Pakosławice: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Konarski (dyskusja | edycje)
→‎Zabytki: drobne merytoryczne
Linia 38: Linia 38:
== Zabytki ==
== Zabytki ==
Według rejestru [[Narodowy Instytut Dziedzictwa|Narodowego Instytutu Dziedzictwa]] na listę zabytków wpisane są<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.nid.pl/pl/Informacje_ogolne/Zabytki_w_Polsce/rejestr-zabytkow/zestawienia-zabytkow-nieruchomych/OPO-rej.pdf|tytuł=Rejestr zabytków nieruchomych woj. opolskiego|opublikowany=Narodowy Instytut Dziedzictwa|data dostępu=29.12.2012|strony=79}}</ref>:
Według rejestru [[Narodowy Instytut Dziedzictwa|Narodowego Instytutu Dziedzictwa]] na listę zabytków wpisane są<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.nid.pl/pl/Informacje_ogolne/Zabytki_w_Polsce/rejestr-zabytkow/zestawienia-zabytkow-nieruchomych/OPO-rej.pdf|tytuł=Rejestr zabytków nieruchomych woj. opolskiego|opublikowany=Narodowy Instytut Dziedzictwa|data dostępu=29.12.2012|strony=79}}</ref>:
* [[kościół (budynek)|kościół]] par. pw. śś. Piotra i Pawła, romański, [[Orientowanie (architektura)|orientowany]], z poł. XIII w., 1806 r., 1955 r., obecnie z nawarstwieniami stylowymi. Fundatorem tego kościoła w 1221 r. była [[Kolegiata]] [[Otmuchów|Otmuchowska]]. Zachowane w nim romańsko-gotycki [[portal]] oraz [[gotyk|wczesnogotyckie]] [[sklepienie]] [[prezbiterium]]; wypisany z księgi rejestru
* kościół pw. śś. Piotra i Pawła z około 1221 roku zbudowany pierwotnie w stylu romańskim. Parafialny, [[Orientowanie (architektura)|orientowany]]. Na skutek przebudów w 1806 r. i 1955 roku z licznymi z nawarstwieniami stylowymi. Fundatorem kościoła w 1221 r. była [[Kolegiata]] [[Otmuchów|Otmuchowska]]. Od zachodu do kościoła prowadzi zachowany częściowo romańsko-gotycki portal, o ostrołukowym już wykroju, z niezachowaną archiwoltą wspartą na parze kolumienek o talerzowych głowicach zdobionych wałkiem. Wewnątrz zachowało się wczesnogotyckie krzyżowo-żebrowe sklepienie prezbiterium i koncha apsydy. Żebra sklepienne prezbiterium wsparte są na rzeźbionych wspornikach.
* cmentarz grzebalny, przykościelny
* cmentarz grzebalny, przykościelny
inne zabytki:
inne zabytki:

Wersja z 12:42, 21 lut 2019

Pakosławice
{{{rodzaj miejscowości}}}
{{{alt zdjęcia}}}
Wjazd do Pakosławic od strony DK nr 46
Państwo opolskie
Powiat

nyski

Gmina

Pakosławice

Liczba ludności (2011)

521[1]

Strefa numeracyjna

77

Kod pocztowy

48-314[2]

Tablice rejestracyjne

ONY

SIMC

0501475

Położenie na mapie brak
Mapa konturowa brak
Brak mapy: opolskie
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie świata
Mapa konturowa świata
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:landmark}

Pakosławice (niem. Bösdorf, Beuthmannsdorf) – wieś w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie nyskim, w gminie Pakosławice[3].

Miejscowość jest siedzibą gminy Pakosławice.

Nazwa

W księdze łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (pol. Księga uposażeń biskupstwa wrocławskiego) spisanej za czasów biskupa Henryka z Wierzbna w latach 1295–1305 miejscowość wymieniona jest w zlatynizowanej formie Bithwini villa w szeregu wsi lokowanych na prawie polskim iure polonico[4][5]. Do 1945 wieś nazywała się Bösdorf. Powojenną nazwę wyprowadzono od imienia Pakosław, administracyjnie została zatwierdzona 12 listopada 1946[6].

Historia

Wieś zaliczana do najstarszych na terenie powiatu nyskiego. Założona na prawie polskim iure polonico o czym wspomina Księga uposażeń biskupstwa wrocławskiego[5], a dopiero później przeniesiona na prawo magdeburskie.

Zabytki

Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są[7]:

  • kościół pw. śś. Piotra i Pawła z około 1221 roku zbudowany pierwotnie w stylu romańskim. Parafialny, orientowany. Na skutek przebudów w 1806 r. i 1955 roku z licznymi z nawarstwieniami stylowymi. Fundatorem kościoła w 1221 r. była Kolegiata Otmuchowska. Od zachodu do kościoła prowadzi zachowany częściowo romańsko-gotycki portal, o ostrołukowym już wykroju, z niezachowaną archiwoltą wspartą na parze kolumienek o talerzowych głowicach zdobionych wałkiem. Wewnątrz zachowało się wczesnogotyckie krzyżowo-żebrowe sklepienie prezbiterium i koncha apsydy. Żebra sklepienne prezbiterium wsparte są na rzeźbionych wspornikach.
  • cmentarz grzebalny, przykościelny

inne zabytki:

  • mur, z XVI-wieczny otacza świątynię, przy którym ustawiono
  • granitowy krzyż kamienny pod murem cmentarza kościelnego, możliwe, że późnośredniowieczny[8]; krzyż opisywany jest często jako tzw. krzyż pokutny, jest to jednak tylko hipoteza nie poparta żadnymi dowodami lecz wyłącznie nieuprawnionym założeniem, że wszystkie stare kamienne monolitowe krzyże, są krzyżami pokutnymi (pojednania)[9]; w rzeczywistości powód fundacji krzyża może być różnoraki, tak jak każdego innego krzyża
  • pomnik poległych niemieckich żołnierzy z I wojny światowej, stoi przed kościołem
  • kapliczka z XVIII/XIX.

Przypisy

  1. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.. [dostęp 2016-09-23].
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych - Poczta Polska. „Spis numerów adresowych”, s. według indeksu nazw, 2013. Warszawa: Poczta Polska S.A.. 
  3. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  4. Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis online
  5. a b H. Markgraf, J. W. Schulte, Codex Diplomaticus Silesiae T. 14 Liber Fundationis Episcopatus Vratislaviensis, Breslau 1889.
  6. Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262)
  7. Rejestr zabytków nieruchomych woj. opolskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 79. [dostęp 29.12.2012].
  8. Powiat nyski. Warszawa: IS PAN, 1963, s. 161, seria: Katalog zabytków sztuki w Polsce.
  9. Arkadiusz Dobrzyniecki. Krzyże i kapliczki pokutne ziemi złotoryjskiej - historia pewnego mitu. „Pomniki Dawnego Prawa”. 11-12 (wrzesień-grudzień 2010), s. 32-37, 2010. 

Linki zewnętrzne