Świecki Ruch Przyjaciół Człowieka „Anioł Pański”
| Klasyfikacja systematyczna wyznania | |||||||||
| Chrześcijaństwo └ Milleryzm └ Badacze Pisma Świętego | |||||||||
| Zasięg geograficzny |
Niemcy, Francja, Belgia, Szwajcaria, Włochy | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||
Świecki Ruch Przyjaciół Człowieka „Anioł Pański” (Filantropijne Towarzystwo Przyjaciół Człowieka) – ruch religijny założony w latach 1919–1920 przez Alexandre F.L. Freytaga (1870–1947).
Powstanie ruchu[edytuj | edytuj kod]
Alexandre F.L. Freytag w 1912 roku został upoważniony przez Charlesa T. Russella do sprawowania nadzoru nad działalnością Badaczy Pisma Świętego we Francji i w Belgii poprzez Biuro Oddziału w Genewie, którego był nadzorcą. Był upoważniony również do wydawania francuskiej edycji „Strażnicy” tłumaczonej z języka angielskiego oraz tomów „Wykładów Pisma Świętego”. Nadużywając posiadane uprawnienia Freytag zaczął drukować literaturę, w której przedstawiał własne poglądy, za co został usunięty z zajmowanego stanowiska. Towarzystwo Strażnica rozwiązało biuro w Genewie i założyło nowe w Bernie kierowane przez Ernsta Zaugga, a podlegające pod biuro w Niemczech[1].
Zwolennicy Freytaga zaczęli przeprowadzać swoje zebrania oraz występować przeciw Towarzystwu Strażnica równocześnie całkowicie odrzucając drukowaną przez nie literaturę biblijną. Pociągając za sobą niektóre osoby ze zborów Badaczy Pisma Świętego Freytag założył własne zbory na terenie Niemiec, Francji i Belgii[1]. Alexandre F.L. Freytag uznał siebie za „anioła Pańskiego” z Księgi Malachiasza 3:1[2].
Freytag napisał trzy książki, które opisywały jego doktrynę:
- „La Divine Révélation” (1920)
- „Le Message à l'Humanité” (1922)
- „La Vie Éternelle” (1933)
Ruch publikował dwa czasopisma: tygodnik „Le Journal pour tous” (od 1917 roku, redagowany przez Y. Magnan) oraz dwutygodnik „Le Moniteur du Règne de la Justice” (od 1936 roku, redagowany przez G. Fromentin, początkowy nakład 120 000 egzemplarzy).
Podział w ruchu[edytuj | edytuj kod]
Po śmierci Freytaga ruch podzielił się na dwa odłamy. Edouard Rufener (zm. 1969) przejął kierownictwo ruchu w Szwajcarii w dalszym ciągu propagując idee Freytaga. Następnie ruchem kierowała Marie Roulin (1889–1982), sekretarz Freytaga, a po niej przywództwo przejął M. Kohli. Odłamem powstałym we Francji kierował Bernard Sayerce (1912–1963), były nauczyciel katolicki, który twierdził, że został wyznaczony na prawowitego następcę Freytaga. Następnie Lydie Sartre (1898–1972), sekretarz Sayerce’a oraz członkini ruchu od roku 1920, a po niej w roku 1971 Joseph Neyrand (1927–1981). Po śmierci Neyranda nastąpiły problemy z ustaleniem sukcesji przywództwa.
Siedziba odłamu szwajcarskiego mieści się w Château, na 27 route de Vallière, Cartigny/Geneve, a odłamu francuskiego na 22 rue David-d'Angers w Paryżu[3]. Między odłamami nie ma znaczących różnic doktrynalnych, jednakże oddział francuski mniej sztywno trzyma się doktryn ustalonych przez Freytaga[2].
Odłam szwajcarski kontynuuje wydawanie dwumiesięcznika „Le Moniteur du Règne de la Justice”, który był publikowany w 7 językach w łącznym nakładzie 9600 egzemplarzy. Odłam francuski wydaje pismo „Le règne de justice et de vérité”.
Liczebność[edytuj | edytuj kod]
We Francji ruch zaczął działalność w 1919 roku. W latach 80. XX wieku liczył około 30 zgromadzeń do których należało 4200 członków.
W latach 30. XX wieku w Polsce ruch miał nieliczne grono zwolenników, którym przewodził Franciszek Wiśniewski z Łodzi, którego grupa w 1929 roku oddzieliła się od Świeckiego Ruchu Misyjnego „Epifania” kierowanego wówczas przez Czesława Kasprzykowskiego[4]. Oprócz Łodzi niewielkie grupy istniały w Pabianicach, Konstantynowie Łódzkim i Zelowie. Działalność misyjną prowadził głównie Fr. Wiśniewski, w niewielki stopniu pomagali mu Franciszek Brombosz z Chrzanowa i Kazimierz Bauer z Warszawy[5].
W 1946 roku Sebastiano Chiardola (1914–1993) założył w Turynie włoskie biuro ruchu, które skupia około 1000 aktywnych członków należących do 18 zgromadzeń[6].
Cele ruchu[edytuj | edytuj kod]
Celem Świeckiego Ruchu Przyjaciół Człowieka „Anioł Pański” jest zaprowadzenie Królestwa Bożego na ziemi poprzez poprawę doczesnego życia człowieka. Ruch wprowadził m.in. kuchnię jarską i celibat[7]. Członkowie ruchu powstrzymują się od tytoniu, alkoholu, kawy, a czasami słodyczy[2].
Ruch zakłada podział historii Kościoła na siedem okresów:
- lata 33–73,
- lata 73–325,
- lata 325–1160,
- lata 1160–1378,
- lata 1378–1518,
- lata 1518–1830,
- i lata 1830–1916.
W każdym z tych okresów Bóg miał wybierać ludzi, którzy mu służyli. W roku 1916 miał wybrać Alexandre F.L. Freytaga jako „anioła Pańskiego” z Księgi Malachiasza 3:1. W roku 1918 miało rozpocząć się tysiącletnie panowanie Chrystusa, które doprowadzi do naprawy wszystkich rzeczy. Członkowie ruchu Freytaga mieli stanowić Małe Stadko składające się ze 144 000 osób, które przyczynią się do ustanowienia Królestwa Bożego na ziemi[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Dzieje Świadków Jehowy w Niemczech w czasach nowożytnych, Towarzystwo Strażnica, s. 16.
- ↑ a b c Les Amis de l'Homme [online], egliselutherienne.org [dostęp 2015-09-02] (fr.).
- ↑ David Milette, Les Amis de l'Homme [online], egliselutherienne.org, 13 lutego 2001 [dostęp 2017-09-20] (fr.).
- ↑ P.S.L. Johnson, Interesujący list, „Teraźniejsza Prawda”, XIII, czerwiec 1934, s. 47.
- ↑ Polskie Stowarzyszenie Badaczy Pisma Świętego. Kierownik Franciszek Wiśniewski, Do Ministerstwa Wyznań i Oświecenia Publicznego, Łódź, 27 września 1932.
- ↑ Cesnur, Jehovah's Witnesses in Italy [online], cesnur.org, 2016 [dostęp 2017-08-15] (ang.).
- ↑ Odpowiedzi na pytania:, „Straż i Zwiastun Obecności Chrystusa”, XXVII, Wydawnictwo Straż, czerwiec 1948, s. 95.
- ↑ Association philanthropique "les amis de l’homme" [online] [dostęp 2017-09-20] (fr.).