Ulica Stanisława Wyspiańskiego w Warszawie
| Żoliborz | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||||||
| Miejscowość | |||||||||||||
| Długość |
305 m[1] | ||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy  | |||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||||||||||||
 52°15′49,4″N 20°58′50,1″E/52,263722 20,980583
| |||||||||||||
Ulica Stanisława Wyspiańskiego – ulica w dzielnicy Żoliborz w Warszawie o długości 305 metrów, łącząca aleję Wojska Polskiego z placem Dionizego Henkla.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Ulica powstała w latach dwudziestych XX wieku. Nazwa ulicy została nadana uchwałą Rady Miejskiej Warszawy z dnia 27 września 1926[2]. Domy z okresu powstania ulicy, wzniesione według projektu Romualda Gutta, spłonęły w 1944 roku.
Obecna zabudowa projektu arch. Jacka Nowickiego we współpracy z arch. Bogusławem Karczewskim utrzymana jest w stylu dworkowym, typowym dla lat dwudziestych XX wieku. Budynki wokół placu mają po trzy kondygnacje, w tym poddasza mieszkalne w dachach mansardowych krytych czerwoną dachówką. Zostały zasiedlone w roku 1955.
Ulica w środkowej części rozszerza się, tworząc owalny plac o rozmiarach 124 × 56 metrów z placem zabaw pośrodku. Ukształtowanie ulicy sprzyjało wytworzeniu się więzi sąsiedzkich.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wyznaczona za pomocą przyrządu do pomiaru w programie Google Earth. Podana w przybliżeniu.
- ↑ Uchwała Rady Miejskiej z dnia 27 września 1926 r. w sprawie nazw ulic w Cytadeli i w mieście. „Dziennik Zarządu Miasta Stołecznego Warszawy”. nr 67/68, s. 1-3, 1926-10-20.