Admirał Lewczenko
Admirał Lewczenko, 2018 | |
Klasa | |
---|---|
Typ |
Udałoj |
Projekt |
1155 (Friegat) |
Oznaczenie NATO |
Udaloy |
Historia | |
Stocznia | |
Położenie stępki |
27 stycznia 1982 |
Wodowanie |
21 lutego 1985 |
Marynarka Wojenna ZSRR | |
Nazwa |
Admirał Lewczenko |
Wejście do służby |
30 września 1988 |
MW Rosji | |
Wejście do służby |
1991 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność |
standardowa: 6930 t |
Długość |
163,5 m |
Szerokość |
19 m |
Zanurzenie |
5,2 m |
Napęd | |
COGAG: 2 turbiny gazowe marszowe (18 000 KM), 2 turbiny gazowe mocy szczytowej (45 000 KM), 2 śruby | |
Prędkość |
29 węzłów |
Zasięg |
5000 mil morskich przy 14 węzłach |
Uzbrojenie | |
• 2 działa uniwersalne 100 mm (2×I) • 4 działka plot. 30 mm AK-630M (4×I) • 2×IV wyrzutnie rakiet plot. Kinżał (2, 64 pociski) • 8 wyrzutni rakietotorped Rastrub-B (2×IV) • 2 miotacze rbg RBU-6000 (2×XII) | |
Wyrzutnie torpedowe |
8 wt 533 mm (2×IV), 8 torped pop |
Wyposażenie | |
radary: Friegat-MA, Podkat, stacja hydrolokacyjna Polinom | |
Wyposażenie lotnicze | |
2 śmigłowce Ka-27PŁ | |
Załoga |
220 (29 oficerów) |
Admirał Lewczenko (ros. Адмирал Левченко) – radziecki, następnie rosyjski niszczyciel rakietowy projektu 1155 (typu Udałoj, ozn. NATO Udaloy), klasyfikowany oficjalnie jako duży okręt przeciwpodwodny. W czynnej służbie od 1988 roku, wchodzi w skład Floty Północnej. W toku służby operował także na Morzu Śródziemnym.
Budowa i opis techniczny
[edytuj | edytuj kod]„Admirał Lewczenko” był dziewiątym zbudowanym okrętem projektu 1155 (Friegat)[1], znanego też od pierwszego okrętu, oraz na zachodzie, jako typ Udałoj (Udaloy)[2]. Okręt został wciągnięty na listę floty 1 sierpnia 1981 roku. Początkowo miał nosić nazwę „Chabarowsk”, lecz 24 maja 1982 roku zmieniono ją na „Admirał Lewczenko” na cześć admirała Gordieja Lewczenki (1897–1981)[2]. Stępkę położono 27 stycznia 1982 roku w stoczni im. A.A. Żdanowa w Leningradzie (numer budowy 734), okręt został zwodowany 21 lutego 1985 roku, zaś do służby wszedł 30 września 1988 roku[2].
Okręty projektu 1155 były klasyfikowane jako duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK)[1], niemniej na zachodzie powszechnie uznawane są za niszczyciele[3]. Ich zasadniczym przeznaczeniem było zwalczanie okrętów podwodnych, w tym celu ich główne uzbrojenie stanowiło osiem wyrzutni rakietotorped Rastrub-B z ośmioma pociskami i osiem wyrzutni torped kalibru 533 mm przeciw okrętom podwodnym[1]. Ich możliwości w zakresie zwalczania okrętów podwodnych rozszerzały dwa śmigłowce pokładowe Ka-27PŁ[1]. Uzbrojenie przeciwpodwodne uzupełniały dwa dwunastoprowadnicowe miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiły dwa pojedyncze działa uniwersalne kalibru 100 mm AK-100 na dziobie oraz dwa zestawy artyleryjskie obrony bezpośredniej w postaci dwóch par sześciolufowych naprowadzanych radarowo działek 30 mm AK-630M (łącznie cztery działka)[1]. Uzbrojenie rakietowe służyło tylko do bliskiej obrony i składało się z dwóch kompleksów pocisków przeciwlotniczych i przeciwrakietowych Kinżał, każdy w składzie czterech bębnowych wyrzutni pionowych, po jednym na dziobie i na rufie (64 pociski)[4].
