Teoria stopniowości dźwięków

Teoria stopniowości dźwięków – jedna z teorii dotyczących zjawiska interwałów harmonicznych w muzyce. Została przedstawiona w XIX wieku przez niemieckiego psychologa i muzykologa Carla Stumpfa. Dwa współbrzmiące dźwięki są tym bardziej konsonansowe (zgodnie brzmiące), im więcej nieposiadających wykształcenia muzycznego niezależnych słuchaczy postrzega je jako jeden dźwięk.

Postrzeganie dźwięków według Stumpfa (liczba słuchaczy postrzegających interwał jako jeden dźwięk):

• oktawa – 75%
• kwinta – 50%
• kwarta – 33%
• tercja – 25%

Według teorii stopniowości dźwięków konsonanse oraz dysonanse (współbrzmienia niezgodnie brzmiące) są zjawiskami nie jakościowymi, a ilościowymi.

Zobacz też

• teoria proporcji
• teoria pokrewieństw dźwiękowych
• teoria usznych tonów harmonicznych i rezydualnych

Bibliografia

• Ulrich Michels: Atlas muzyki Tom I. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2002, s. 21. ISBN 83-7255-085-9.