7 Year Bitch
 7 Year Bitch (1994) | |
| Rok założenia | |
|---|---|
| Rok rozwiązania | |
| Pochodzenie | |
| Gatunek | |
| Wydawnictwo |
C/Z Records, Atlantic |
| Skład | |
| Selene Vigil Elizabeth Davis Valerie Agnew Lisa Faye Beatty | |
| Byli członkowie | |
| Stefanie Sargent Roisin Dunne | |
| Strona internetowa | |
7 Year Bitch – amerykański zespół punk rockowy z Seattle w stanie Waszyngton, działający w latach 1990–1997. W ciągu kariery nagrał trzy albumy, z których dwa ostatnie powstały pod wpływem tragicznych wydarzeń związanych z jego bliskim otoczeniem. Działalność zespołu trwała 7 lat.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Zespół został założony w 1990 roku w Seattle przez trzy dziewczyny: wokalistkę Selene Vigil, gitarzystkę Stefanie Sargent oraz perkusistkę Valerie Agnew. Początkowo działał pod nazwą Barbie's Dream Car. Po dołączeniu basistki Elizabeth Davis nazwę zamieniono na 7 Year Bitch[2] – zaczerpniętą (i trochę zmienioną) z tytułu filmu z Marilyn Monroe The Seven Year Itch (1955, reż. Billy Wilder).
Dziewczyny zadebiutowały na scenie otwierając koncerty zespołu The Gits, który wywarł istotny wpływ na ich muzykę[2].
Pomiędzy 1991 a połową 1992 ukazały się dwa wydawnictwa: "Lorna" / "No Fucking War" / "You Smell Lonely" (1991) i Antidisestablishmentarianism (1992), które, pomimo że zostały wypuszczone przez różne wytwórnie, częściowo pokrywały się zawartością[3][4].
W 1992 zespół związał się z wytwórnią C/Z Records i w czerwcu 1992 nagrał sześć nowych piosenek (które ukazały się później m.in. na limitowanym minialbumie Chow Down)[5]. W tym okresie przez przedawkowanie narkotyków zmarła Stefanie Sargent (27 czerwca).
1 października 1992 wydano pierwszy album zespołu Sick 'Em na zawartość którego złożyły się wszystkie dotychczasowe nagrania (z singla i EPek)[6].
Po dłuższym czasie niepewności Vigil, Davis i Agnew postanowiły kontynuować działalność przyjmując w następnym roku do zespołu gitarzystkę Roisin Dunne.
W lipcu 1993 roku wydarzyła się kolejna tragedia. Ich długoletnia przyjaciółka – Mia Zapata – wokalistka zespołu The Gits, została brutalnie zamordowana. To wydarzenie i śmierć Sargent rok wcześniej odcisnęły duże piętno na dalszej twórczości zespołu. Następny album zatytułowany ¡Viva Zapata! wydany 28 czerwca 1994, stanowił hołd zmarłym artystkom[2]. Valerie Agnew została współzałożycielką stowarzyszenia do walki z przemocą "Home Alive". 8 kwietnia 1994, zespół wziął udział w "Rock Against Domestic Violence" w Cameo Theatre w Miami Beach, gdzie wystąpił u boku Babes in Toyland i Jack Off Jill[7].
W 1995 7 Year Bitch podpisały kontrakt z firmą Atlantic Records efektem czego wiosną następnego roku był trzeci album Gato Negro[2]. Po zakończeniu trasy promującej płytę zespół opuściła Dunne. Jej następczynią została Lisa Faye Beatty – ich dotychczasowa inżynier dźwięku na koncertach i zarazem długoletnia przyjaciółka.
W nowym składzie (1997) dziewczyny rozpoczęły pracę nad nowym materiałem, który miał ukazać się na czwartej płycie. W tym okresie zespół przeniósł się z Seattle do Kalifornii: Elizabeth Davis i Valerie Agnew zamieszkały w San Francisco, natomiast Selene Vigil w Los Angeles. Duże odległości zamieszkania utrudniły im dalszą współpracę i wkrótce podjęły decyzję o zakończeniu działalności.
Po rozpadzie 7 Year Bitch, basistka Elisabeth Davis dołączyła w San Francisco do grupy Clone, a 2005 była jedną z współzałożycielek zespołu Von Iva. Wokalistka Selene Vigil w 2000 utworzyła zespół Cristine grający rock gotycki. 10 grudnia 2005 poślubiła Brada Wilka perkusistę zespołów: Rage Against the Machine i Audioslave (od 1995 roku byli parą). Roisin Dunne w 2006 dołączyła do zespołu The Last Goodbye. Obecnie mieszka w Nowym Jorku.
W 1995 roku zespół wystąpił w filmie dokumentalnym Hype! (1996, reż. Doug Pray).
Dwie piosenki 7 Year Bitch: "The Scratch" i "Icy Blue" zostały użyte w filmie Mad Love (1995 reż. Antonia Bird).
Muzycy[edytuj | edytuj kod]
- Selene Vigil – śpiew (1990-1997)
- Stefanie Sargent – gitara (1990-1992)
- Elizabeth Davis – gitara basowa (1990-1997)
- Valerie Agnew – perkusja (1990-1997)
- Roisin Dunne – gitara (1993-1996)
- Lisa Faye Beatty – gitara (1997)
Dyskografia[edytuj | edytuj kod]
Albumy[edytuj | edytuj kod]
- Sick 'Em (1992)
- ¡Viva Zapata! (1994)
- Gato Negro (1996)
EP[edytuj | edytuj kod]
- Antidisestablishmentarianism (1992) – utwory: "8 Ball", "No Fuckin' War", "Dead Men Don't Rape" i "You Smell Lonely"
- Chow Down (1992) – utwory: "Chow Down", "Tired of Nothing", "Knot", "In Lust You Trust", "Sink" i "Gun"
Single[edytuj | edytuj kod]
- "Lorna" / "No Fucking War" / "You Smell Lonely" (1991)
- "Rock-A-Bye Baby" / "Wide Open Trap" (1994)
- "Miss Understood" / "Go!" (1996)
Teledyski[edytuj | edytuj kod]
- "In Lust You Trust" (1992)
- "Hip Like Junk" (1994)
- "24,900 Miles Per Hour" (1996)
Filmy[edytuj | edytuj kod]
- "Hype! (1996 reż. Doug Pray)
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ 7 Year Bitch. [dostęp 2011-06-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-21)]. (ang.).
- ↑ a b c d John Bush: 7 Year Bitch Biography. AllMusic. [dostęp 2014-06-30]. (ang.).
- ↑ 7 Year Bitch "Lorna". Discogs. [dostęp 2014-06-30]. (ang.).
- ↑ 7 Year Bitch "Antidisestablishmentarianism". Discogs. [dostęp 2014-06-30]. (ang.).
- ↑ 7 Year Bitch "Chow Down". Discogs. [dostęp 2014-06-30]. (ang.).
- ↑ 7 Year Bitch "Sick 'Em". Discogs. [dostęp 2014-06-30]. (ang.).
- ↑ The Hits Just Keep on Coming. Miami New Times, 06.04.1994. [dostęp 2014-06-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-05)]. (ang.).