Przejdź do zawartości

Wikipedia:Propozycje do Dobrych Artykułów/Real Madryt/2

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Real Madryt[edytuj | edytuj kod]

Dyskusja zakończona
Rozpoczęcie: 21 listopada 2010 19:08:01 Zakończenie: 5 grudnia 2010 19:08:01
Wynik: Nie przyznano

1.Artykuł Real Madryt zasługuje na status „Dobry Artykuł” z następujących powodów.

  • Błędy od poprzedniego głosowania zostały poprawione.
  • Artykuł jest bardzo duży.
  • Gdyby nie drobne szczegóły artykuł zasługiwałby nawet na ”medal”
  • Nie widzę jednoznacznych powodów aby artykuł nie zasługiwał na status Dobry Artykuł

2.Mankamenty, które nie pozwalają na status ”artykuł na medal”

  • niektóre cytaty wydają się łamać zasadę neutralnego punktu widzenia.
  • dużo czerwonych linków.
  • zbyt wiele razy był poprawiany.

Ale mimo tego artykuł jest tak dopracowany, doszlifowany, uzupełniony, że zasługuje na status „Dobry Artykuł” a w przyszłości nawet na medal
Poprzednie głosowania: Wikipedia:Propozycje do Artykułów na medal/Real Madryt, Wikipedia:Propozycje do Dobrych Artykułów/Real Madryt,Wikipedia:Propozycje do Artykułów na medal/Real Madryt/2 Zibi21 (dyskusja) 19:08, 21 lis 2010 (CET)

  • Głosy za:
  1.  ZaBen Arfa (dyskusja) 16:21, 24 lis 2010 (CET)
  2.  ZaAbdul1997 15:17, 3 gru 2010 (CET)
  3.  Za na DA wystarczy Lispir słowa to potęga 09:45, 5 gru 2010 (CET)
  • Głosy przeciw:
  1. DX Dyskusja 20:45, 21 lis 2010 (CET) całe akapity bez źródeł, linki do dat, linki do przekierowań, ciekawe ile razy jeszcze artykuł trafi do głosowania zamiast najpierw do Pandy
  • Dyskusja:
  • Załatwione usunąłem daty i poprawiłem przekierowania. MãtvílhoDiskusija 21:01, 21 lis 2010 (CET)
  • to, że art "wiele razy był poprawiany" nie jest mankamentem (jedynie świadczy o jego wcześniejszych wadach). Przydałoby się skrócić histrię z XXI wieku - powinna ona być takiej wielkości jak skecje o innych dziesięcioleciach, mimo, że żyjemy w XXI wieku. --Wiggles007 dyskusja 21:06, 21 lis 2010 (CET)
  • Komentarz do głosu DX

Punkt piąty regulaminu jest pogrubiony, i to celowo. To nie pierwszy raz, gdy spotykam się z takim uzasadnieniem Twojego sprzeciwu. Pamiętam, jak sam kiedyś prosiłem Cię, byś "z łaski swojej" poważnie uzasadnił sprzeciw (napisałeś np. że były linki do przekierowań czy przypisy bez szablonów, podczas gdy żadnego takiego linku ani przypisu nie było!), chociaż mogłem w zasadzie wykreślić Twój głos jako nieregulaminowy. Nie czytałem artykułu, ale: "całe akapity bez źródeł" - OK, może to być powód sprzeciwu, ale może byś łaskawie podał te "całe akapity"; linki do dat - jest tylko niepisane zalecenie, by nie linkować - nie powinno to być powodem sprzeciwu; linki do przekierowań - jw., zdrowy rozsądek nakazałby wspomnieć o tym w dyskusji, wyobrażasz sobie że ktoś głosuje przeciw odznaczeniu dlatego tylko, że artykuł ma zielone linki?; ciekawe ile razy jeszcze artykuł trafi do głosowania zamiast najpierw do Pandy - bez komentarza, a zresztą nie ma wymogu wstawiania artykułu do PANDY przed głosowaniem do odznaczenia. Yurek88 (dyskusja) 10:26, 24 lis 2010 (CET)

