Łysiczka drobna
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Gromada | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
łysiczka drobna |
| Nazwa systematyczna | |
| Deconica crobula (Fr.) Romagn. Revue Mycol., Paris 2(6): 244 (1937) | |
Łysiczka drobna (Deconica crobula (Fr.) Romagn. – gatunek grzybów należący do rodziny pierścieniakowatych (Strophariaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Deconica, Strophariaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1838 r. Elias Fries nadając mu nazwę Agaricus crobulus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Henri Charles Louis Romagnesi w 1937 r.[1]
- Agaricus crobulus Fr. 1838
- Geophila crobula (Fr.) Kühner & Romagn. 1953
- Hylophila crobula (Fr.) Quél. 1886
- Naucoria crobula (Fr.) Henn 1898
- Psilocybe crobula (Fr.) Singer 1962
- Psilocybe inquilina var. crobula (Fr.) Høil. 1978
- Tubaria crobula (Fr.) P. Karst. 1879
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. dla synonimu Psilocybe crobula[3]. Po przeniesieniu do rodzaju Deconica nazwa polska stała się niespójna z nazwą naukową.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 0,8–2 cm, początkowo półkulisty, potem płaskołukowaty. Powierzchnia gładka, z białymi pozostałościami osłony, które zwieszają się również z brzegu. Jest higrofaniczny; w stanie wilgotnym umbrowo-brązowy, tabakowo-brązowy lub czerwonobrązowy, w stanie wilgotnym ochrowy, lepki i śliski[4].
Przyrośnięte, o szerokości do 4 mm, początkowo kremowe, potem rdzawobrązowe[4].
Wysokość 2–4 cm, grubość 1,5–3 mm, cylindryczny. Powierzchnia rdzawobrązowa, pokryta białymi łuseczkami z zanikającym pierścieniem[4].
Cienki, ochrowo brązowy, bez wyraźnego zapachu i smaku[4].
- Cechy mikroskopowe
Zarodniki nieco elipsoidalne, cienkościenne, w wysypie brązowe, 6–8 × 3,5–5 µm. Pleurocystyd brak. Cheilocystydy butelkowate, 25–45 µm[5].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Znane jest jej występowanie w Ameryce Północnej i Europie[6]. Władysław Wojewoda w 2003 r. podał w Polsce liczne stanowiska z uwagą, że rozprzestrzenienie i stopień zagrożenia nie są znane[3].
Grzyb saprotroficzny. Występuje w lasach liściastych na powalonych, martwych drzewach, gnijących łodygach traw, i liściach paproci, na resztkach drzewnych. Preferuje miejsca wilgotne i zacienione. Owocniki zazwyczaj od czerwca do października[4].
Gatunki podobne[edytuj | edytuj kod]
Stożkówka zimowo-jesienna (Conocybe appendiculata), ale nie ma resztek osłony na kapeluszu, a jej trzon jest białawo ochrowy, ponadto występuje na próchnicy, również w lasach iglastych[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2020-12-26] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2020-12-26] (ang.).
- ↑ a b Władysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d e f Pavol Škubla, Wielki atlas grzybów, Poznań: Elipsa, 2007, ISBN 978-83-245-9550-1
- ↑ Psilocybe crobula [online] [dostęp 2020-12-26] (ang.).
- ↑ Psilocybe crobula [online], Discover Life [dostęp 2020-12-26] (ang.).