1908 było drugą edycją olimpijskich zawodów w rugby union w historii, a do rywalizacji przystąpiły ostatecznie dwa zespoły. Jedyne spotkanie rozegrane zostało 26 października 1908 roku na głównej arenie igrzysk, White City Stadium, a wyraźne zwycięstwo nad Brytyjczykami z Kornwalii odnieśli reprezentujący Australazję Australijczycy.

Tło zawodów[edytuj | edytuj kod]

Zgłoszenia chętnych do uczestnictwa zespołów były przyjmowane do 1 września 1908 roku, zaś sam turniej miał być rozegrany „około 19 października”[1]. Za przeprowadzenie zawodów odpowiedzialny został Rugby Football Union, którego przedstawiciel, George Rowland Hill, został członkiem komitetu organizacyjnego igrzysk[2][3]. Anglia, Nowa Zelandia, Południowa Afryka, Walia, Irlandia i Szkocja albo nie odpowiedziały, albo odrzuciły zaproszenia do udziału w turnieju[4][5][6][7]. Zgłoszenie francuskie, które nadeszło tuż przed ustalonym terminem, okazało się jedynym, toteż Francuzi otrzymaliby złote medale, gdyby tylko stawili się w dniu meczu. Zgodzili się jednak na przedłużenie czasu przyjmowania zgłoszeń o sześć tygodni, by odbył się choć jeden pojedynek[8][7]. The Times skomentował wówczas, iż farsą byłoby przeprowadzenie turnieju rugby union bez reprezentacji z Wysp Brytyjskich[6].

Rugby Football Union wystosował zatem zaproszenie do anglo-walijskiej drużyny przebywającej na tournée w Australii i Nowej Zelandii, jednak list do niej nie dotarł[8][9]. Wyznaczył wówczas zespół Kornwalii – ówczesnych mistrzów angielskich hrabstw – do reprezentowania gospodarzy igrzysk[6][10][11]. Następnie gotowość do gry wykazali również Australijczycy przebywający w Wielkiej Brytanii na pierwszym w historii tournée[8][5].

Oryginalny, ilustrowany program zawodów przewidywał pojedynek Brytyjczyków z Francuzami w poniedziałek 26 października, którego zwycięzca dzień później zmierzyłby się z Australijczykami[6]. Wycofanie się francuskiego zespołu na tydzień przed zawodami spowodowało zmianę terminarza i jedyny mecz odbyć się miał 26 października[4][5][6][12]. Francuzi przeprosili następnie za swoją nieobecność, tłumacząc ją niemożliwością skompletowania składu z powodu niechęci klubów do zwolnienia zawodników podczas odbywających się meczów ligowych[13][9]. The Times ubolewał, że nie został przygotowany uaktualniony program zawodów ani też lista uczestniczących zawodników[10]. Do rywalizacji przystąpiły ostatecznie dwie drużyny – reprezentacja Australii występująca pod flagą Australazji i zespół reprezentujący Kornwalię występujący dla Wielkiej Brytanii.

Oba te zespoły spotkały się trzy tygodnie wcześniej, 3 października 1908 roku w Camborne, a goście zwyciężyli 18–5. Mecz ten rozegrany był przy ładnej pogodzie i w obecności około dziesięciu tysięcy widzów[14]. Kornwalijczycy otrzymawszy zaproszenie do uczestnictwa w igrzyskach już po tym meczu, uznając, iż nie mają większych szans na zwycięstwo, postanowili potraktować wyjazd do Londynu jako nagrodę za ich wcześniejsze sukcesy. Część drużyny spotkała się w niedzielę 25 października w Penzance, by rozpocząć podróż porannym pociągiem relacji Penzance–Paddington. Reszta zawodników miała dołączyć w Plymouth, jednak całą grupą postanowiono odłożyć dalszą podróż na czas lunchu. Po dwuipółgodzinnej przerwie zespół powrócił do pociągu, a do Londynu dotarł już po godzinie dwudziestej. Zawodnicy rozeszli się następnie w poszukiwaniu rozrywek. Następnego dnia zorganizowano dla nich zwiedzanie miasta, po czym zjedli lunch w The Garden Club z prezesem Cornwall Rugby Football Union. Przyjęli następnie zaproszenie na uroczystą kolację w Izbie Gmin wydawaną przez kornwalijskich członków Parlamentu[10][6][14].

