Szwedzki koń gorącokrwisty
 Patrik Kittel na koniu Deja podczas finału Pucharu Świata w dressingu | |
| Typ | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Ważne regiony hodowli |
Środkowa i południowa Szwecja (stadnina Flyinge)[1] |
| Wymiary | |
| Wysokość w kłębie | |
| Wzorce rasy | |
| Equus ferus caballus | |
Szwedzki koń gorącokrwisty – rasa konia gorącokrwistego pochodząca ze Szwecji. Konie tej rasy używane są w ujeżdżaniu.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Szwedzki koń gorącokrwisty jest nowoczesnym, wszechstronnie użytkowym koniem[1]. Jest połączeniem koni krwi hanowerskiej, trakeńskiej, pełnej krwi angielskiej i dawnych linii szwedzkiej. Koń jest przeciętnym skoczkiem[1], ale doskonale nadaje się do ujeżdżenia[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze próby stworzenia szwedzkiej hodowli i udoskonalenia niejednolitego materiału genetycznego rozpoczął szwedzki król Gustaw I Waza w XVI wieku[1]. W roku 1621 została założona stadnina w Strömsholm[2], a w roku 1658 stadnina we Flyinge, gdzie kontynuowano pracę nad narodowym koniem Szwecji[2]. W wieku XVII zaczęto sprowadzać do Szwecji ogiery hiszpańskie, angielskie, orientalne i fryzyjskie[1], które krzyżowano z rodzimymi końmi szwedzkimi[2]. W późniejszym czasie konie były sprowadzane z Węgier i Rosji[2]. W latach 1880–1920 do hodowli wprowadzono ogiery ras niemieckich. Założycielami rodu byli Drabant, Gaspari i Jovial. W czasach współczesnych wzrasta wpływ koni holsztyńskich, holenderskich i belgijskich[1].
Pokrój[edytuj | edytuj kod]
Konie tej rasy mają szlachetną głowę o pełnym wyrazie. Osadzona jest ona dobrze uformowanej i szlachetnej szyi[1]. Konie tej rasy mają harmonijną linię grzbietu i mocny grzbiet[1]. Łopatki są długie i skośnie osadzone[1]. Zwierzęta mają muskularny, czasem nieco za krótki zad[1]. Kłoda u koni jest zwięzła i głęboka[1].
Kończyny[edytuj | edytuj kod]
Kończyny u szwedzkiego konia gorącokrwistego mają doskonałe dźwignie, poprawne postawę i prawidłowe stawy[1]. Ruch u nich jest wydajny, doskonały z długim wykrokiem.
Umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
W rasie przeważa kasztanowata z wieloma odmianami, ale obecne są wszystkie umaszczenia[1].
Hodowle[edytuj | edytuj kod]
Hodowle prowadzone są w południowej i centralnej Szwecji. Największa hodowla tych koni znajduje się w stadninie w Flyinge.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Martin Haller: Rasy koni. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2001. ISBN 83-7073-121-X.
- Tamsin Pickeral: PFERDE & PONYS. Londyn: Parragon, 2003. ISBN 0-7525-9601-2.