Odejście
Odejście – forma manewru taktycznego[1][2]. To opuszczanie zajmowanych rejonów, pozycji (linii)[3]. Manewr ten wykonywany jest w celu wyprowadzenia wojsk spod uderzeń przeważających sił przeciwnika, zajęcia bardziej dogodnego położenia do przyszłych aktywnych działań, zyskania czasu do stworzenia punktu ciężkości na innym obszarze[4][5].
Odejście to manewr wykonywany po zerwaniu kontaktu bojowego z przeciwnikiem i przeprowadzany w celu przegrupowania wojsk w inny obszar dla przygotowania ich do wykonywania nowego zadania[6]. Podstawową cechą odejścia jest oddalanie się od przeciwnika. Aby powstrzymać i opóźnić ewentualny pościg na rubieżach pośrednich rozwija się ariergardy. Odejście przyjmuje zazwyczaj formę ubezpieczonego marszu odfrontowego[7][8]. W czasie wykonywania obejścia obowiązują zasady dotyczące marszu, z uwzględnieniem specyfiki wynikającej z oddalania się od przeciwnika. Na ogół ugrupowanie wojsk podczas odejścia jest odwrotne niż podczas podchodzenia do przeciwnika. Zazwyczaj na czele maszerują oddziały logistyczne, a za nimi jednostki bojowe. Ubezpieczenia tylne powinny uniemożliwić przeciwnikowi oddziaływanie na siły główne kolumny. W tym celu wycofujący się związek taktyczny organizuje ariergardę. Ariergardy z kolei ubezpieczają się szpicami, te zaś patrolami tylnymi. Stosuje się także ubezpieczenia boczne, które zwalczają przeciwnika wychodzącego na skrzydła odchodzących wojsk[9]. Skuteczność działania ubezpieczeń jest jednym z ważniejszych czynników decydujących o pomyślnym przeprowadzeniu manewru odejścia. Kolejnym jest utrzymanie optymalnej prędkości marszu sił głównych. Zapewnia się ją poprzez wydzielenie i zwolnienie na kierunku działania odpowiedniej liczby dróg, właściwe rozmieszczenie kolumn sił głównych, umożliwienie im bezkolizyjnego pokonywania różnorodnych przeszkód, w tym narzutowych pól minowych i rzek, a przede wszystkim poprzez skuteczną osłonę z powietrza[10].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Polak i Joniak 2014 ↓, s. 238.
- ↑ Regulamin działań 1999 ↓, s. 13.
- ↑ Huzarski 2001 ↓, s. 26.
- ↑ Dakudowicz (przew.) 2000 ↓, s. 24.
- ↑ Regulamin działań 1999 ↓, s. 14.
- ↑ Huzarski (red.) i Wołejszo (red.) 2014 ↓, s. 23.
- ↑ Koziej 2011 ↓, s. 210.
- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 264.
- ↑ Koziej 2011 ↓, s. 211.
- ↑ Koziej 2011 ↓, s. 212.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Dakudowicz (przew.): Podręcznik walki pododdziałów wojsk zmechanizowanych. Warszawa: Dowództwo Wojsk Lądowych. Wyższa Szkoła Oficerska im. Tadeusza Kościuszki, 2000.
- Michał Huzarski: Taktyka ogólna wojsk lądowych. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-91-3.
- Michał Huzarski (red.), Jarosław Wołejszo (red.): Leksykon obronności. Polska i Europa. Warszawa: Wydawnictwo „Bellona”, 2014, s. 22. ISBN 978-83-11-13382-2.
- Stanisław Koziej: Teoria sztuki wojennej. Warszawa: „Bellona”, 2011. ISBN 978-83-11-12122-5.
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
- Andrzej Polak, Jacek Joniak: Sztuka wojenna. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2014. ISBN 978-83-7523-273-8.
- Regulamin działań wojsk lądowych. Warszawa: Dowództwo Wojsk Lądowych, DWLąd16/99.