Ulica Artura Grottgera w Warszawie
| Sielce | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||
| Długość |
270 m | ||||||||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy  | |||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||||||||||||||||||
 52°12′19,4″N 21°01′49,3″E/52,205389 21,030361
| |||||||||||||||||||
Ulica Artura Grottgera − ulica warszawskiego osiedla Sielce w dzielnicy Mokotów, biegnąca od ulicy Belwederskiej i kończąca się ślepo u podnóża skarpy warszawskiej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Teren, przez który biegnie ulica, otaczają tereny zieleni pierwotnie stanowiące część założenia pałacowo-ogrodowego Mokotów Izabeli Lubomirskiej, obecnie będące częścią parków Morskie Oko i Promenada.
Ulica została wytyczona przez Spółkę Terenową Budowy Tanich Mieszkań jako wewnętrzna uliczka obudowana domami osiedla. Jej nazwa została nadana uchwałą Rady Miejskiej z dnia 27 września 1926[1]. Od 1926 wznoszono domy, mieszczące mieszkania wykupywane przez członków spółdzielni. Pierwsza seria domów powstała do 1930. Po tym okresie resztę wolnych placów sprzedano. Nowi właściciele pobudowali na nich kamienice czynszowe, natomiast miasto przy zachodnim krańcu ulicy pod nr 22 miasto zbudowało w latach 1936–1937 gmach zespołu szkół powszechnych nr 31 i 33[2].
14 listopada 1943 w budynku nr 12 Gestapo aresztowało Małgorzatę Fornalską i Pawła Findera[3], co upamiętniono w 1971 tablicą odsłoniętą na jego frontowej ścianie[4] (po 1989 zasłoniętej metalową pokrywą)[5].
Mimo pewnych uszkodzeń w latach okupacji niemieckiej zabudowa w większości ocalała. W okresie powojennym uzupełniono ją, zabudowując pozostałe wolne parcele.
Znani mieszkańcy[edytuj | edytuj kod]
Domy spółdzielcze wzniesione przy ulicy Grottgera licznie zamieszkiwali przedstawiciele wolnych zawodów - lekarze, literaci i adwokaci. Mieszkali tam m.in. pisarze Kornel Makuszyński[6] (w latach 1935-1944), Jerzy Bohdan Rychliński[7] i Stanisław Helsztyński[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Uchwała Rady Miejskiej z dnia 27 września 1926 r. w sprawie nazw ulic w Cytadeli i w mieście. „Dziennik Zarządu Miasta Stołecznego Warszawy”. nr 67/68, s. 1-3, 1926-10-20.
- ↑ Ryszard Mączewski: Warszawa między wojnami. Łódź: Księży Młyn, 2009, s. 124. ISBN 978-83-61253-51-8.
- ↑ Władysław Bartoszewski: 1859 dni Warszawy. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2008, s. 591. ISBN 978-83-240-1057-8.
- ↑ Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004, s. 90. ISBN 83-912463-4-5.
- ↑ Henryk Czerski, Krystyn W. Dąbrowa, Witold Straus, Olimpia Zaborska: Zapomniane miejsca pamięci. Przedsiębiorstwo Wydawniczo-Handlowe „Graf“, 2005, s. 12. ISBN 83-910389-1-2.
- ↑ Ida Świerkocka: Śladami gwiazd II RP. Miejsca, ludzie, historie. Warszawa: Skarpa Warszawska, 2017, s. 176. ISBN 978-83-63842-50-5.
- ↑ Spis telefonów m. st. Warszawy. Rok 1964/65, t. II: Telefony mieszkaniowe, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1964 [dostęp 2019-09-11].
- ↑ Jerzy S. Majewski, Dotkliwe raty kredytów w Warszawie już przed wojną, „Gazeta Wyborcza”, 29 kwietnia 2011.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy, tom 4. Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, 1995, s. 165. ISBN 83909794-5-4.