  1. Początki Realu Madryt sięgają końca XIX wieku, kiedy to około 1896 grupa absolwentów Oxbridge założyła drużynę Foot Ball Sky rozgrywającą mecze w każdy niedzielny poranek. W 1900 klub ten rozdzielił się na dwie drużyny, New Foot-Ball de Madrid i Español de Madrid z Juliánem Palaciosem jako prezesem. To właśnie ta drużyna została dwa lata później, 6 marca 1902, oficjalnie zarejestrowana jako Madrid Foot Ball Club przez Katalończyka Juana Padrósa Rubió. W skład pierwszego zarządu weszli też: Enrique Varela (wiceprezes), Manuel Mendía (sekretarz), José de Gorostizaga (skarbnik) oraz Antonio Neyra, Mario Giralt, Carlos Mertens. Álvaro Spottorno i Arturo Meléndez (członkowie zarządu).
  2. Pierwszy mecz Madrid FC rozegrał trzy dni później, 9 marca 1902 na boisku przy ulicy noszącej obecnie imię Filipa II. Drużyna nie grała jednak wówczas z zewnętrznym przeciwnikiem – był to tylko wewnętrzny mecz mający pomóc w wyłonieniu podstawowej jedenastki oraz rozreklamowaniu nowo powstałej ekipy. Zmierzyły się w nim składy "czerwony" (J. Giralt, Meléndez, Molera, Salvador, Valcárcel, Spottorno, Stampher, J. Palacios, Varela, Celada, Bueno) i "niebieski" (Meléndez, J. Padrós, Spottorno, Gorostizaga, Mendía, Páramo, Neyra, A. Giralt, F. Palacios, Martens, Rodero), a zakończyło się wynikiem 1:0 dla "niebieskich". Kilkanaście dni później Madrid FC zyskał pierwszego trenera – został nim Anglik Arthur Johnson, autor instrukcji, jak grać w piłkę, opublikowanej w Heraldo del Sport. Oficjalnymi siedzibami klubu stały się zaś zaplecze sklepu Al Capricho należącego do braci Padrós oraz tawerna La Taurina, z której zawsze wyruszali na mecze.
  3. W styczniu 1904 Carlos Padrós zrezygnował ze stanowiska prezesa Madryckiej Federacji Klubów Futbolowych (Federación Madrileña de Clubs de Foot-Ball) i zajął miejsce brata, Juana, na stanowisku prezesa Madrid FC. Jeszcze w tym samym miesiącu Madrid dzięki fuzji z drużynami Moderno i Amicale zyskał do składu francuskich zawodników tego drugiego.
  4. W międzyczasie, 19 lutego 1995, Ramón Mendoza został ponownie wybrany na stanowisko prezesa. Miesiąc później, 28 marca, w Madrycie doszło do spotkania prezesów Realu Madryt (Ramón Mendoza), Benfiki (Manuel Dalmaciu) oraz przedstawicieli Juventusu (Roberto Bettega) i Milanu (Adriano Galliani), na którym zadecydowano o powołaniu do życia Związku Europejskich Klubów Mistrzowskich, zalążka późniejszej G-14.
  5. Kiedy na jaw wyszły wielkie długi Realu Madryt, Ramón Mendoza podał się do dymisji. 20 listopada 1995 przestał pełnić funkcję prezesa, a jego miejsce na mocy artykułu 49. ówczesnego statutu klubu zajął członek zarządu, Lorenzo Sanz. 52-letni wówczas nowy włodarz Los Blancos w styczniu następnego roku rozwiązał umowę z Valdano, a po zakończeniu sezonu zatrudnił na stanowisku pierwszego trenera Włocha Fabia Capella, sprowadzając też nowych piłkarzy: Clarence'a Seedorfa, Davora Šukera, Predraga Mijatovicia i Roberto Carlosa.
  6. 2 lipca 2006 socios wybrali na stanowisko prezesa Ramóna Calderóna ubiegającego się o głosy wraz z Predragiem Mijatoviciem mającym zająć stanowisko dyrektora sportowego. Trzy dni po uzyskaniu nominacji Calderón zatrudnił na stanowisku trenera Włocha Fabia Capella oraz rozpoczął gruntowną przebudowę składu, sprowadzając kapitana drużyny Mistrzów Świata 2006 Fabia Cannavara i defensywnego pomocnika reprezentacji Brazylii Emersona ze zdegradowanego do Serie B Juventusu, Ruuda van Nistelrooya z Manchesteru United i Mahamadou Diarrę z Olympique'u Lyon. Następnymi zakupami nowego prezesa stali się José Antonio Reyes (Arsenal Londyn), Gonzalo Higuaín (River Plate Buenos Aires), Marcelo (Fluminense) i Fernando Gago (Boca Juniors Buenos Aires).
