Proporczyk (mundur)
Proporczyk – barwna oznaka rozpoznawcza noszona na kołnierzach mundurów Wojska Polskiego.
Proporczyki w Wojsku Polskim II RP[edytuj | edytuj kod]
Na przełomie 1917 i 1918 roku żołnierze 1 pułku ułanów[a] I Korpusu Polskiego w Rosji ozdobili kołnierze swych mundurów miniaturowymi proporcami amarantowo-białymi. Zwyczaj ten przyjął się w pozostałych jednostkach jazdy I Korpusu i dotrwał do końca istnienia polskiej kawalerii[1].
W odradzającym się Wojsku Polskim, instrukcja „Przepis ubioru polowego Wojska Polskiego r. 1919” nie przewidywała początkowo noszenia proporczyków. W 1920 roku przywrócono barwne proporczyki w miejsce patki na kołnierzach żołnierzy szwadronu przybocznego, pułkach ułanów, strzelców konnych ułanów tatarskich i konnej artylerii[2]. Proporczyki były naszywane na kołnierzu munduru, w odległości 5 mm od wężyka. Na płaszczu przyszywano proporczyk na środku kołnierza w odległości 2 cm od krótszego brzegu[2].
Proporczyki w PSZ[edytuj | edytuj kod]
W Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie utrzymano tradycję noszenia proporczyków przy mundurach. Czynili to przede wszystkim żołnierze broni pancernej. Stosowano zarówno proporczyki trójkątne, jak i typu kawaleryjskiego. W piechocie stosowano „bagnety”.
Proporczyki pancerne w kształcie trójkąta równoramiennego miały długość 45 mm, szerokość u podstawy 20 mm[3]. Proporczyki kawaleryjskie o rozdwojonych i ostro ściętych końcach miały długość krawędzi – 50 mm, długość wzdłuż linii środkowej 20 mm, szerokość 20 mm[3]. Szerokości paska, wzdłuż środka proporczyków (żyłki), rozkaz nie określał. Zazwyczaj wynosiła ona ok. 2 mm.
Po przetransportowaniu 2 Korpusu do Włoch przyjęto tam proporczyki kawaleryjskie, wykonane z metalu lub z kolorowego plastyku. Zmieniono również ich rozmiary, a krótką krawędź i ostre końce proporczyków odchylono od pionu pod kątem 25°. Zmodyfikowane proporczyki miały zazwyczaj następujące rozmiary: długość górnej i dolnej krawędzi 55–56 mm, długość wzdłuż linii środkowej 27–28 mm, szerokość paska wzdłuż środka 2 mm[3].
Proporczyki w ludowym Wojsku Polskim[edytuj | edytuj kod]
- Proporczyk wz 1943
Barwy proporczyków określały charakter służby. Noszone były na kołnierzu kurtki i na kołnierzu płaszcza sukiennego. Stanowiły one barwne trójkąty równoramienne długości 6 cm i szerokości 3 cm. Wykonywane były z płótna, sukna, aksamitu i rypsu[4].
- Proporczyk wz 1945
Powołanie do życia nowych jednostek spowodowało konieczność zmiany proporczyków. Zmieniono ich kształt i częściowo barwę. Stanowiły go dwa równoległe trójkąty materiału zszyte razem bokami długości 7 cm. Wymiary trójkątów: dolny – 2×7×8 cm, górny – 2×7×6,5 cm[4].
Funkcję proporczyków na kołnierzach płaszczy sukiennych wypełniały dwa paski materiału szerokości 0,5 cm zszyte razem i przyszyte do kołnierza w odległości 7 cm od dolnych rogów kołnierza. Kolory pasków były identyczne z kolorami proporczyków[4].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Późniejszy 1 Pułk Ułanów Krechowieckich.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Krogulec 1990 ↓, s. 3–5.
- ↑ a b Dziennik Rozkazów nr 27 z 1920 roku.
- ↑ a b c Żebrowski 1971 ↓, s. 170.
- ↑ a b c Sawicki 2004 ↓, s. 60.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie 1939–1945. Barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984. ISBN 83-223-2055-8.
- Grzegorz Krogulec: 1 Pułk Ułanów Krechowieckich im. płk. Bolesława Mościckiego. Warszawa: Mikromax, 1990. ISBN 83-00-03218-5.
- Zdzisław Sawicki: Odznaki Wojska Polskiego 1943–2003. Katalog zbioru falerystycznego 3. Warszawa: Agencja Wydawnicza CB, 2004. ISBN 83-1109-816-6.
- Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918–1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddz. Broni Pancernej, 1971.