Stanisław de Rosset

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław de Rosset
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 września 1896
Warszawa

Data i miejsce śmierci

31 grudnia 1984
Warszawa

Miejsce spoczynku

Cmentarz Powązkowski w Warszawie

Zawód, zajęcie

dyplomata

Stanowisko

chargé d’affaires w Chinach (1939–1942)

Rodzice

Aleksander Henryk de Rosset, Zofia z Benisławskich

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Komandor Orderu Feniksa (Grecja)
Multimedia w Wikimedia Commons
Grób Stanisława de Rosseta na cmentarzu Powązkowskim

Stanisław de Rosset h. wł. (ur. 12 września 1896 w Warszawie, zm. 31 grudnia 1984 tamże[1]) – polski dyplomata.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Aleksandra Henryka de Rosseta i Zofii z Benisławskich h. Pobóg (1868–1935). Brat Bohdana (1894–1936), rotmistrza[2], oraz Tadeusza i Jana[1]. Od 13 czerwca 1919 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych[3], dochodząc do stanowiska dyrektora departamentu i radcy (1936)[4] oraz kierownika Referatu Bliskiego i Dalekiego Wschodu w Wydziale Wschodnim (1939)[5]. Pracował m.in. jako: sekretarz w konsulacie w Jerozolimie (1923–1925), sekretarz poselstwa RP w Ankarze (1926–1929)[3], I sekretarz poselstwa w Atenach (16 kwietnia 1929 – 30 czerwca 1931), chargé d’affaires Republice Chińskiej w Szanghaju (1 października 1939–1942)[3][6][7], konsul w Durbanie (listopad 1942 – 31 maja 1944), konsul w Lusace (czerwiec 1944–1945)[8].

Był trzykrotnie żonaty: z Anną Moszyńską (1896–1981), Marią Lesiecką i od 4 lutego 1960 z Adrianną Heleną Karoliną hr. Komorowską h. Korczak (1911–1986)[1]. Z pierwszego związku miał syna Bohdana (ur. 1926), z drugiego - córkę Marię[9].

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 183-1-18,19)[10].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Stanisław de Rosset h. wł. [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2022-09-12].
  2. ↑ Tragedia w bydgoskiej restauracji. Mężczyzna zabił się z miłości... [wspomnienie] [online], Gazeta Pomorska, 8 grudnia 2012 [dostęp 2023-02-27] (pol.).
  3. ↑ a b c Krzysztof Kania, Krzysztof Kloc, Piłsudczycy i beckowcy na cenzurowanym. Dyplomaci przedwrześniowi w raportach i ocenach grupy Stanisława Kota, [w:] Sebastian Pilarski, Józef Piłsudski – idee, tradycje, nawiązania, Łódź ; Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2019, s. 250, ISBN 978-83-8098-774-6 [dostęp 2022-09-12].
  4. ↑ Mirosława Kajzer, Tragedia w bydgoskiej restauracji. Mężczyzna zabił się z miłości... [wspomnienie] [online], Gazeta Pomorska, 8 grudnia 2012 [dostęp 2022-09-12] [zarchiwizowane z adresu 2022-09-12].
  5. ↑ Aleksander Wasilewski, Polska – Iran. Stosunki dyplomatyczne, konsularne, handlowe i kulturalne 1918–1939, Warszawa/Teheran: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, maj 2020, s. 140, ISBN 978-83-66213-51-7 [dostęp 2022-09-12] [zarchiwizowane z adresu 2022-01-14] (pol. • pers. • ang.).
  6. ↑ Janusz Wróbel, Ambasador Tadeusz Romer w „misji specjalnej” na rzecz uchodźców żydowskich na Dalekim Wschodzie [online], Instytut Pamięci Narodowej – Łódź [dostęp 2022-09-12] [zarchiwizowane z adresu 2022-08-04].
  7. ↑ Zmiany personalne w polskiej służbie zagranicznej, „Kurjer Polski”, crispa.uw.edu.pl, 13 lipca 1939, s. 4 [dostęp 2022-09-12].
  8. ↑ Paweł Ceranka, Krzysztof Szczepanik, Urzędy konsularne Rzeczypospolitej Polskiej 1918–1945. Informator archiwalny, Warszawa: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych, 2020, s. 46, 124, 231, ISBN 978-83-65681-93-5 [dostęp 2022-09-12] [zarchiwizowane z adresu 2022-09-11].
  9. ↑ Stanisław de Rosset h. wł. [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2023-02-27].
  10. ↑ Cmentarz Stare Powązki: ARTUR REGULSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2022-09-12].
  11. ↑ Zarządzenie o nadaniu Srebrnego Krzyża Zasługi (M.P. z 1926 r. nr 262, poz. 739); „za zasługi na polu dyplomatycznem”.
  12. ↑ a b c d Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 czerwca 1939. Warszawa: Stowarzyszenie „Samopomoc Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej”, 1939, s. 233. [dostęp 2023-02-27].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_de_Rosset&oldid=71801758”