  7. Mimo tego sukcesu Capello, podobnie jak dziesięć lat wcześniej i jak Vicente del Bosque przed czterema laty, musiał opuścić klub; jego następcą został szkoleniowiec Getafe CF – Niemiec Bernd Schuster, podobnie jak między innymi del Bosque czy Muñoz były zawodnik Los Blancos. Rozpoczęto też wzmacnianie składu – z wypożyczenia powrócił Roberto Soldado, a oprócz zakontraktowanego wcześniej Christopha Metzeldera do klubu trafili Pepe, Javier Saviola, Jerzy Dudek, Royston Drenthe, Wesley Sneijder, Arjen Robben i Gabriel Heinze. Do pierwszego składu przesunięto także kilku zawodników Castilli.
  8. Zarówno Real Madryt jak i Atlético Madryt różnią się pod wieloma względami, w tym także w aspekcie politycznym czy kibicowskim. Na początku istnienia obu klubów zarysował się wyraźny podział pomiędzy kibicami obu klubów. Szefostwo Realu podniosło ceny biletów, w związku z tym na mecze Królewskich przychodzili jedynie bogaci mieszkańcy Madrytu, czyli burżuazja i bogaci mieszczanie. Natomiast publiczność rywala Realu stanowiła w głównej mierze biedniejsza część miasta, jak robotnicy czy proletariat. Pierwsi często utożsamiali się z poglądami prawicowymi, drudzy – z lewicą. Róźnice widać także w przypadku stadionów obu klubów. Stadion Realu Estadio Santiago Bernabéu został wybudowany przy arystokratycznej ulicy Castellana, podczas gdy stadion Atlético Estadio Vicente Calderón powstał przy browarze nad rzeką Manzanares.
  9. Początkowo Atlético było ulubionym zespołem reżimu generała Franco, zwłaszcza w okresie, gdy klub otrzymywał dotacje z Hiszpańskich Sił Powietrznych. Sytuacja zmieniła się w latach 50., gdy reżim z czasem zaczął popierać "Królewskich" z Madrytu. Zespół otrzymał wsparcie rządu także w początkowych czasach po utworzeniu Pucharu Europy, gdy pięciokrotnie zdobywał to trofeum. Z tej też okazji kibice Atlético utworzyli przyśpiewkę ze słowami "Real Madrid, Real Madrid, el equipo del gobierno, la verguenza del país" ("Real Madryt, Real Madryt, drużyna rządu, wstyd dla kraju").
  10. Estadio Alfredo Di Stéfano jest stadionem niższych kategorii Realu, a przede wszystkim Real Madrid Castilla.Oficjalna inauguracja miała miejsce 9 maja 2006. Z tej okazji rozegrano mecz towarzyski z francuskim Stade de Reims, klubem, który grał z madryckim zespołem w pierwszym finale Pucharu Europy w 1956. Los Merengues wygrali wynikiem 6:1, po bramkach Antonio Cassano-2, Roberto Soldado-2, Jose Jurado i Sergio Ramosa Estadio Alfredo Di Stéfano jest obecnie w rozbudowie, po jej zakończeniu będzie mógł pomieścić 22 tyś.widzów.
  11. Stadion Santiago Bernabéu został oficjalnie otwarty 14 grudnia 1947 – z tej okazji Real Madryt rozegrał mecz towarzyski z Os Belenenses. Był wielokrotnie przebudowywany – po przebudowie w 1954 zyskał miano największego stadionu świata, obecnie mieści na trybunach ponad 80 tysięcy ludzi. Jest też siedzibą między innymi klubowego muzeum. Stadion Realu Madryt był areną finału drugiej edycji Pucharu Mistrzów, finału ME 1964, finału MŚ 1982, a także kilku finałów Copa del Rey i spotkania papieża Jana Pawła II z młodzieżą w 1982. W klasyfikacji UEFA oceniającej jakość stadionu, a tym samym jego przydatność do rozgrywania meczów finałowych europejskich pucharów, jest jednym z dwudziestu sześciu obiektów, którym przyznano pięć na pięć gwiazdek. W 2010 na Santiago Bernabéu był rozegrany finał Ligi Mistrzów.
  12. Pierwszym emblematem Realu Madryt był – zarejestrowany wraz z całym klubem w 1902 – herb składający się ze stylizowanych granatowych liter "M", "C" i "F", oznaczających "Madrid", "Club" i "Fútbol". Wkrótce jednak, na skutek żądań władz Madrytu, klub musiał zacząć rozgrywać oficjalne mecze z herbem miasta na koszulkach.
  13. Real Madryt od początku występował w białych strojach. Początkowo ubiór do gry składał się z białej, zapinanej na guziki koszuli z długimi rękawami i kołnierzykiem, białych spodenek z poziomym pasem w barwach flagi hiszpańskiej oraz czarnych getrów z takim samym pasem.
