Przejdź do zawartości

Łukasz Dziekuć-Malej

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Łukasz Mikałajewicz Dziekuć-Malej
Лукаш Мікалаевіч Дзекуць-Малей
Ilustracja
ok. 1920
Data i miejsce urodzenia

1 października 1888
Słonim

Data i miejsce śmierci

20 stycznia 1955
Gdańsk

Miejsce pochówku

Cmentarz Garnizonowy w Gdańsku

Wyznanie

baptyzm

Multimedia w Wikimedia Commons

Łukasz Mikałajewicz Dziekuć-Malej, biał. Лукаш (Лука) Мікалаевіч Дзекуць-Малей (ur. 1 października 1888 w Słonimie, zm. 20 stycznia 1955 w Gdańsku) – białoruski duchowny baptystyczny, działacz narodowy, niepodległościowy i społeczny, tłumacz Biblii na język białoruski. Przełożył też kilkanaście broszur na język białoruski, wydał własny modlitewnik, publikował w prasie religijnej. W okresie międzywojennym założył wiele baptystycznych zborów w okolicach Brześcia. Zarówno podczas I jak i II wojny światowej włączał się aktywnie do białoruskiego ruchu narodowego. Wielokrotnie był podejrzewany o szpiegostwo.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 1 października 1888 roku w Słonimie na Białorusi w prawosławnej rodzinie, ojciec był nauczycielem[1]. Rodziców stracił w wieku czterech lat (nigdy później nie wyjawił w jakich okolicznościach)[2]. Do 16 roku życia był wychowywany w nauczycielskiej rodzinie Funtów[3]. Po ukończeniu szkoły pedagogicznej również został nauczycielem[4].

W 1912 roku podczas odbywania służby wojskowej w Białymstoku zetknął się z baptyzmem. 31 grudnia 1912 roku został ochrzczony w rzece Supraśl przez kaznodzieję Romana Chomiaka[5]. Ponieważ wielokrotnie głosił w licznych miejscach, z tego powodu jednego razu został aresztowany przez władze carskie we wsi Łyskowo (k. Prużan). Przywiązano go do konia, za którym szedł piechotą około 170 km, do więzienia w Brześciu[1][6]. W latach 1913–1914 odbył w Petersburgu przygotowanie teologiczne w szkole biblijnej prowadzonej przez Jana Prochanowa, przywódcy ewangelicznych chrześcijan[5]. Po ukończeniu seminarium pracował jako kaznodzieja w guberni grodzieńskiej, wileńskiej i mińskiej. Podczas I wojny światowej osiadł w Grodnie, skąd wyruszał do różnych części Zachodniej Białorusi w ramach swej działalności kaznodziejskiej. Ze względu na liczne podróże kilkakrotnie wtrącano go do aresztu i posądzano o szpiegostwo[7][8].

W 1918 roku założył białoruską szkołę w Krynkach[9]. W lutym oraz kwietniu 1919 roku był na krótko wtrącany do aresztu przez polskie władze za działalność w białoruskim ruchu narodowym[10]. W 1920 roku był jednym z liderów Białoruskiego Komitetu Narodowego, stał też na czele białoruskiej szkolnej rady w Grodnie[11]. W latach 1919–1920 polskie władze zamykały białoruskie szkoły w okolicach Grodna, a działaczom białoruskim zabraniano prowadzenia działalności. W 1921 roku nakazano jemu oraz innym działaczom białoruskim opuszczenie Grodna. W 1921 roku zamieszkał w Brześciu[4][10]. Utworzył tam towarzystwo kulturalne o charakterze ludowym o nazwie „Białoruska chatka” (Беларуская хатка), założył także zbór baptystyczny[12].

