Władysław Wilczkowski
 Jelita | |
| Data urodzenia |
1630 |
|---|---|
| Data śmierci |
1683 |
| Ród |
Wilczkowscy herbu Jelita |
| Wojny i bitwy |
Potop szwedzki, Bitwa pod Warką, Wojna polsko-rosyjska 1654-1667, Bitwa pod Wiedniem (1683) |
| Administracja |
starosta wiski i zwinogrodzki |
Władysław Wilczkowski herbu herbu Jelita (ur. ok. 1630 r – zm. 18 września 1683 kilka dni po bitwie pod Wiedniem[1]) – polski oficer husarii, porucznik, starosta wiski i zwinogrodzki.
W czasie potopu szwedzkiego był dowódcą chorągwi husarskiej wojewody sandomierskiego Władysława Myszkowskiego (220 koni). Brał udział w kampanii zimowej Czarnieckiego w 1656, walczył w bitwie pod Warką.
Podczas wojny polsko-rosyjskiej dowodził chorągwią husarską w niezwykle udanej dla Rzeczypospolitej kampanii ukraińskiej w 1660. Dowodził wówczas chorągwią husarską Aleksandra Michała Lubomirskiego. 26 września 1660 prowadził pościg za wycofującą się armią Szeremietiewa i Cieciury, kilka kilometrów od Lubaru na uroczysku Kutyszcze zaatakował ariergardę wojsk rosyjsko-kozackich (700 kirasjerów rosyjskich i 2500 piechoty kozackiej), szarża husarii Wilczkowskiego i Wyżyckiego (łącznie ok. 140 koni) częściowo rozbiła i rozproszyła ariergardę nieprzyjaciela[2]. Samuel Leszczyński napisał po kampanii: Zarobiłeś, Wilczkowski, nieśmiertelną sławę[3]. Walczył w bitwach pod Lubarem, pod Cudnowem i pod Słobodyszczami.
6.X.1667 – Bitwa pod Podhajcami. Rtm. Władysław Wilczkowski sprawował dowództwo na prawym skrzydle, mając pod swymi rozkazami chorągwie husarskie, kozackie i komp. dragońskie oraz kilka regimentów piechoty[4].
1672 – Wilczkowski wsławił się także zwycięstwem nad Tatarami pod Krasobrodem, gdzie na czele tylko dwóch ussarskich chorągwi uderzył na licznego wroga, a obskoczony hordami zwiódł walną bitwę i odebrał łupy zrabowane.
1673 – Udział w bitwie pod Chocimiem.
W 1683 roku był dowódcą chorągwi husarskiej koronnej Stanisława Herakliusza Lubomirskiego[5]. Brał udział w odsieczy wiedeńskiej 1683 r.
Zmarł nieoczekiwanie jak pisał Jan III Sobieski w swoich „Listach do Marysieńki”[6]:
Tej nocy (18.09.1683 r.) umarł p. Wilczkowski, porucznik p. starosty sandomierskiego, który mię nabawił wielkiego kłopotu i zgryzoty dla konkurencji o te, które miał z dóbr królewskich drobiazgi. Nie chorował, jeno cztery dni na dyzenterię...
Przypisy
- ↑ Radosław Sikora), Rekordowa szarża? Kutyszcze 26 IX 1660. „Niezwykłe bitwy i szarże husarii”. Warszawa 2011.
- ↑ Radosław Sikora, Niezwykłe bitwy i szarże husarii, Instytut Wydawniczy Erica, Warszawa 2013, s.140-143
- ↑ Samuel Leszczyński, Potrzeba z Szeremetem, hetmanem moskiewskim, i z Kozakami w roku Pańskim 1660 od Polaków wygrana, Kraków 1661, drukarnia S. Lenczewskiego Bertutowica, (wyd. anonimowe); egz. Biblioteka Narodowa, sygn. XVII.3.15033
- ↑ Otton Leskowski, Encyklopedia Wojskowa, Tom VI, strona 479, 1937.
- ↑ Jan Wimmer, Wiedeń 1683, Warszawa 1983, s. 220.
- ↑ Jan III Sobieski, "Listy do Marysieńki", opracował Leszek Kukulski, Czytelnik 1970 Warszawa.