Wiktoria Niedziałkowska

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiktoria Niedziałkowska
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

6 listopada 1851
Warszawa

Data i miejsce śmierci

5 lutego 1914
Warszawa

Miejsce spoczynku

Cmentarz Łyczakowski we Lwowie

Zawód, zajęcie

nauczycielka

Narodowość

polska

Multimedia w Wikimedia Commons

Wiktoria Niedziałkowska herbu Rawicz (ur. 6 listopada 1851 w Warszawie, zm. 5 lutego 1914 tamże) – polska nauczycielka.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w 1851 w Warszawie[1][2][3]. Była córką powstańca styczniowego i urzędnika Wydziału Krajowego Karola Rawicz Niedziałkowskiego (1823-1900)[1][4].

Kształciła się w klasztorze sióstr wizytek, a po jego zamknięciu przez władze rosyjskie, w pensjonacie Anny Jasieńskiej[1]. Studiowała w Instytucie Maryjskim, gdzie otrzymała patent nauczycielski[1]. Od 1871 pracowała jako nauczycielka, początkowo uczyła w domach prywatnych i w szkołach dla dziewcząt na obszarze Królestwa Polskiego[1][2]. Po tym jak jej ojciec był zmuszony po powstaniu styczniowym opuścić te ziemie, około 1873 wyjechała wraz z siostrą Klementyną do Lwowa pod zaborem austriackim[1]. Tam nostryfikowała swój dyplom i przez pewien czas uczyła u sióstr Benedyktynek ormiańskich[1]. W 1876 wraz z Klementyną założyła we Lwowie zakład wychowawczy[1] - pierwsze gimnazjum dla dziewcząt o profilu humanistycznym[2]. W 1879 zdała jeszcze egzamin wydziałowy z grupy filologiczno-historycznej[1]. Zakład mieścił się przy ul. Jagiellońskiej i początkowo obejmował 5 klas[1]. Wraz z rozwojem placówki oraz jej sławą siedziba była przenoszona na ul. Kościuszki, a potem na ul. Kopernika, gdzie powstał własny gmach[1]. W 1901 szkoła ta została przekształcona w 6-klasowe liceum[2]. W 1908 obok szkoły ludowej i liceum otworzyła gimnazjum realne z prawem publiczności[2]. W zakładzie uczyła literatury polskiej[2]. Do 1914 właścicielką Prywatnego Żeńskiego Glmnazjum Realnego Wiktorii Niedziałkowskiej we Lwowie z prawem publiczności (kierownikiem był Mieczysław Jamrógiewicz) oraz kierowniczką XIV 4-klasowej żeńskiej szkoły we Lwowie[5].

Należała do organizacji oświatowych i kulturalnych oraz do związku kobiet[2]. Od 1875 członkini Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego[2].

Grobowiec Niedziałkowskich

Zmarła 5 lutego 1914 w Warszawie[1][2][3]. Została pochowana w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie[6]. Na jej tabliczce nagrobnej wypisano słowa:

W latach niewoli wychowała
pokolenie dla wolnej Polski.
Miłość Boża królowała w niej
a razem i miłość obowiązku.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l † Wiktoria Niedziałkowska. „Kurjer Lwowski”. Nr 37, s. 1, 6 lutego 1914. 
  2. ↑ a b c d e f g h i Niedziałkowska (Rawicz-N.), Wiktoria (1851-1914). biographien.ac.at. [dostęp 2022-05-09]. (niem.).
  3. ↑ a b Wiktoria Niedziałkowska. sejm-wielki.pl. [dostęp 2022-05-09].
  4. ↑ Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 316. ISBN 83-04-02817-4.
  5. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 652, 800.
  6. ↑ Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 355. ISBN 83-04-02817-4.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wiktoria_Niedziałkowska&oldid=71801033”