  14. Kształt zbliżony do obecnego pojawił się w 1908 – miał wówczas postać granatowych liter MCF w układzie podobnym do współczesnego i otoczonych obręczą, również granatową. W 1920, po otrzymaniu tytułu Real, herb wzbogacono o koronę, którą następnie stracił wraz z nastaniem ustroju republikańskiego. Zamiast niej emblemat otrzymał ukośny purpurowy pas.
  15. Real Madryt od początku występował w białych strojach. Początkowo ubiór do gry składał się z białej, zapinanej na guziki koszuli z długimi rękawami i kołnierzykiem, białych spodenek z poziomym pasem w barwach flagi hiszpańskiej oraz czarnych getrów z takim samym pasem.
  16. Oba pasy, na getrach i spodenkach, usunięto w 1911. Wtedy też kolor getrów zmieniono na granatowy – taki układ utrzymał się do 1955, z krótką przerwą w latach 20., kiedy to jedyny raz w historii klubu górna część stroju była beżowa (spodenki i getry natomiast miały kolor czarny, dziś spotykany w alternatywnym komplecie). Jeśli nie liczyć tej czasowej zmiany, jedynymi modyfikacjami w okresie 1911–1955 były drobne zmiany kształtu kołnierza, który w końcu ostatecznie usunięto.
  17. W 1955 przeprowadzono zmianę polegającą na zmianie koloru getrów na biały – taki wzór utrzymał się nieprzerwanie do 1980, w którym skrócono rękawy i wprowadzono niebieskie akcenty na koszulkach i spodenkach. Dwa lata później pojawiła się pierwsza reklama sponsora – była nim firma Zanussi, po trzech latach zastąpiona przez Parmalat. W tym okresie Real Madryt grał już w strojach Hummela.
  18. W 1992 klub rozpoczął dziewięcioletnią współpracę z producentem sprzętu AGD, Teka; w tym samym roku wprowadzono granatowe kołnierzyki, które następnie stały się białe, gdy w 1994 producentem strojów dla Realu Madryt została firma Kelme. Rok później na plecach koszulek wraz z numerami pojawiły się nazwiska zawodników. Od tego momentu co sezon wprowadza się nowy model strojów. Od 1998 ich producentem jest Adidas.
  19. Na sezon 2001/2002 klub nie pozyskał sponsora, wobec czego na koszulkach reklamowano oficjalną stronę internetową klubu – Realmadrid.com. W 2002 z kolei Real Madryt grał nie tylko bez sponsora, ale też bez jakichkolwiek elementów w innym kolorze niż białe (poza herbem i logiem producenta, a także trzema paskami na mecze w Lidze Mistrzów) – było to nawiązanie do strojów z okresu największych sukcesów w latach 50. wprowadzone na obchody stulecia klubu.
  20. Hymn Realu Madryt, wykonany po raz pierwszy przez Jose de Aguilara, powstał podczas podróży pociągiem z Aranjuez do Madrytu. Pierwowzór został napisany w restauracji „Zielona Żaba" przez Luisa Cisnerosa Galiane’a, choć hymn miał także innych twórców jak Marine Garcia, Amora Farińa oraz Antonio Villena Sanchez. Nagrania rozpoczęły się w wytwórni Columbia. W końcu zainteresował się tym sam Santiago Bernabéu. Wykonaniem zajął się wspomniany Jose de Aguilar. Wspomogło go trzydziestu dwóch muzyków, z czego wielu należało do uniwersyteckiego konserwatorium, jak i Hiszpańskiej Orkiestry Narodowej. Jako anegdotę warto wspomnieć, ze Santiago Bernabéu spytał Luisa Galiane’a o to, czy jest pracownikiem Realu. Galiane, mający zawsze dobre poczucie humoru odpowiedział, że nie pracuje dla tego klubu, dodając że jest związany z Atlético Madryt. Widząc zawód na twarzy Bernabéu, Galiane przyznał, ze żartował oraz dodał, że niejednokrotnie starał się o posadę w Realu, ale nigdy nie było wolnych etatów. Bernabéu rozmawiając w międzyczasie z kimś przez telefon w pewnym momencie powiedział tak: „Do tego wykonania musi zostać załączona fotografia twórcy, a jutro zostanie ono przedstawione zarządowi. Wydamy płytę z tą pieśnią, która stanie się jednym z symboli klubu” – powiedział oczarowany prezes – legenda Realu. Historię tę opowiedział syn Luisa Galiany, a miała ona miejsce w 1952. Od tej pory twory utwór ten jest oficjalnym hymnem Realu Madryt.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikipedia:Propozycje_do_Dobrych_Artykułów/Real_Madryt/2&oldid=73250041”