Seminarium Nauczycielskie w Rogoźnie

Seminarium Nauczycielskie w Rogoźnie – seminarium nauczycielskie działające w Rogoźnie w latach 1903–1937^[1].

Historia seminarium[edytuj | edytuj kod]

14 marca 1903 Prowincjonalne Kolegium Szkolne w Poznaniu zawarło umowę z władzami Rogoźna o budowie seminarium. Naukę rozpoczęto 16 października 1903. Początkowo odbywała się w budynku wynajętym przez miasto. Nowy gmach Königlisches Lehrerseminar (bo tak pierwotnie nazywała się szkoła)^[2]^[3] został otworzony i poświęcony 6 kwietnia 1908^[3].

W czasie wojny 17 sierpnia 1914 gmach udostępniono wojsku w celu urządzenia szpitala^[3].

W styczniu 1919 władze w Rogoźnie przejął polski sześcioosobowy komitet. 15 maja 1919 uroczyście ponownie otwarto gmach szkoły, a 16 maja rozpoczęto naukę pod polską jurysdykcją. Pierwszym polskim dyrektorem został Franciszek Pawłowski^[3], brat Stanisława Pawłowskiego, mąż Stanisławy Pawłowskiej.

W reakcji na powstanie śląskie 31 sierpnia 1919 zorganizowano koncert pod hasłem „Ratujmy Górny Śląsk”. Dochód (885 mk.) został przekazany Komitetowi finansowemu obrony Śląska w Poznaniu^[3].

Pod koniec lipca 1920 seminarium było miejscem pobytu stu uchodźców z ziem wschodnich, w większości kobiet. Byli to nauczyciele z powiatów wileńskiego, wilejskiego, grodzieńskiego, bracławskiego i lidzkiego^[3].

Na wojnę polsko-bolszewicką zostało zaciągniętych 86 uczniów seminarium, w tym 13 w charakterze ochotników^[3]. W 1937 seminarium przekształcono w liceum pedagogiczne^[1].

Neogotycki gmach seminarium jest obecnie siedzibą Zespołu Szkół im. Hipolita Cegielskiego^[2].