Australijczycy natomiast byli wówczas w trakcie tournée rozpoczętego w sierpniu dwoma meczami w ojczyźnie, na Wyspach Brytyjskich od końca września rozegrali do tego czasu osiem spotkań. Siedem z nich zakończyło się ich zwycięstwem, jedyną porażkę odnieśli zaś dziewięć dni wcześniej z Llanelli. Do olimpijskich zawodów Australijczycy przystąpili bez kapitana zespołu, Herberta Morana, który dwa dni wcześniej doznał kontuzji w spotkaniu z londyńskim zespołem[5][12].

Zgodnie z zasadami gry podczas tych zawodów przyłożenie oraz karny warte były trzy punkty, podwyższenie dwa, zaś inne kopy na bramkę cztery[15].

Zawody[edytuj | edytuj kod]

Jedyny mecz zawodów

Mecz został rozegrany na głównej arenie igrzysk – White City Stadium w Londynie. Boisko zostało wyznaczone wzdłuż stumetrowego otwartego basenu pływackiego, którego betonowe brzegi zostały wyłożone materacami w celu zapobieżenia kontuzji zawodników. Wzniesiono również siatkę odgradzającą, jednak co wyższe kopy przelatywały ponad nią i piłka lądowała w wodzie, skąd była wyławiana długimi drągami[4][7][6]. Około dwóch–trzech tysięcy widzów, którzy zjawili się na meczu, niejako zniknęli w ogromie tego stadionu[2][6].

Dzień zawodów był pochmurny i ciemny, zalegająca na stadionie mgła była tak gęsta, iż trudno było rozpoznać zawodników po drugiej stronie boiska[6][14][6]. Sama murawa była ciężka i podmokła, co było efektem kilkugodzinnego deszczu[12][4]. W grze nie pomagały również częste przerwy na wyławianie skórzanej piłki z basenu, po których stawała się ona śliska i nasiąknięta wodą[7][6][10].

Przy braku większego zainteresowania publiczności mecz rozpoczął się o 15:15, Australijczycy wystąpili w złoto-zielonych strojach, ich rywale natomiast ubrani byli na czarno i złoto[6]. Zawodnicy z południowej półkuli objęli prowadzenie już w pierwszych pięciu minutach, w dwudziestej ich przewaga zwiększyła się do dziesięciu punktów dzięki dobremu wsparciu gracza z piłką i szybkości zawodników. Po przyłożeniu zdobyli wówczas Jack Hickey i Arthur McCabe, oba podwyższył zaś Phil Carmichael, który jeszcze przed przerwą zdobył kolejne punkty kopem z czterdziestu jardów ustalając wynik na 13–0. Kornwalijczycy mieli przewagę masy w formacji młyna, mieli jednak problemy z przejęciem piłki, podobnie jak i w otwartej grze, którą preferowali Australijczycy. Brytyjczycy drugą część gry rozpoczęli z animuszem, jednak nie trafili dwóch karnych, a jedyne punkty dla nich zdobył Bert Solomon, który przyłożył piłkę na polu punktowym rywali po sprytnym podaniu Jamesa Daveya. Australijczycy odpowiedzieli natomiast dwoma przyłożeniami Daniela Carrolla i po jednym Toma Richardsa, Chrisa McKivata i McCabe'a, a dwa z nich podwyższył Carmichael. Mecz zakończył się zatem wynikiem 32–3[16][6][17][18][19]. Australijczycy byli wyraźnie lepsi w operowaniu śliską piłką, a ich występ na White City Stadium był jednym z najlepszych podczas całego tournée[2][10][5].

Zespół kornwalijski był osłabiony brakiem kontuzjowanego Barrie Bennettsa oraz kilku innych graczy ze składu, który w poprzednim sezonie zdobył mistrzostwo hrabstw, co przełożyło się na brak spójności w grze. Zarówno The Times, jak i australijska prasa podkreślały, że zawodnicy z formacji młyna spisywali się dość dobrze, podczas gdy formacja ataku była zbyt wolna i nie miała odpowiedzi na zręczną grę ręką, szybkie kontrataki oraz spryt rywali[18][6][14][10].

Phillip Trevor z The Daily Telegraph w swym raporcie z meczu wskazywał na bezradność gospodarzy, z uznaniem wypowiadając się natomiast o postawie Australijczyków. Większy nacisk niż na wynik kładł jednak na styl odniesionego zwycięstwa. Z uwagi na panujące warunki nie spodziewano się efektownej gry, tak więc umiejętności, które przez cały mecz pokazywali gracze z południowej półkuli, zaskoczyły obecnych na stadionie kibiców. Dziennikarz podkreślał świetną grę całej formacji ataku, wśród której trudno byłoby szczególnie wyróżnić konkretnego zawodnika[12].