Baptystyczny duchowny

[edytuj | edytuj kod]

W tym samym roku rozpoczęły się rozmowy zjednoczeniowe pomiędzy Związkiem Baptystów a Związkiem Ewangelicznych Chrześcijan. Uczestniczył w nich aktywnie Dziekuć-Malej, który w 1922 roku został członkiem Komitetu (jako radca) ustalającego warunki zjednoczenia[12]. W 1923 roku odbyła się w Brześciu konferencja zjednoczeniowa obu ugrupowań[13][a]. Wybrano Komitet Zjednoczenia, w którego skład wszedł Dziekuć-Malej[14]. Również dwie następne konferencje odbyły się w Brześciu[15]. Zjednoczenie zostało rozwiązane w roku 1927, jakkolwiek wszelka współpraca obu ugrupowań ustała we wrześniu 1925 roku[16]. We wrześniu 1926 Dziekuć-Malej na konferencji w Łodzi został wybrany na wiceprezesa ugrupowania baptystów[17], w 1937 został członkiem Rady Naczelnej Kościoła[18].

Do roku 1939 Brześć był jego głównym miejscem działalności i w okresie tym założył wiele zborów w okolicach Brześcia[8]. W 1923 roku prowadzony przezeń zbór liczył 151 członków (nie licząc dzieci i sympatyków), w 1938 było już na ziemi brzeskiej 20 założonych przezeń zborów o łącznej liczbie 1152 członków[19]. 21 czerwca 1926 roku podczas prowadzonej przezeń uroczystości chrztu w Kamieńcu zgromadziło się około dwóch tysięcy ludzi[2]. Badacze historii baptyzmu na ziemiach polskich są zgodni, że rozwój baptyzmu wokół Brześcia w okresie międzywojennym, nazywany nawet mianem „przebudzenia duchowego”, związany był z osobą Dziekuć-Maleja[4]. Jego kazania robiły wrażenie na słuchaczach, krytycy przypisywali to sztuce czarnoksięskiej. Wyolbrzymiano też liczbę ludzi uczęszczających na prowadzone przezeń spotkania[2].

11 czerwca 1922 roku ożenił się z Serafiną (ur. 1898), z domu Kiszków[20]. Serafina również była nauczycielką[15]. Miał z nią pięcioro dzieci: Łyko (ur. 1924), Lonia (ur. 1925, zmarł w dzieciństwie), Serafina (ur. 1928), Lila (ur. 1929), Daniel (ur. 1930)[2].

W latach 30. zorganizował i prowadził sierociniec w Brześciu[21]. Był to jedyny sierociniec, jaki w okresie międzywojennym mieli polscy baptyści. Udzielał też pomocy rodzinom żydowskim (przed świętem Paschy)[2].

II wojna światowa

[edytuj | edytuj kod]

19 czerwca 1941 roku został aresztowany przez NKWD i wtrącony do celi, w której osadzano przeznaczonych na śmierć, natomiast żona wraz z dziećmi została zesłana do Kraju Ałtajskiego[22][23]. Podejrzewano go o szpiegostwo na rzecz III Rzeszy[24]. Przed śmiercią uratowała go wojna z Niemcami[25]. Niemcy wkroczyli do Brześcia 22 czerwca[23]. Pod niemiecką okupacją udzielał pomocy Żydom, za co został aresztowany przez Gestapo w 1943 roku[25].

27 czerwca 1944 uczestniczył na II Wszechbiałoruskim Kongresie w Mińsku. W przemówieniu wyraził radość z możliwości przeprowadzenia kongresu, bo do tej pory wszelka działalność była podziemna. Wyraził nadzieję, że nadchodzi czas, kiedy naród białoruski uzyska upragnioną wolność[b]. Kilka dni później Dziekuć-Malej ewakuował się wraz z armią niemiecką, a do Mińska wkroczyła Armia Czerwona[10].

Ostatnie lata

[edytuj | edytuj kod]
Grób Łukasza Dziekuć-Maleja na Cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku

W 1945 roku przebywał na obszarze Niemiec, m.in. w Neubrandenburgu[22][26]. Nie wiadomo kiedy, ani w jakich okolicznościach opuścił Niemcy. W 1946 roku mieszkał już w Gdańsku[10]. Nie zdecydował się na powrót do Brześcia z co najmniej dwóch powodów – był duchownym oraz działaczem białoruskim i dlatego byłby niemile widzianym w ZSRR. W Polsce ryzyko było znacznie mniejsze. Nie zdecydował się na emigrację na Zachód, jak wielu innych działaczy białoruskich, ponieważ sądził, iż uniemożliwi to powrót żony i dzieci z Syberii[1]. W 1946 roku wróciła doń rodzina[10].

