Ulrich Nitzschke
.jpg)
| |||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
25 lipca 1933 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 lipca 2013 | ||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||
| |||||||||||||
Ulrich Nitzschke (ur. 25 lipca 1933 r. w Quedlinburgu, zm. 23 lipca 2013 r. w Chemnitz[1]) – niemiecki bokser, mistrz i wicemistrz Europy, olimpijczyk. W czasie kariery amatorskiej reprezentował Niemiecką Republikę Demokratyczną. W 1958 r. zbiegł do Republiki Federalnej Niemiec i tam walczył jako bokser zawodowy.
Kariera w boksie amatorskim[edytuj | edytuj kod]
Zwyciężył w wadze półciężkiej (do 81 kg) na mistrzostwach Europy w 1953 r. w Warszawie, wygrywając m.in. z Jurijem Jegorowem ze Związku Radzieckiego w półfinale i z Tadeuszem Grzelakiem w finale[2]. Na kolejnych mistrzostwach Europy w 1955 r. w Berlinie Zachodnim zdobył srebrny medal w tej samej wadze po wygranej z Romualdasem Murauskasem z ZSRR w ćwierćfinale i z Ottavio Panunzim z Włoch w półfinale oraz porażce z Erichem Schöppnerem z RFN w finale[3].
Wystąpił w wadze ciężkiej (powyżej 81 kg) we wspólnej reprezentacji Niemiec na igrzyskach olimpijskich w 1956 r. w Melbourne, na których przegrał pierwszą walkę w ćwierćfinale z Giacomo Bozzano z Włoch i odpadł z turnieju[1]. Na mistrzostwach Europy w 1957 r. w Pradze również startował w wadze ciężkiej; wygrał jedną walkę, ale w ćwierćfinale uległ późniejszemu mistrzowi Andriejowi Abramowowi z ZSRR[4].
Był mistrzem NRD w wadze średniej (do 75 kg) w 1951 r., w wadze półciężkiej rok i dwa lata później oraz w wadze ciężkiej w 1955 r.[5]
W 1958 r., podczas kontroli drogowej, wdał się w awanturę z funkcjonariuszami Volkspolizei i został skazany na 4 miesiące pozbawienia wolności. W tym samym roku udało mu się zbiec do Berlina Zachodniego[1].
Kariera w boksie zawodowym[edytuj | edytuj kod]
Rozpoczął zawodowe uprawianie boksu w 1958 r.. Wygrał pierwsze 13 walk (w tym z Ilkką Koskim z Finlandii, dla którego była to jedyna porażka na ringu zawodowym), ale w kolejnym pojedynku w lutym 1960 r. został znokautowany przez mistrza olimpijskiego z 1956 r. Pete’a Rademachera. Ogółem stoczył 30 walk, z których wygrał 23 (15 przed czasem), przegrał 6 i zremisował 1. Nie walczył o żaden tytuł. Zakończył karierę w 1963 r.[6]
W 1967 r. uległ wypadkowi samochodowemu, po którym pozostał inwalidą[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Ulli Nitzschke [online], olympedia.org [dostęp 2021-09-28] (ang.).
- ↑ 10.European Championships – Warsaw, Poland – May 18–24 1953 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-09-28] [zarchiwizowane z adresu 2013-09-25] (ang.).
- ↑ 11.European Championships – West Berlin, FRG – May 27 – June 5, 1955 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-09-28] (ang.).
- ↑ 12.European Championships – Prague, Czechoslovakia – May 25 – June 2 1957 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-09-27] (ang.).
- ↑ German (GDR) National Champions – 1949–1989 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-09-28] (ang.).
- ↑ Ulli Nitzschke [online], boxrec.com [dostęp 2021-09-28] (ang.).