Okręty wyposażone były w odpowiednie środki obserwacji technicznej, w tym kompleks hydrolokacyjny Polinom z antenami w gruszce dziobowej, podkilową i holowaną[1]. „Admirał Lewczenko” otrzymał pełny zestaw wyposażenia późnych okrętów tego typu, obejmujący między innymi stację radiolokacyjną dozoru ogólnego Friegat-MA (MR-750) na maszcie rufowym i stację do wykrywania celów niskolecących Podkat na maszcie dziobowym oraz wyrzutnie celów pozornych PK-2 i PK-10[4].
Napęd stanowią dwa zespoły turbin gazowych M9 w systemie COGAG, napędzające po jednej śrubie. Każdy składa się z turbiny marszowej D090 o mocy 9000 KM) i turbiny mocy szczytowej DT59 o mocy 22 500; łączna moc napędu wynosi 63 000 KM[1]. Prędkość maksymalna wynosi 29 węzłów, a ekonomiczna 18 węzłów[5].
Służba
[edytuj | edytuj kod]„Admirał Lewczenko” od 1 maja 1989 roku wchodził w skład Floty Północnej ZSRR, następnie Rosji[2].
Operował także na Morzu Śródziemnym – w dniach 11-15 października 1993 roku odwiedził Tulon we Francji[6].
5 grudnia 2007 roku wyszedł wraz z niszczycielem „Admirał Czabanienko” w eskorcie lotniskowca „Admirał Kuzniecow”, udającego się w pierwszy od kilkunastu lat rejs operacyjny na Morze Śródziemne. W jego toku oba niszczyciele wykryły na Atlantyku obcy okręt podwodny i utrzymywały z nim kontakt[7].
W związku z wojną domową w Syrii, 14 grudnia 2013 roku ponownie wypłynął w eskorcie lotniskowca „Admirał Kuzniecow” na Morze Śródziemne. W maju wpłynął na Morze Czarne, zawijając 9 maja do Sewastopola[8].
W 2016 roku znajdował się wciąż w służbie, z numerem burtowym 605[9].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g Apalkow 2005 ↓, s. 56-57.
- ↑ a b c d Bierieżnoj 1995 ↓, s. 18-19.
- ↑ Vego 1986 ↓, s. 34.
- ↑ a b Apalkow 2005 ↓, s. 56-59.
- ↑ Apalkow 2005 ↓, s. 53.
- ↑ Apalkow 2005 ↓, s. 61.
- ↑ Eskorta Admirała Kuzniecowa wykryła okręt podwodny. Agencja Lotnicza Altair, 18-12-2007. [dostęp 2020-11-21].
- ↑ A. Bałabin: БПК «Адмирал Левченко» прибыл в Севастополь. Центр военно-политических исследований, 12 maja 2014. [dostęp 2020-10-28]. (ros.).
- ↑ Car′kow 2015 ↓, s. 13.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).
- S. Bierieżnoj: Sowietskij WMF 1945-1995. Kriejsiera, bolszyje protiwołodocznyje korabli, esmincy (СОВЕТСКИЙ ВМФ 1945-1995. Крейсера, большие противолодочные корабли, эсминцы). 1995, seria: Morskaja Kollekcyja. Nr 1/1995. (ros.).
- A. Car′kow: Rossijskij Wojenno-Morskoj Fłot 2016 g.. 2015, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 12(193)/2015. (ros.).
- Milan Vego: Soviet Navy Today. Londyn: Arms & Armour Press, 1986, seria: Warships Illustrated. No.6. ISBN 0-85368-763-3. (ang.).