Po przybyciu do Gdańska został w 1946 roku kaznodzieją utworzonego zboru baptystycznego[22]. Kierowany przezeń zbór w 1946 roku liczył 36 członków, 26 czerwca 1947 – 70, 30 kwietnia 1949 – 87 członków[27]. Początkowo pełnił też funkcję prezbitera okręgowego, z której to funkcji został zdjęty 31 grudnia 1949 roku[10]. W latach 1949–1952 przebywał w Białymstoku, gdzie służył zborowi jako kaznodzieja[28].

Był szykanowany przez Służbę Bezpieczeństwa, która zarzucała mu współpracę z wywiadem brytyjskim[24][c]. W Gdańsku nie posługiwał się językiem białoruskim nawet we własnym domu[1].

Łukasz Dziekuć-Malej zmarł 20 stycznia 1955 roku w Gdańsku w wyniku cukrzycy[25]. Pochowany na Cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku (kwatera 18, rząd D3, grób 1)[29]. Jego żona Serafina zmarła 18 lutego 1953 roku (podczas zsyłki wielokrotnie chorowała i doznała trwałej utraty zdrowia)[30].

Dnia 25 marca 2004 roku Rada Miejska Gdańska w dowód wdzięczności, za zasługi dla Polaków i Żydów, nazwała jedną z ulic w Gdańsku jego imieniem[31]. Helena Głogowska, w swej książce Białorusini na Wybrzeżu Gdańskim, opisała go jako jednego z trzech białoruskich działaczy na Pomorzu Gdańskim (obok Mikołaja Dworzeckiego i Andrzeja Waginy)[32].

Tłumacz Biblii i działalność publicystyczna

[edytuj | edytuj kod]

W 1920 roku wystąpił z inicjatywą przełożenia na język białoruski Biblii. Najpierw przygotował cztery Ewangelie i wydawał je w osobnych tomikach w latach 1926-1928 w Łodzi[25]. W pracy przekładowej pomagał mu Anton Łuckiewicz (jako redaktor), Rozenberg (w Psalmach) oraz jego żona Serafina[33]. Nowy Testament i Psalmy wydane zostały w 1931 roku przez Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwa Biblijne w Helsinkach pod tytułem „Новы Запавет Госпада нашага Ісуса Хрыста і Псальмы” w nakładzie 25 tysięcy egzemplarzy[25][34][35]. Był to pierwszy pełny Nowy Testament w języku białoruskim[25], dlatego Dziekuć-Malej bywa nazywany ojcem białoruskiej Biblii[8]. Nowy Testament wydawany był jeszcze trzykrotnie (1948, 1985 і 1991), w łącznym nakładzie 50 000 egzemplarzy. Cieszy się opinią jednego z najlepszych białoruskich przekładów, korzystają z niego nie tylko protestanci, ale także katolicy jak i prawosławni[36].

Dziekuć-Malej traktował przekład jako swoje największe osiągnięcie życiowe. W styczniu 1945 roku pisał z Neubrandenburgu do metodystycznego pastora Jana Piotrowskiego w Berlinie:[26]

Od dawna w sercu nosiłem myśl, żeby naród nasz miał, tak jak i inne narody, pełną Biblię[26].

