Ulica Furmańska w Warszawie
| Powiśle | |||||||||||||
 Ulica Furmańska, widok ze skrzyżowania z ul. Karową | |||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||
| Długość |
0,5km | ||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy  | |||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||||||||||||
 52°14′40,3″N 21°01′07,7″E/52,244528 21,018806
| |||||||||||||
Ulica Furmańska – ulica na warszawskim Powiślu, biegnąca od ul. Karowej do ul. Bednarskiej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Ulica powstała w XVII wieku jako droga biegnąca wzdłuż płynącej tam wtedy Wisły. Rzeka odsunęła się od skarpy w połowie stulecia, zaś sama Furmańska prowadziła z Mariensztatu do jurydyki Stanisławów, założonej w roku 1768. Nazwa, nadana w 1770, nawiązywała do licznych w okolicy wozowni i stajni[1].
Zachodnią stronę ulicy wypełniło zaplecze kościoła Wniebowzięcia NMP i św. Józefa Oblubieńca przy ul. Krakowskie Przedmieście. Przed rokiem 1780 powstała kamienica Wawrzyńca Morawskiego wystawiona u zbiegu z ul. Bednarską; do roku 1818 powstały trzy kolejne domy, jednak przy Furmańskiej przeważała zabudowa drewniana.
W 1821 Fryderyk Albert Lessel rozbudował kamienicę Wawrzyńca Collina na Bednarskiej, wystawiając wzdłuż Furmańskiej jej nowe skrzydło. Miała ona dość skromny wystrój, jak większość obiektów w okolicy. Przed 1844 powstały jeszcze dwie kamienice, jednak po tym czasie ruch budowlany w okolicy znacznie zmalał. Część posesji przeszła w ręce Żydów. Zabudowa ulicy kilkakrotnie była niszczona wodami wielkich powodzi z lat m.in. 1884 i 1867.
Pod koniec XIX wieku przy ulicy wzniesiono kamienice czynszowe i oficyny przewyższające domy frontowe. Do roku 1939 Furmańska była zamieszkana głównie przez ubogą ludność.
W roku 1944 cała zabudowa została spalona; kilka domów całkowicie legło w gruzach. Ich relikty rozebrano w roku 1946, pozostawiając wolną przestrzeń i otwierając tym samym widok na kościół Wniebowzięcia NMP i św. Józefa Oblubieńca.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 147. ISBN 978-83-62189-08-3.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy, tom 3. Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, 1996, s. 209. ISBN 83-906629-2-2.