Sucza wojna
Czas |
1948–1953 | ||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Terytorium | |||
Przyczyna |
| ||
Wynik |
| ||
Strony konfliktu | |||
|
Sucza wojna (ros. Су́чья война́) – walka o przewodnictwo w radzieckim świecie przestępczym odbywająca się w łagrach w latach 1948–1953[1][2].
Strony konfliktu[edytuj | edytuj kod]
W konflikcie z jednej strony brali udział „błatni” (nazywani też „urkami”) – więźniowie kryminalni, którzy jako jeden z głównych elementów swojej tożsamości uznawali brak wchodzenia w jakąkolwiek interakcję z władzami[3], oraz po drugiej stronie „suki” – przestępcy dopuszczający (dobrowolnie lub po zmuszeniu siłą) współpracę z władzami na określonych płaszczyznach (akceptacja konieczności pracy w obozie czy współzarządzanie nim[4]), wspierani przez „wojenszczinę”, czyli tych byłych żołnierzy (więc współpracowników państwa) Armii Czerwonej, którzy w powojennej rzeczywistości znaleźli się w łagrach[5].
Stanowisko władz[edytuj | edytuj kod]
Początkowo władze GUŁagu wspierały „suki” w celu eliminacji „błatnych”, którzy byli więźniami nierentownymi, gdyż odmawiali pracy. W tym celu pozwalano „sukom” masowo obejmować posady fryzjerów i kucharzy, dzięki czemu mieli oni ułatwiony dostęp do broni białej oraz regularnie przenoszono całe ich grupy do innych obozów w celu wywołania czystek na „błatnych”[1].
Sucza wojna znacznie obniżyła produktywność łagrów w latach 1951–1952, co było bodźcem dla Zarządu GUŁagu do powolnego wyciszenia walk[6].
Walki ostatecznie skończyły się w 1953, wraz z wielką amnestią ogłoszoną po śmierci Stalina, w ramach której w pierwszej kolejności obozy opuścili współpracujący z państwem „suki”[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Galeotii 2020 ↓, s. 77.
- ↑ Galeotii 2020 ↓, s. 79.
- ↑ Galeotii 2020 ↓, s. 67.
- ↑ Galeotii 2020 ↓, s. 75.
- ↑ Galeotii 2020 ↓, s. 73.
- ↑ Galeotii 2020 ↓, s. 78.
- ↑ Galeotii 2020 ↓, s. 80.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mark Galeotii: Wory. Wyd. 1. Kraków: Wydawnictwo Znak Horyzont, 2020. ISBN 978-83-240-5779-5.