Łużyca (dopływ Czarnego Potoku)
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Lokalizacja | |
| rzeka górska | |
| Długość | ok. 12 km |
| Spadek |
45‰ |
| Powierzchnia zlewni |
22,1 km² |
| Źródło | |
| Miejsce | północne zbocze wzniesienia Smrek, czes. Smrk |
| Wysokość |
880 m n.p.m. |
| Współrzędne | |
| Ujście | |
| Recypient | Czarny Potok |
| Miejsce | |
| Wysokość |
358 m n.p.m. |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie gminy Mirsk  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu lwóweckiego  | |
Łużyca (Strużyna) – rzeka górska w południowo-zachodniej Polsce w woj. dolnośląskim w Sudetach Zachodnich, w Górach Izerskich i Przedgórzu Izerskim.
Rzeka o długości około 12 km, lewy dopływ Czarnego Potoku[1], jest ciekiem IV rzędu należącym do dorzecza Odry, zlewiska Morza Bałtyckiego.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Źródła rzeki położone są w zachodniej części Gór Izerskich na północnym zboczu wzniesienia Smrek czes. Smrk, na wysokości ok. 880 m n.p.m. przy granicy polsko-czeskiej. W części źródliskowej potok wypływa z podmokłego terenu. W górnym biegu potok spływa, w kierunku północnym szeroką dobrze wykształconą zalesioną doliną górską, głęboko wciętą między wzniesienia: Mała Góra po zachodniej stronie a Czerniawska Kopa po wschodniej stronie. Po przepłynięciu 850 m opuszcza zalesiony obszar i płynie w kierunku miejscowości Pobiedna, gdzie płynąc wśród zabudowań wzdłuż drogi nr 358 skręca lekko na północny wschód. Po minięciu Pobiednej płynie otwartym terenem wśród zabudowań do ujścia, gdzie na wysokości ok. 358 m n.p.m. na zachodnich obrzeżach Mirska uchodzi do Czarnego Potoku. Koryto rzeki kamienisto-żwirowe słabo spękane i na ogół nieprzepuszczalne. Zasadniczy kierunek biegu potoku jest północno-wschodni. Jest to potok górski odwadniający północno-zachodnią część Gór Izerskich oraz południowo-zachodnią część Przedgórza Izerskiego. Rzeka w większości nieuregulowana. W większości swojego biegu płynie wśród zabudowań, brzegi w 60% zadrzewione, szerokość koryta do 3,5 m, a śr. głębokość 0,45 m, dno bez roślin. Potok charakteryzuje się dużymi nie wyrównanymi spadkami podłużnymi. Gwałtowne topnienie śniegu wiosną, a w okresach letnich wzmożone opady i ulewne deszcze, które należą w tym rejonie do częstych zjawisk sprawiają wezbrania wody i często przybierają groźne rozmiary, stwarzając zagrożenie powodziowe w dolnym biegu.
Inne[edytuj | edytuj kod]
W nielicznych publikacjach i opracowaniach potok w górnym biegu wymieniany jest jako "Strużyna".
Dopływy[edytuj | edytuj kod]
Lewe: Granicznik, dopływ w Wolimierzu, Dopływ w Giebułtowie[2]. oraz kilka bezimiennych strumyków mających źródła na zboczach przyległych wzniesień.
Miejscowości nad rzeką[edytuj | edytuj kod]
Ulisko - część Świeradowa-Zdroju, Pobiedna, Wolimierz, Giebułtówek, Giebułtów.
Zobacz[edytuj | edytuj kod]
- Potok oznaczony na mapach i w przewodnikach nazwą "Łużyca" według Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we Wrocławiu górny bieg rzeki od źródła do Pobiednej, gdzie przyjmuje potok "Granicznik" nazywa się "Strużyna"[2].
- Potok oznaczony na mapach i w przewodnikach nazwą "Granicznik" (czes. Hraniční potok lub" Łużycki Potok" czes. Lužický potok) według Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we Wrocławiu nazywa się "Łużyca"[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 153, ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ a b c Mapa RZGW Wrocław. [dostęp 2016-04-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów, t. 1 Góry Izerskie, red. Marek Staffa, Wydawnictwo PTTK "Kraj", Warszawa – Kraków 1989, ISBN 83-7005-095-6
- Góry Izerskie, mapa turystyczna, skala 1:50 000, Wydawnictwo Turystyczne Plan, Jelenia Góra 2008/2009, wyd. V, ISBN 978-83-60975-68-8