Wielki wąż Chingachgook

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wielki wąż Chingachgook
Chingachgook, die große Schlange
Gatunek

przygodowy

Rok produkcji

1967

Data premiery

30 czerwca 1967
lipiec 1969[1] (Polska)

Kraj produkcji

NRD

Język

niemiecki

Czas trwania

92 min

Reżyseria

Richard Groschopp

Scenariusz

Wolfgang Ebeling
Richard Groschopp

Główne role

Gojko Mitić
Rolf Römer

Muzyka

Wilhelm Neef

Zdjęcia

Otto Hanisch

Scenografia

Paul Lehmann

Kostiumy

Günter Schmidt

Montaż

Helga Krause

Produkcja

Dorothea Hildebrandt

Wytwórnia

DEFA

Dystrybucja

VEB Progress Film-Vertrieb

Wielki wąż Chingachgook (niem. Chingachgook, die große Schlange) – enerdowski film historyczno-przygodowy z 1967 roku w reżyserii Richarda Groschoppa, na podst. powieści Pogromca zwierząt Jamesa Fenimore’a Coopera. Film był kręcony w Babelsbergu oraz w Bułgarii i Czechosłowacji.

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Rok 1740. W Ameryce Północnej toczy się walka o kolonie między Wielką Brytanią a Francją, która przeradza się w wojnę i obejmuje zamieszkujące tam plemiona indiańskie. Anglicy podpisali traktat z Delawarami, podczas gdy Francuzi polegają na sile bojowej Huronów.

Chingachgook, Mohikanin wychowany przez Delawarów, ma wziąć za żonę córkę wodza, Wahtawę. Ale ta zostaje porwana przez wrogich Huronów. W poszukiwaniu jej, Chingachgook i jego biały przyjaciel Pogromca zwierząt spotykają nad jeziorem pustelnika Toma Huttera. Zbudował pływający dom na jeziorze, dzięki czemu zyskał przydomek "Pływającego Toma". Jego córka Judith i poszukiwany myśliwy Harry Hurry, również są w domu. Harry i Tom chcą najechać obóz Huronów, aby sprzedać zdobyte skalpy Brytyjczykom. Jednak zostają schwytani przez Huronów. Chingachgook i Pogromca zwierząt wymieniają dwóch więźniów na dwie figurki słoni, za które Huronowie uważają wielką magię. Kiedy Harry strzela do wycofujących się Indian, wypowiadają wojnę wszystkim białym mężczyznom. Harry ucieka, z jednej strony, by być bezpiecznym w pobliskim forcie, a z drugiej, by podżegać Brytyjczyków przeciwko Huronom. Między Pogromcą zwierząt a Judith zaczyna się rozwijać romantyczna więź.

Tom zostaje napadnięty i oskalpowany przez Huronów w swoim pływającym domu pod nieobecność córki, ale wciąż żyje, gdy jego córka przybywa do domu z Chingachgookiem i Pogromcą zwierząt. Wyznaje jej, że nie jest jej ojcem i że kiedyś zabił jej prawdziwych rodziców jako pirat. Jej rodzice byli nieznani, ale dowiaduje się, że jej ojciec był francuskim admirałem.

W międzyczasie Chingachgook zostaje schwytany podczas próby uwolnienia swojej narzeczonej Wahtawy, a ponieważ odmawia dołączenia do plemienia Huron jako syn wodza, zostaje skazany na śmierć na stosie. Podczas tortur Brytyjczycy najeżdżają obóz i zabijają wszystkich Huronów, których mogą złapać, aby sprzedać swoje skalpy. Ranny wódz jest w stanie uciec z pomocą Chingachgooka, a umierając wzywa resztę wojowników do życia w pokoju ze wszystkimi plemionami indiańskimi. Szanują jego wolę i ponownie dają Chingachgookowi wolność.

Chingachgook, Wahtawa i Pogromca zwierząt wracają do plemienia Delaware, podczas gdy Judith udaje się do fortu z Brytyjczykami, ponieważ nie mieszka z Pogromcą zwierząt na wolności, ale on też nie chce zmieniać swojego stylu życia. Judith będzie mieszkać na pozostawionej posiadłości, a po jej odejściu spali dom nad jeziorem.

Obsada[edytuj | edytuj kod]

  • Gojko Mitić – Chingachgook
  • Karl Sturm – Chingachgook (głos)
  • Rolf Römer – Pogromca zwierząt
  • Helmut Schreiber – Tom Hutter
  • Jürgen Frohriep – Harry Hurry
  • Lilo Grahn – Judith Hutter
  • Andrea Drahota – Wahtawa
  • Gisela Büttner – Wahtawa (głos)
  • Johannes Knittel – Rozdarty Dąb
  • Adolf Peter Hoffmann – wódz Delawarów
  • Heinz Klevenow Jr. – Ostrze Strzały
  • Milan Jablonský – Rączy Łoś
  • Lothar Schellhorn – Rączy Łoś (głos)
  • Horst Preusker – oficer Warley
  • Rudolf Ulrich – angielski kapral
  • Karl Zugowski – chorąży Thornton

Wersja polska[edytuj | edytuj kod]

Wersja polska: Studio Opracowań Filmów w Warszawie
Reżyseria: Zofia Dybowska-Aleksandrowicz[1]
Wystąpili:

Premiera[edytuj | edytuj kod]

Premiera odbyła się 30 czerwca 1967 roku w teatrze na wolnym powietrzu w Rostocku.

Polska premiera odbyła się w lipcu 1969 roku wraz z krótkometrażowym dokumentem Na stacji WFD roku[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Idziemy do kina. „Film”. 30, s. 15, 1969-07-27. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe. 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]