W latach 1920–1924 przełożył na język białoruski siedemnaście broszur religijnych[25]. W latach 1927–1928 prowadził białoruską rubrykę w baptystycznym czasopiśmie religijnym „Majak”[20]. W 1942 roku wydał w Mińsku modlitewnik w języku białoruskim[11].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Według K. Bednarczyka Brześć został obrany na miejsce zjazdu z tego względu, ponieważ „Łukasz Dziekuć-Malej był od samego początku największym entuzjastą zjednoczenia”. (Bednarczyk 1997 ↓, s. 151)
  2. ↑ „Вітаю Вас Спадар Прэзыдэнт, дэлегаты й госьці ад імя Грамады Эвангельскіх Хрысьціян-Баптыстаў і выказваю сваю радасьць, што сёньня маем магчымасьць сабрацца ў адпаведным будынку, бо да гэтага часу мы працавалі ў падпольлі. Неаднойчы я прасіў Бога, каб дапамог нам здабыць свабоду. Успамінаючы тых, хто пакінуў нас, хто загінуў за беларускі народ: праф. д-ра Вацлава Іваноўскага, рэдактара Ўладыслава Казлоўскага ды іншых, прапаную ўшанаваць іх памяць. Я прашу Бога дапамагчы нашаму народу знайсьці Бога, бо толькі дзякуючы такой дапамозе можна атрымаць свабоду. Нас, баптыстаў, няшмат, яшчэ пры цары нас перасьледавалі, цяпер мы жывём ў Беларусі свабодна. На заканчэньне я прашу ў Бога, каб дапамог жыць, а можа й галаву скласьці.” (Алена Глагоўская, «...Хоць бы і памёр, жыць будзе». Пра Лукаша Дзекуць-Малея (1888—1955) Пратэстанцкая Царква і Беларускі Нацыянальны Рух)
  3. ↑ W arkuszu informacyjnym MSW z 24 marca 1950 dotyczącym Dziekuć-Maleja zanotowano: „Współpracuje z wywiadem angielskim” (w: CA MSW, sygn. 3997/III; cyt. za: Tomaszewski 1991 ↓, s. 39).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Głogowska 2003 ↓, s. 173.
  2. ↑ a b c d e Дзекуць-Малей Лука Николаевич (проповедник) Library.by
  3. ↑ Чыгрын 2011 ↓.
  4. ↑ a b c Bednarczyk 1997 ↓, s. 214.
  5. ↑ a b Bednarczyk 1997 ↓, s. 119, 149-150, 214.
  6. ↑ Odłyżko 1957 ↓, s. 9-10.
  7. ↑ Bednarczyk 1997 ↓, s. 150.
  8. ↑ a b c Seweryn 2007 ↓, s. 54.
  9. ↑ Пра асобу Лукаша Дзекуць-Малея гутарылі ў Крынках Kamunikat
  10. ↑ a b c d e f Глагоўская 2006 ↓.
  11. ↑ a b Дзекуць-Малей Лукаш Электронная Энцыкляпэдыя, 2003-2013.
  12. ↑ a b Tomaszewski 2006 ↓, s. 47.
  13. ↑ Bednarczyk 1997 ↓, s. 122.
  14. ↑ Tomaszewski 2006 ↓, s. 48.
  15. ↑ a b Bednarczyk 1997 ↓, s. 215.
  16. ↑ Bednarczyk 1997 ↓, s. 157.
  17. ↑ Tomaszewski 2006 ↓, s. 51-52.
  18. ↑ Tomaszewski 2006 ↓, s. 56.
  19. ↑ Bednarczyk 1997 ↓, s. 216.
  20. ↑ a b Эвангельская царква ў Беларусі: тры пратэстанцкія юбілеі Tomin.by
  21. ↑ Tomaszewski 2006 ↓, s. 64.
  22. ↑ a b c Seweryn 2007 ↓, s. 56.
  23. ↑ a b Глагоўская 1999 ↓, s. 9.
  24. ↑ a b Tomaszewski 1991 ↓, s. 39.
  25. ↑ a b c d e f g Лукаш Дзекуць-Малей 01.10.1888 — 20.01.1955 brestspring.org
  26. ↑ a b c Głogowska 2003 ↓, s. 170.
  27. ↑ Głogowska 2003 ↓, s. 171.
  28. ↑ Monografia Zboru Kościoła Chrześcijan Baptystów w Białymstoku. protestanci.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. Protestanci.org
  29. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - gdańskie cmentarze
  30. ↑ Głogowska 2003 ↓, s. 181.
  31. ↑ Dąbrowski 2011 ↓.
  32. ↑ Chodubski 2003 ↓, s. 262.
  33. ↑ Аўдзяюк 2011 ↓.
  34. ↑ Słownik Wiedzy Biblijnej, por red. B.M. Metzger i M.D. Coogan, Vocatio, Warszawa 1997, s. 647.
  35. ↑ Gryglewicz 1995 ↓, s. 400.
  36. ↑ Бокун 2011 ↓, s. 26.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Łukasz_Dziekuć-Malej&oldid=74382627”