Widłoząb zielony

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Widłoząb zielony
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

mchy

Klasa

prątniki

Podklasa

Dicranidae

Rząd

widłozębowce

Rodzina

widłozębowate

Rodzaj

widłoząb

Gatunek

widłoząb zielony

Nazwa systematyczna
Dicranum viride (Sull. & Lesq.) Lindb.

Widłoząb zielony (Dicranum viride Lindb.) – gatunek mchu należący do rodziny widłozębowatych (Dicranaceae).

Rozmieszczenie geograficzne[edytuj | edytuj kod]

Często w Europie środkowej i rzadziej w jej części północnej, poza tym w rejonie Kaukazu, pospolicie w Ameryce Północnej. W Polsce stwierdzano ten gatunek m.in. w Ojcowie, na Górnym Śląsku i na Pomorzu.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Darnie zbite, żółtobrunatne. Mech ortotropowy o łodygach o długości od 2 cm, okrytymi żółtymi chwytnikami. Liście całobrzegie, w stanie suchym sztywne, przylegające do łodygi. Komórki blaszki liściowej kwadratowe, gładkie lub bardzo słabo brodawkowane. Puszka prosta, gładka; wieczko z dzióbkiem.

Gatunek ten jest bardzo podobny do widłozęba płowego (niektórzy traktują widłoząb zielony jako nadrzewną formę widłozęba płowego). Główne różnice: u widłozęba płowego liście są piłkowane w górnej części, komórki blaszki liściowej są brodawkowane; puszka jest podłużnie bruzdowana (w stanie suchym).

Ekologia[edytuj | edytuj kod]

Występuje na pniach drzew liściastych, rzadziej iglastych.

Ochrona[edytuj | edytuj kod]

Roślina objęta w Polsce ścisłą ochroną gatunkową od 2001 roku[3][4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2021-03-26] (ang.).
  2. B. Goffinet, W.R. Buck, Classification of the Bryophyta, University of Connecticut, 2008– [dostęp 2021-03-26] (ang.).
  3. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 11 września 2001 r. w sprawie listy gatunków roślin rodzimych dziko występujących objętych ochroną gatunkową ścisłą częściową oraz zakazów właściwych dla tych gatunków i odstępstw od tych zakazów (Dz.U. z 2001 r. nr 106, poz. 1167).
  4. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin Dz.U. z 2014 r. poz. 1409.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Bronisław Szafran: Mchy (Musci). T. I. Warszawa: PWN, 1957, s. 169.