Uva di troia
| |
| Gatunek |
winorośl właściwa |
|---|---|
| Inne nazwy |
nero di troia |
| Pochodzenie | |
| Ważne regiony uprawy | |
| Identyfikator VIVC |
12819[1] |
| Przeznaczenie owoców |
wino |
| Kolor skórki |
granatowoczarny |
| Cechy uprawowe | |
| Dojrzewanie |
późne[2] |
Uva di troia, nero di troia – odmiana winorośli właściwej o granatowoczarnej skórce, jedna z podstawowych odmian uprawianych w Apulii we Włoszech[3][4] i uważana za jedną z najlepszych w regionie[5]. Kojarzona z krzepkimi winami apelacji Castel del Monte DOC[5][6][7].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Uważa się, że uva di troia została sprowadzona na Półwysep Apeniński przez Greków[5][6]. Inne hipotezy wskazują jako miejsce pochodzenia apulijskie miasteczko Troia, które mogło być założone przez Greków albo albańską Cruję[2].
Badania DNA wykazały, że odmianami rodzicielskimi uva di troia są popularna bombino bianco i quagliano[8], uprawiana tylko w Piemoncie[9].
Szczep uva di troia dojrzewa późno i jest wrażliwy na mączniaka rzekomego[2].
Wina[edytuj | edytuj kod]
Odmiana daje mocne, czerwone wina, dobrze nadające się do starzenia[5]. Wina zawierają stosunkowo dużo garbników i mają złożony charakter[2].
Rozpowszechnienie[edytuj | edytuj kod]
Powierzchnia upraw znacząco spadła. W 1970 zarejestrowano ponad 9000 ha obsadzonych odmianą uva di troia, w 1990 było to 3001 ha, a w 2000 już 1782 ha[2][10].
Winnice skupiają się w Apulii, przede wszystkim w prowincjach Bari, Barletta-Andria-Trani i Foggia[2][3]. Prócz apelacji Castel del Monte, w której produkuje się m.in. jednoodmianowe wina ze szczepu[11], stanowi główny składnik w apelacjach Rosso Barletta DOC, Rosso Canosa DOC, Cacc'e Mmitte di Lucera DOC i Rosso Cerignola DOC[12][13][14].
Na mniejszą skalę odmiana jest uprawiana w Kampanii, w okolicach Benewentu[2].
Synonimy[edytuj | edytuj kod]
Tradycyjną nazwą jest uva di troia, lecz ze względów marketingowych na popularności zyskała nazwa nero di troia, podobna do nero d'avola[2]. Poza nimi używa się następujących nazw: barlettana, canosa, sumarello (w Benewencie)[2], summariello, tranese, troiano, troja, trojana, uva della marina, uva di barletta, uva di canosa, uva di troja, uva di troya, vitigno di barletta, vitigno di canosa[1]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Uva di troia w bazie danych Institut für Rebenzüchtung Geilweilerhof. Instytut Hodowli Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2014-12-30]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i Jancis Robinson, Julia Harding, José Vouillamoz: Wine Grapes. HarperCollinsPublishers, 2012, s. 724-725. ISBN 978-0-06-220636-7. (ang.).
- ↑ a b Tutto vino 2008 ↓, s. 55.
- ↑ Stevenson 2005 ↓, s. 292.
- ↑ a b c d Eckhard Supp, Steffen Maus: Włochy. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 434. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.).
- ↑ a b Karen MacNeil: The Wine Bible. Nowy Jork: Workman Publishing, 2001, s. 404. ISBN 978-1-56305-434-1. (ang.).
- ↑ Stevenson 2005 ↓, s. 295.
- ↑ Pedigree confirmed by markers. Institut für Rebenzüchtung Geilweilerhof. [dostęp 2014-12-30]. (ang.).
- ↑ Jancis Robinson, Julia Harding, José Vouillamoz: Wine Grapes. HarperCollinsPublishers, 2012, s. 861. ISBN 978-0-06-220636-7. (ang.).
- ↑ Statystyki w bazie danych Institut für Rebenzüchtung Geilweilerhof. [dostęp 2014-12-30]. (ang.).
- ↑ Tutto vino 2008 ↓, s. 795.
- ↑ Tutto vino 2008 ↓, s. 792.
- ↑ Tutto vino 2008 ↓, s. 813-815.
- ↑ Stevenson 2005 ↓, s. 298.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
- Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).