Oficjalny raport olimpijski stwierdził, że poziom tych zawodów odstawał od reszty igrzysk[8], podobnie jak i wynik brytyjskiej drużyny nie stanowił odzwierciedlenia jakości gry reprezentacji gospodarzy[11]. Również Australijczycy byli zawiedzeni, oczekiwali bowiem rywalizacji z najlepszymi drużynami świata[20].

26 października 1908
15:15
sędzia: Frank Potter-Irwin 		Australazja 32 – 3 Wielka Brytania Wielka Brytania White City Stadium, Londyn
Punkty: Hickey (1P)
Carmichael (4pd, 1K)
McCabe (2P)
Carroll (2P)
Richards (1P)
McKivat (1P)
 (13 – 0)
 Punkty: Bert Solomon (1P)


Medaliści[edytuj | edytuj kod]

Tom Richards
John Barnett
Daniel Carroll
Konkurencja złoto Złoto srebro Srebro brąz Brąz
Rugby union  Australazja  Wielka Brytania nie przyznano

Składy[edytuj | edytuj kod]

 Australazja  Wielka Brytania

Stulecie zawodów[edytuj | edytuj kod]

Sto lat później British Olympic Association zorganizował mecz upamiętniający olimpijskie zawody[21]. Na Wembley 3 grudnia 2008 roku zmierzyły się w nim reprezentacja Australii i zaproszeniowa drużyna Barbarians złożona z angielskich, nowozelandzkich, australijskich, włoskich, samoańskich, walijskich i południowoafrykańskich zawodników. Zwycięsko z pojedynku wyszli Wallabies, a zespół Barbarians wystąpił w swoich tradycjnych czarno-białych strojach oraz w żółtych skarpetkach symbolizujących Kornwalię[22].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ The Official Report, s. 34
  2. ↑ a b c Rugby World Cup Stirs Olympic Memories. olympics.org.uk @ web.archive.org. [dostęp 2014-01-12]. (ang.).
  3. ↑ The Official Report, s. 13
  4. ↑ a b c d Rugby and the Olympics. espnscrum.com. [dostęp 2014-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-12)]. (ang.).
  5. ↑ a b c d e The First Wallabies – Tourists and Olympians. rfu.com. [dostęp 2014-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-27)]. (ang.).
  6. ↑ a b c d e f g h i j k l m n When the Cornwall rugby team were silver Olympians. plymouthherald.co.uk. [dostęp 2014-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-12)]. (ang.).
  7. ↑ a b c d Gold wows Wallabies as injury curse hits again. stuff.co.nz. [dostęp 2014-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-03)]. (ang.).
  8. ↑ a b c d The Official Report, s. 382
  9. ↑ a b Rugby at the 1908 London Summer Games. sports-reference.com. [dostęp 2014-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-22)]. (ang.).
  10. ↑ a b c d e f Olympic 'spirit' too much for Cornwall rugby team against Australia in 1908. telegraph.co.uk. [dostęp 2014-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-27)]. (ang.).
  11. ↑ a b The Official Report, s. 179
  12. ↑ a b c d Wallaby Gold: 1908 Rugby Olympic champions. irb.com. [dostęp 2014-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-29)]. (ang.).
  13. ↑ The Official Report, s. 783
  14. ↑ a b c d Phil's Archive Antics 10. cornish-pirates.com. [dostęp 2014-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-15)]. (ang.).
  15. ↑ Scoring through the ages. rugbyfootballhistory.com. [dostęp 2014-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-02)]. (ang.).
  16. ↑ The Official Report, s. 180
  17. ↑ October 26 down the years. espn.co.uk. [dostęp 2014-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-04)]. (ang.).
  18. ↑ a b EASY WIN FOR THE WALLABIES. „The Register”. 73 (19332), s. 7, 28 October 1908. [zarchiwizowane z adresu 2014-01-12]. (ang.). 
  19. ↑ OLYMPIC GAMES. EASILY DEFEAT COBNWALL. „The Sydney Morning Herald”. 22085, s. 9, 28 October 1908. [zarchiwizowane z adresu 2014-01-12]. (ang.). 
  20. ↑ Rugby in the Olympics: History. irb.com. [dostęp 2014-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-22)]. (ang.).
  21. ↑ Australia approached to mark Olympic centenary. espnscrum.com. [dostęp 2014-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-12)]. (ang.).
  22. ↑ Barbarians 11-18 Australia. news.bbc.co.uk. [dostęp 2014-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-04)]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dyscypliny na Letnich Igrzyskach Olimpijskich Londyn 1908

Flaga olimpijska

Rugby union na letnich igrzyskach olimpijskich
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rugby_union_na_Letnich_Igrzyskach_Olimpijskich_1908&oldid=69443788”