Teoria pokrewieństw dźwiękowych

Teoria pokrewieństw dźwiękowych – jedna z teorii dotyczących zjawiska interwałów harmonicznych w muzyce. Została ona przedstawiona w XIX wieku przez niemieckiego fizyka Hermanna von Helmholtza. Twierdzi ona iż para dźwięków jest konsonansująca (zgodnie brzmiąca) wtedy, gdy ich składowe harmoniczne pokrywają się (dotyczy to tylko składowych szeregu harmonicznego do ósmej składowej bez uwzględnienia siódmej).

Zobacz też

• Teoria proporcji
• Teoria stopniowości dźwięków
• Teoria usznych tonów harmonicznych i rezydualnych

Bibliografia

• Ulrich Michels: Atlas muzyki Tom I. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2002, s. 21. ISBN 83-7255-085-9.