Władysław Pręgowski

Władysław Pręgowski

Data i miejsce urodzenia	25 lipca 1911 Warszawa
Data i miejsce śmierci	13 grudnia 1985 Białystok
doktor nauk medycznych
Specjalność: choroby płuc, gruźlica
Alma Mater	Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego (1937)
Doktorat	1950 – medycyna Akademia Medyczna w Lublinie
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Akademia Medyczna w Białymstoku
Odznaczenia

Władysław Pręgowski (ur. 25 lipca 1911 w Warszawie, zm. 13 grudnia 1985 w Białymstoku) – polski lekarz, naukowiec, nauczyciel akademicki oraz działacz społeczny.

Życiorys

Urodził się w rodzinie lekarskiej. Ojciec, Piotr Pręgowski, był neurologiem i psychiatrą oraz działaczem społecznym i politycznym.

W 1937 roku ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Został zatrudniony jako asystent Kliniki Neurologicznej w Szpitalu Gruźliczym przy ulicy Płockiej w Warszawie. W czasie II wojny światowej walczył w stopniu podporucznika będąc lekarzem w 3 batalionie 71 pułku piechoty w Zambrowie. We wrześniu 1939 trafił do niewoli niemieckiej, z której uciekł. Ponownie pojmany został osadzony w Stalagu IA w Tylży, gdzie jako lekarz obozowy opiekował się jeńcami francuskimi i belgijskimi. Za działalność polityczną i sabotażową został przeniesiony do Oflagu II C w Woldenbergu bez prawa do wykonywania zawodu lekarza obozowego.

Po wyzwoleniu obozu w 1945 pracował jako lekarz i ordynator w kilku placówkach służby zdrowia: w Rogoźnie, Szamotułach, Poznaniu, Zielonej Górze i w Zakopanem, specjalizując się w zakresie chorób wewnętrznych. Na Oddziale Chirurgii Płuc w Zakopanem, pod kierunkiem prof. W. Rzepeckiego, specjalizował się w leczeniu gruźlicy płuc a jego praca pt. Znaczenie ruchomości śródpiersia w odmie leczniczej stała się podstawą do uzyskania stopnia doktora medycyny w 1950 w Akademii Medycznej w Lublinie oraz mianowania dyrektorem Sanatorium Przeciwgruźliczego w Bystrej Śląskiej.

Zdobył specjalizację II stopnia w zakresie interny i chorób płuc. W 1956 został mianowany kierownikiem Kliniki Gruźlicy Płuc Akademii Medycznej w Białymstoku (1956-1980). W roku akademickim 1957-1958 spędził kilka miesięcy w Instytucie Pasteura w Paryżu jako stypendysta Fundacji im. J. Potockiego. Wkrótce potem otrzymał stopień naukowy i stanowisko docenta Akademii Medycznej w Białymstoku oraz stanowisko Kierownika Katedry i Kliniki Gruźlicy Płuc.

Przez 6 lat pełnił obowiązki specjalisty krajowego w zakresie leczenia gruźlicy w szpitalach. Był założycielem pierwszej w Polsce Poradni Antynikotynowej w Białymstoku. Od 1957 był członkiem korespondentem Francuskiego Towarzystwa Ftyzjatrycznego, a od 1973 przez dwie kadencje był członkiem Komisji Leczenia Międzynarodowej Unii Przeciwgruźliczej (organu WHO). Był promotorem 11 doktoratów. W dorobku naukowym miał ok. 120 publikacji.

Należał m.in. do Towarzystwa Wiedzy Powszechnej, ZBOWiD-u (ze statusem kombatanta), Stronnictwa Demokratycznego, Ligi Obrony Kraju oraz Automobilklubu Podlaskiego.

Zmarł 13 grudnia 1985 w Białymstoku. Pochowany wraz z małżonką na cmentarzu Farnym w Białymstoku (ul. Wł. Raginisa 8).

Odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Medalem Komisji Edukacji Narodowej
• Złotym Krzyżem Zasługi (1955)
• Odznaka honorowa „Zasłużony Białostocczyźnie”
• Odznaka „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1954)
• Belgijski Krzyż Zasługi – za ratowanie jeńców belgijskich
• Medal Pamiątkowy I Dywizji Grenadierów w Lotaryngii – za ratowanie jeńców francuskich
• Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”

Za działalność w służbie zdrowia, pracę naukową, dydaktyczną i społeczną otrzymał liczne nagrody i wyróżnienia Akademii Medycznej w Białymstoku. Był członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Ftyzjopneumonologicznego.

Życie prywatne

Z małżeństwa z Danutą z domu Domagalską (1921-1998) miał troje dzieci: Piotra (ur. 1946), Jerzego (ur. 1947) oraz Zbigniewa (ur. 1951).