Yoann Kongolo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Yoann Kongolo
Ilustracja
Yoann Kongolo po zdobyciu pasa WBC International Silver w 2017
Pełne imię i nazwisko

Yoann Bernard Kongolo[1]

Data i miejsce urodzenia

11 września 1987[1]
Lozanna[1]

Obywatelstwo

Szwajcaria[1]

Wzrost

177[1] cm

Masa ciała

77[2] kg

Styl walki

kick-boxing, karate[2]

Kategoria wagowa

półśrednia (kick-boxing)[2]
półciężka (boks)

Klub

Mikes Gym

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

76[2]

Zwycięstwa

66

Przez nokauty

41

Porażki

10

Yoann Bernard Kongolo (ur. 11 września 1987 w Lozannie) – szwajcarski karateka, bokser oraz kick-boxer malijskiego pochodzenia, wielokrotny medalista mistrzostw świata w koshiki karate-do. Jako kick-boxer dwukrotny mistrz Szwajcarii (2009–2010), mistrz Europy organizacji WKN (2012) oraz trzykrotny mistrz Szwajcarii w boksie tajskim (2009–2010). Od 2015 związany z kick-boxerską organizacją GLORY.

Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]

Kick-boxing[edytuj | edytuj kod]

Kongolo jest utytułowanym karateką stylu koshiki karate-do. W jego dorobku są medale mistrzostw świata, Europy oraz krajowe. Do najważniejszych z nich można zaliczyć srebro oraz brąz mistrzostw świata z 2004 oraz dwukrotnie srebrny medal również podczas mistrzostw świata w 2007. Od 2009 skupia się głównie na kick-boxingu i dyscyplinach pokrewnych takich jak muay thai. W 2013 został mistrzem Europy World Kickboxing Network wagi superśredniej pokonując w mistrzowskim pojedynku Słoweńca Mirana Fabjana[3]. W styczniu 2014 zmierzył się o interkontynentalne mistrzostwo WKN jednak uległ ówcześnie Włochowi Roberto Cocco na punkty[4].

Po dobrych występach w 2014 (m.in. pokonaniu Francuza Cédrica Doumbé czy Brytyjczyka Jamiego Batesa) dostał angaż w GLORY. W debiucie dla niej 5 czerwca 2015 zmierzył się w rewanżu z Doumbé, ponownie go pokonując na punkty[5]. W latach 2015-2017 notował zwycięstwa m.in. nad Harutem Grigorianem, Karimem Benmansourem czy Yohanem Lidonem oraz porażki m.in. Karimem Ghajjim, Niekym Holzkenem (o pas GLORY wagi półśredniej[6]), Murthelem Groenhartem czy w kolejnym rewanżu z Doumbé. 20 stycznia 2017 wygrał turniej pretendentów GLORY wagi półśredniej[7]. 4 sierpnia 2018 przegrał jednogłośnie na punkty w rewanżu z Yohanem Lidonem. Stawką pojedynku było bronione przez Francuza mistrzostwo świata federacji WKN[8].

Boks[edytuj | edytuj kod]

W 2014 zawodowo zadebiutował w boksie. W sumie w latach 2014-2017 zanotował siedem zwycięstw bez żadnej porażki. 26 sierpnia 2017 zdobył pas WBC International Silver w wadze półciężkiej, pokonując Rosjanina Sałambieka Bajsangurowa na punkty[9]. 4 listopada 2017 pokonał Bośniaka Enesa Zecirevic jednogłośnie na punkty zostając mistrzem Unii Europejskiej federacji EBU–EE w wadze półciężkiej[10].

27 stycznia 2018 w Rydze obronił tytuł WBC International Silver pokonując jednogłośnie na punkty Łotysza Andrejsa Pokumeiko[1]. 25 maja 2018 przegrał swoją pierwszą zawodową walkę w boksie, ulegając większościową decyzją Francuzowi Doudou Ngumbu[1].

Osiągnięcia[11][edytuj | edytuj kod]

Karate:

  • 2004: Mistrzostwa Szwajcarii Koshiki Karate-do – 1. miejsce w kat. ciężkiej, kumite
  • 2004: Mistrzostwa Szwajcarii Koshiki Karate-do – 3. miejsce w kat. otwartej, kumite
  • 2004: Mistrzostwa Niemiec Koshiki Karate-do – 1. miejsce, kumite
  • 2004: Mistrzostwa Niemiec Koshiki Karate-do – 3. miejsce, kata
  • 2004: Mistrzostwa Europy Koshiki Karate-do – 2. miejsce, kumite
  • 2004: Mistrzostwa Świata Koshiki Karate-do – 2. miejsce w kat. ciężkiej juniorów, kumite
  • 2004: Mistrzostwa Świata Koshiki Karate-do – 3. miejsce w kat. ciężkiej juniorów, kata
  • 2005: Otwarte Mistrzostwa Malezji Koshiki Karate-do – 1. miejsce w kat. ciężkiej juniorów, kumite
  • 2005: Otwarte Mistrzostwa Malezji Koshiki Karate-do – 1. miejsce w kat. ciężkiej seniorów, kumite
  • 2005: Otwarte Mistrzostwa Malezji Koshiki Karate-do – 2. miejsce w kat. ciężkiej seniorów, kata
  • 2005: Otwarte Mistrzostwa Malezji Koshiki Karate-do – 1. miejsce drużynowo, shiai kumite
  • 2006: Mistrzostwa Niemiec Koshiki Karate-do – 1. miejsce w kat. ciężkiej, kumite
  • 2007: Mistrzostwa Świata Koshiki Karate-do – 2. miejsce w kat. ciężkiej seniorów, kumite
  • 2007: Mistrzostwa Świata Koshiki Karate-do – 2. miejsce drużynowo, kata bunkai kumite
  • 2009: Puchar Świata Koshiki Karate-do – 3. miejsce, kata
  • 2009: Puchar Świata Koshiki Karate-do – 3. miejsce, kata bunkai kumite
  • 2010: Puchar Świata Koshiki Karate-do – 4. miejsce, kata bunkai kumite
  • 2011: Otwarte Mistrzostwa Afryki Koshiki Karate-do – 1. miejsce w kat. ciężkiej, kumite
  • 2011: Otwarte Mistrzostwa Afryki Koshiki Karate-do – 1. miejsce w kat. ciężkiej, kata

Kick-boxing / Muay Thai:
66 zwycięstw – 10 porażek – 0 remis – 0 no contest

  • 2009: Mistrzostwa Szwajcarii w boksie tajskim – 1. miejsce w kat. -81 kg, B-klasa
  • 2009: Mistrzostwa Szwajcarii w boksie tajskim – 1. miejsce w kat. -81 kg, B-klasa
  • 2009: Mistrzostwa Szwajcarii w kick-boxingu – 1. miejsce, B-klasa
  • 2010: Mistrzostwa Szwajcarii w boksie tajskim – 1. miejsce w kat. -81 kg, A-klasa
  • 2010: Mistrzostwa Szwajcarii w kick-boxingu – 1. miejsce, A-klasa
  • 2012–2013: mistrz Europy WKN w wadze superśredniej (-79,4 kg)
  • 2016: Glory Welterweight Contender Tournament – finalista turnieju wagi półśredniej (-77 kg)
  • 2017: Glory Welterweight Contender Tournament – 1. miejsce w turnieju wagi półśredniej

Boks:
11 zwycięstw – 1 porażka – 0 remisów – 0 no contest

  • 2017: mistrz WBC International Silver w wadze półciężkiej
  • 2017: mistrz EBU–EE w wadze półciężkiej[12]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g Statystyki i rekord w boksie. boxrec.com. [dostęp 2017-08-29]. (ang.).
  2. ↑ a b c d Statystyki i rekord w kickboxingu. glorykickboxing.com. [dostęp 2017-08-29]. (ang.).
  3. ↑ Kongolo champion d'Europe. lematin.ch, 2012-10-07. [dostęp 2017-06-30]. (fr.).
  4. ↑ Thai Boxe Mania 2014: zwycięstwa Roberto Cocco, Danilescu i Sittichai! Wyniki. fightsport.pl, 2014-01-27. [dostęp 2017-06-30]. (pol.).
  5. ↑ GLORY 22: Rico Verhoeven zachowuje tytuł, Sitthichai Sitsongpeenong wygrywa turniej! Wyniki!. fightsport.pl, 2015-06-06. [dostęp 2017-06-30]. (pol.).
  6. ↑ Glory 29: Nieky Holzken obronił pas! Wyniki. fightsport.pl, 2016-04-18. [dostęp 2017-06-30]. (pol.).
  7. ↑ Glory 37: Jason Wilnis mistrzem wagi średniej, Yoann Kongolo pretendentem w półśredniej! Wyniki!. fightsport.pl, 2017-01-21. [dostęp 2017-06-30]. (pol.).
  8. ↑ Parviz Iskenderov: Fight Night Saint Tropez 6 results: Lidon revenges Kongolo, defends WKN SMW title. fightmag.com.au, 2018-08-05. [dostęp 2018-08-05]. (ang.).
  9. ↑ Yoann Kongolo z pasem WBC International Silver. fightsport.pl, 2017-08-28. [dostęp 2017-08-29]. (pol.).
  10. ↑ Lista walk o tytuł EBU–EE. boxrec.com. [dostęp 2017-11-18]. (hiszp.).
  11. ↑ Yoann Kongolo - osiągnięcia. kenkokan.ch. [dostęp 2017-06-30]. (ang.).
  12. ↑ Lista mistrzów EBU-EE. appeal.jam-srl.it. [dostęp 2017-11-17]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Yoann_Kongolo&oldid=71589079”