70 mm armata batalionowa Typ 92

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
70 mm armata batalionowa Typ 92
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Japonia

Rodzaj

armata piechoty

Historia
Produkcja seryjna

1932–1945

Dane taktyczno-techniczne
Kaliber

70 mm

Nabój

pocisk kruszący o masie 3,795 kg

Długość lufy

622 mm

Donośność

2700 m

Prędkość pocz. pocisku

198 m/s

Masa

212 kg

Kąt ostrzału

–10 do +50°

Szybkostrzelność

10 strz./min

Obsługa

10 żołnierzy

Armata batalionowa Typ 92 (w terminologii angielskiej 70-mm Battalion Gun Type 92) – japońska armata piechoty[1] kalibru 70 milimetrów używana w okresie II wojny światowej. Każdy batalion piechoty wyposażony był w dwie armaty tego typu z czego wywodzi się jej japońska nazwa: „daitai-hō” – armata batalionowa. Jedna z najbardziej udanych broni tego typu, używana na poziomie batalionu do bezpośredniego wsparcia piechoty oraz ognia nękającego.

Opis[edytuj | edytuj kod]

Pomimo raczej archaicznego wyglądu była to nowoczesna i udana broń. Wyposażone w stalowe, niepneumatyczne koła, działo było przystosowane do trakcji konnej lub mulej, choć podobnie jak w przypadku większości artylerii japońskiej miało ono bardzo dużo różnego typu uchwytów czy otworów i często było przetaczane lub przenoszone ręcznie.

Maksymalny zasięg armaty wynosił niewiele ponad 2700 metrów, a zasięg praktyczny około 1400 metrów. Typ 92 wyposażony był w bardzo prosty układ celowniczy i haubice te były zazwyczaj używane do prowadzenia ognia bezpośredniego. Połączenie typowego dla haubic dużego maksymalnego podniesienia lufy (+50°) i używanie amunicji składanej pozwoliło na osiągnięcie bardzo małej odległości minimalnej, na którą można było strzelać z tej broni. Często była ona używana jako moździerz do strzelania na odległość około 100 metrów.

Armaty piechoty Typ 92 używane były często do prowadzenia ognia nękającego w nocy. Obsługujący każdą armatę dziesięcioosobowy oddział żołnierzy oddawał kilka strzałów w kierunku pozycji amerykańskich i szybko ręcznie przenosił armatę na nowe stanowisko w celu oddania następnych strzałów. W czasie wojny na Pacyfiku jedna armata tego typu potrafiła postawić na nogi i nie pozwalać zasnąć dużym zgrupowaniom wojsk amerykańskich. Ponieważ armata była zazwyczaj przenoszona ręcznie, obsługiwał ją oddział składający się z 10 żołnierzy.

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. W źródłach angielskojęzycznych nazywana zazwyczaj haubicą, Chris Chant: Artillery, ISBN 1-904687-41-5.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]