Ulica Rybacka w Sanoku
| Śródmieście | |||||||||||||
a.jpg) dom przy ul. Rybackiej (2022) | |||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie Sanoka  | |||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |||||||||||||
Położenie na mapie powiatu sanockiego  | |||||||||||||
 49°33′47,1″N 22°12′26,2″E/49,563083 22,207278
| |||||||||||||
Ulica Rybacka w Sanoku – ulica w dzielnicy Śródmieście miasta Sanoka[1].
Ulica w swoim biegu odchodzi od ul. Zamkowej i opadającym stokiem opada ku rzece San (równolegle do niej przebiega analogicznie ul. Sanowa)[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Po nadaniu praw miejskich Sanokowi (1339) powstały mury miejskie, przebiegające przez późniejszą ul. Rybacką[3].
W okresie zaboru austriackiego po wprowadzeniu autonomii galicyjskiej w 1867 nadano nazwy ulicom Sanoka, w tym ustanowiono ul. Rybacką[4].
Za obraz malarski pt. Stare domy przy ul. Rybackiej Wojciech Jahn otrzymał wyróżnienie w konkursie pt. „Ziemia rodzinna Grzegorza z Sanoka w malarstwie” (1985)[5].
Ustanowiono pomnik przyrody w postaci lipy drobnolistne przy ul. Rybackiej[6].
Zabudowa[edytuj | edytuj kod]
Od 1972 w wykazie zabytków Sanoka były ujęte domy przy ulicy Rybackiej pod numerami 8 (dawniej 6), 10, 13, 15, 17, 19[7].
Likwidacji uległy domy wpisane pierwotnie do wojewódzkiego rejestru zabytków tj. obiekty pod numerami 13, 17 (wpisane w 1958) i 8 (wpisany w 1959)[8].
Drewniane domostwa przy ul. Rybackiej (jak również przy ul. Sanowej) w przeszłości były zamieszkiwane przez rodziny trudniące się rybactwem[2]. Domy te wzmiankował Stefan Stefański opisując zwiedzanie Sanoka na kartach swojego wielokrotnie wznawianego przewodnika turystycznego[2].
Mieszkańcy[edytuj | edytuj kod]
Od 1945 pod numerem 3a ulicy zamieszkiwali Arnold i Maria Andrunikowie[9].
Rzymskokatoliccy mieszkańcy ulicy przynależą do parafii Podwyższenia Krzyża Świętego i Matki Bożej Pocieszenia.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ O dzielnicy. sanoksrodmiescie.pl. [dostęp 2022-09-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-16)].
- ↑ a b c Stefan Stefański: Sanok i okolice. Warszawa: Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Oddział w Sanoku, 1958, s. 17. Stefan Stefański: Sanok i okolice. Warszawa: Oddział Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego w Sanoku / Sport i Turystyka, 1963, s. 22. Stefan Stefański: Sanok i okolice. Przewodnik turystyczny. Warszawa: Zarząd Oddziału PTTK w Sanoku, 1991, s. 37.
- ↑ Jerzy Kwiatek, Teofil Lijewski: Leksykon miast polskich, 1998, s. 755.
- ↑ Alojzy Zielecki: W epoce autonomii galicyjskiej. Struktury organizacyjne miasta. W: Feliks Kiryk (red.): Sanok. Dzieje miasta. Kraków: Secesja, 1995, s. 377. ISBN 83-86077-57-3.
- ↑ Konkurs „Ziemia rodzinna Grzegorza z Sanoka w malarstwie” – rozstrzygnięty. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 32 (359), s. 6, 10-20 listopada 1985.
- ↑ Piotr Kutiak: Przyroda. sanok.pl. [dostęp 2022-09-06].
- ↑ Artur Bata. Działalność Powiatowego Konserwatora Zabytków w Sanoku w 1972 r.. „Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku”. Nr 17-18, s. 91-92, 1973.
- ↑ Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków – stan na 30 czerwca 2022 r. Woj. podkarpackie. nid.pl, 2022. s. 147. [dostęp 2022-09-06].
- ↑ Zofia Bandurka: Wykaz imienny zaproszonych i obecnych na Zjeździe – przygotowała mgr Zofia Bandurkówna. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 115.
