Mateusz z Krakowa: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Krzysiek10 (dyskusja | edycje) poprawa linków |
drobne merytoryczne |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Mateusz z Krakowa''' (ur. ok. [[1335]] – zm. [[5 marca]] [[1410]]) – słynny na zachodzie Europy polski [[scholastyka (filozofia)|scholastyk]], profesor teologii na [[Uniwersytet Karola|uniwersytecie w Pradze]], biskup [[Wormacja|Wormacji]], w [[1396]] roku rektor Uniwersytetu w [[Heidelberg|Heidelbergu]], wychowawca pierwszych profesorów [[Uniwersytet Jagielloński|Akademii Krakowskiej]]. |
'''Mateusz z Krakowa''' (ur. ok. [[1335]] – zm. [[5 marca]] [[1410]]) (też jako: Matheus de Cracovia)– słynny na zachodzie Europy polski [[scholastyka (filozofia)|scholastyk]], profesor teologii na [[Uniwersytet Karola|uniwersytecie w Pradze]], biskup [[Wormacja|Wormacji]], w [[1396]] roku rektor Uniwersytetu w [[Heidelberg|Heidelbergu]], wychowawca pierwszych profesorów [[Uniwersytet Jagielloński|Akademii Krakowskiej]]. |
||
Uważa się go za przedstawiciela [[via moderna]] w [[scholastyka (filozofia)|scholastyce]]. W teodycei ''Rationale operum divinorum sive quod Deus omnie bene fecit'' zdradzał nie tylko inspiracje [[Platon|Platonem]] i [[Augustyn z Hippony|Augustynem]], ale też [[William Ockham|ockhamowskim]] [[nominalizm|nominalizmem]], z którym zapoznał się w trakcie pobytu na zachodzie. Utrzymywał kontakty z najwybitniejszymi umysłami epoki. |
Uważa się go za przedstawiciela [[via moderna]] w [[scholastyka (filozofia)|scholastyce]]. W teodycei ''Rationale operum divinorum sive quod Deus omnie bene fecit'' zdradzał nie tylko inspiracje [[Platon|Platonem]] i [[Augustyn z Hippony|Augustynem]], ale też [[William Ockham|ockhamowskim]] [[nominalizm|nominalizmem]], z którym zapoznał się w trakcie pobytu na zachodzie. Utrzymywał kontakty z najwybitniejszymi umysłami epoki. |
||
Wersja z 11:26, 27 wrz 2010
Mateusz z Krakowa (ur. ok. 1335 – zm. 5 marca 1410) (też jako: Matheus de Cracovia)– słynny na zachodzie Europy polski scholastyk, profesor teologii na uniwersytecie w Pradze, biskup Wormacji, w 1396 roku rektor Uniwersytetu w Heidelbergu, wychowawca pierwszych profesorów Akademii Krakowskiej.
Uważa się go za przedstawiciela via moderna w scholastyce. W teodycei Rationale operum divinorum sive quod Deus omnie bene fecit zdradzał nie tylko inspiracje Platonem i Augustynem, ale też ockhamowskim nominalizmem, z którym zapoznał się w trakcie pobytu na zachodzie. Utrzymywał kontakty z najwybitniejszymi umysłami epoki.
Wczesne lata
Urodził się w Krakowie. Pogląd, że był potomkiem pomorskiej rodziny szlacheckiej jest podawany w wątpliwość. Jego ojcem był prawdopodobnie niemiecki notariusz z Krakowa. Wstąpił na Uniwersytet w Pradze i uzyskał tytuł licencjata nauk w 1355 a tytuł magistra w 1357. Później przez kilka kadencji był dziekanem wydziału.
Bibliografia
- Władysław Tatarkiewicz, Historia filozofii, tom I, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1978, s. 311.