1 Legionowski Batalion Dowodzenia
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1995 |
| Rozformowanie |
2011 |
| Tradycje | |
| Święto |
14 października |
| Rodowód |
1 kompania łączności |
| Organizacja | |
| Numer |
JW 1237[1] |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
1 Dywizja Zmechanizowana |
1 Legionowski batalion dowodzenia (1 bdow) – samodzielny pododdział dowodzenia Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
Na podstawie zarządzenia Ministra Obrony Narodowej nr 085/Org. z 27października 1994, na bazie 1 batalionu łączności, kompanii ochrony i regulacji ruchu 1 Dywizji Zmechanizowanej, baterii dowodzenia Szefa Artylerii 1 DZ, 34 kompanii dowodzenia Szefa OPL 1 DZ. sformowany został 1 batalion dowodzenia. Miejscem stacjonowania batalionu zostały koszary przy ul. Koszarowej 1 w Legionowie[2].
- Struktura batalionu[3]
- dowództwo i sztab
- dwie kompanie łączności
- kompania węzłów bazowych
- kompania ochrony i regulacji ruchu
- pluton medyczny
- pluton zaopatrzenia
- pluton remontowy
Decyzja Ministra Obrony Narodowej nr Z-6/Org./P1 z 15 lutego 2011 oraz rozkaz wykonawczy dowódcy Wojsk Lądowych nr PF-7/Org. z 28 lutego 2011 nakazywał rozformowanie 1 Legionowskiego batalion dowodzenia. 6 lipca ,przed miejskim ratuszem w Legionowie, odbyła się uroczystość pożegnania batalionu połączona z odprowadzeniem sztandaru i przekazaniem go do Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Formalne rozformowanie jednostki nastąpiło 30 września 2011[4].
Tradycje[edytuj | edytuj kod]
Decyzją Ministra Obrony Narodowej nr 158/MON z 4 października 1995 1 batalion dowodzenia otrzymał nazwę wyróżniającą „Legionowski”, a dzień 14 października został ustanowiony dorocznym świętem batalionu. Minister polecił 1 Legionowskiemu batalionowi dowodzenia przyjąć i z honorem kontynuować tradycje[3][5]:
- oddziału telegraficznego I Brygady Legionów Polskich (1914–1917),
- 1 kompanii telegraficznej 1 Dywizji Piechoty Legionów (1919–1939),
- 1 Gdańskiego batalionu łączności 1 Dywizji Grenadierów (1939–1940),
- 1 kompanii łączności 1 Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki (1943–1945),
- 1 Berlińskiego batalionu łączności (1945–1994).
Symbole batalionu[edytuj | edytuj kod]
- Sztandar
Ufundowany przez społeczeństwo Legionowa sztandar w imieniu prezydenta RP wręczył batalionowi 14 października 1995 szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego Henryk Goryszewski[3].
- Odznaka pamiątkowa
Odznaka o wymiarach 40x40 mm ma kształt krzyża utworzonego z czterech proporczyków, z trapezowatymi wycięciami na końcach, o srebrnych krawędziach. Ramiona pokryte są emalią niebieską i czarną rozdzielonych żółtym pasem. Na górnym ramieniu krzyża umieszczono numer jednostki 1, a na dolnym napis bdow. Między ramionami krzyża znajdują się listki z wieńca wawrzynu w kolorze srebrnym. W centrum odznaki nałożony jest srebrny orzeł wojsk lądowych. Odznakę zaprojektował Stanisława Łagowskiego, a wykonana została w pracowni grawerskiej Piotra Olka w Warszawie[5].
Dowódcy batalionu[edytuj | edytuj kod]
- ppłk Andrzej Kopytko (1995-2000)
- ppłk Maciej Stanilewicz (2000-2004)
- ppłk Maciej Marczyk (2004-2008)
- ppłk Zbigniew Pazura (2009-2011)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Toruniu
- ↑ Kowalski 2014 ↓, s. 133–134.
- ↑ a b c Kowalski 2014 ↓, s. 134.
- ↑ Kowalski 2014 ↓, s. 136.
- ↑ a b Sawicki, Waszkiewicz i Wielechowski 1997 ↓, s. 128.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Kowalski: Polskie wojska łączności na przełomie XI i XXI wieku. Sieradz: Stowarzyszenie Przyjaciół 15 Sieradzkiej Brygady Wsparcia Dowodzenia, 2014.
- Zdzisław Sawicki, Jerzy Waszkiewicz, Adam Wielechowski: Mundur i odznaki Wojska Polskiego: czas przemian. Warszawa: "Bellona", 1997. ISBN 83-11-08588-9.