Przejdź do zawartości

Alaksandr Ahiejeu (polityk)

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Alaksandr Ahiejeu
Аляксандр Агееў
Pełne imię i nazwisko

Alaksandr Wiktarawicz Ahiejeu

Data i miejsce urodzenia

31 stycznia 1952
Trylesino

Minister energetyki Republiki Białorusi
Okres

od 6 sierpnia 2004
do 5 maja 2006

Przynależność polityczna

bezpartyjny

Następca

Alaksandr Aziarec

Członek Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji
Okres

od 13 stycznia 1997
do 19 grudnia 2000

Poprzednik

stanowisko utworzone

Deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi V kadencji
Okres

od 18 października 2012
do 11 października 2016

Przynależność polityczna

bezpartyjny

Zastępca przewodniczącego Komitetu Kontroli Państwowej Republiki Białorusi
Okres

od 16 maja 2006

Przynależność polityczna

bezpartyjny

Doradca Prezydenta Republiki Białorusi – Główny Inspektor ds. Obwodu Brzeskiego Administracji Prezydenta Republiki Białorusi
Okres

od lipca 1999
do 6 sierpnia 2004

Alaksandr Wiktarawicz Ahiejeu (biał. Аляксандр Віктаравіч Агееў[a], ros. Александр Викторович Агеев, Aleksandr Wiktorowicz Agiejew; ur. 31 stycznia 1952 w Trylesinie w rejonie horeckim) – białoruski inżynier i polityk, w latach 1997–2000 członek Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji, w latach 2004–2006 minister energetyki Republiki Białorusi, od 2006 roku zastępca przewodniczącego Komitetu Kontroli Państwowej Republiki Białorusi, w latach 2012–2016 deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi V kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 31 stycznia 1952 roku we wsi Trylesino, w rejonie horeckim obwodu mohylewskiego Białoruskiej SRR, ZSRR[1]. W 1971 roku ukończył Mohylewskie Technikum Politechniczne, w 1979 roku – Białoruską Państwową Akademię Gospodarstwa Wiejskiego, uzyskując wykształcenie inżyniera mechanika[2] ze specjalnością „Mechanizacja gospodarstwa wiejskiego”[3]. W 1971 roku pracował jako technik mechanik w Miejskim Handlu Spożywczym w Orszy. W latach 1971–1973 odbył służbę wojskową w szeregach Armii Radzieckiej. Po jej zakończeniu, w 1973 roku pracował we wcześniejszym miejscu pracy. W latach 1979–1981 pracował jako inżynier kontroler stacji obsługi technicznej, zastępca kierownika Rejonowej Stacji Chemiczno-Rolniczej w Białyniczach. W latach 1981–1992 był instruktorem działu organizacyjnego w Białynickim Komitecie Rejonowym Komunistycznej Partii Białorusi, przewodniczącym Rejonowej Stacji Chemiczno-Rolniczej w Białyniczach, zastępcą kierownika Wydziału Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej Białynickiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego. Od 1992 roku pełnił funkcję przewodniczącego Białynickiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego. W latach 1991–1994 był deputowanym do Białynickiej Rejonowej Rady Deputowanych, a w latach 1992–1994 – Mohylewskiej Obwodowej Rady Deputowanych[2].

13 stycznia 1997 roku został członkiem Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji[4]. Od 22 stycznia pełnił w niej funkcję zastępcy przewodniczącego Stałej Komisji ds. Polityki Regionalnej[4][5]. Jego kadencja w Radzie Republiki zakończyła się 19 grudnia 2000 roku[4]. Jednocześnie był deputowanym do Zgromadzenia Parlamentarnego Związku Białorusi i Rosji, wchodził w nim w skład Komisji ds. Gospodarki[3]. Od lipca 1999 roku pełnił funkcję Doradcy Prezydenta Republiki Białorusi – Głównego Inspektora ds. Obwodu Brzeskiego Administracji Prezydenta Republiki Białorusi. W tym samym roku został zastępcą przewodniczącego Mohylewskiego Obwodowego Komitetu Wykonawczego[6]. 6 sierpnia 2004 roku został zwolniony ze stanowiska Inspektora i mianowany ministrem energetyki[7]. Jako minister wielokrotnie delegowany był do Moskwy na negocjacje w sprawie dostaw rosyjskiego gazu ziemnego na Białoruś (7–9 września 2004[8], 15–16 listopada 2004[9], 29–30 czerwca 2005[10], 29–30 kwietnia 2006[11]), a także na IV Ogólnorosyjski Tydzień Ropy i Gazu w Moskwie 25–28 października 2004 roku[12] i 28. Posiedzenie Rady Elektroenergetycznej Wspólnoty Niepodległych Państw w Tbilisi 26–28 października 2005 roku[13]. Funkcję ministerialną pełnił do 5 maja 2006 roku[14].

16 maja 2006 roku został zastępcą przewodniczącego Komitetu Kontroli Państwowej Republiki Białorusi[15]. Od 18 lipca 2006 roku do 15 lutego 2011 roku wchodził w skład Komisji ds. Międzynarodowej Współpracy Technicznej przy Radzie Ministrów Republiki Białorusi[16][17]. 18 października 2012 roku został deputowanym do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi V kadencji ze Szkłowskiego Okręgu Wyborczego Nr 90[18]. Pełnił w niej funkcję zastępcy przewodniczącego Stałej Komisji ds. Polityki Rolnej[3]. Jego kadencja w Izbie Reprezentantów zakończyła się 11 października 2016 roku[19].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Alaksandr Ahiejeu posiada willę położoną w elitarnej mińskiej dzielnicy Drozdy, zamieszkanej przez przedstawicieli władzy i ludzi blisko związanych z przywódcą Białorusi Alaksandrem Łukaszenką[20].

Poglądy

[edytuj | edytuj kod]

Podczas kampanii wyborczej poprzedzającej wybory parlamentarne w 2012 roku Alaksandr Ahiejeu odmówił udziału w debatach z jego konkurentami z partii opozycyjnych – Partii BNF i Białoruskiej Partii Lewicy „Sprawiedliwy Świat”. Jego zdaniem partie te działały na rzecz zwiększenia wpływu Stanów Zjednoczonych na politykę Białorusi i debata z ich przedstawicielami była pozbawiona sensu[21].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Alaksandr Ahiejeu jest żonaty[2], ma syna i córkę[3].

  1. Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywna forma zapisu, według tzw. wariantu klasycznego (taraszkiewicy): Аляксандар Віктаравіч Агееў (czyt. Alaksandar Wiktarawicz Ahiejeu).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kto…, s. 8
  2. a b c Kto…, s. 9
  3. a b c d e Агееў Аляксандр Віктаравіч. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi. [dostęp 2018-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-12)]. (biał.).
  4. a b c Постоянная комиссия по региональной политике. Rada Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-23)]. (ros.).
  5. П. Шипук: Постановление Совета республики Национального собрания Республики Беларусь от 22 января 1997 г. №22-СР/I. pravo.levonevsky.org, 1997-01-22. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ros.).
  6. Агеев Александр Викторович (1952). Mohylewska Biblioteka Obwodowa im. W. Lenina. [dostęp 2018-05-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-22)]. (biał.).
  7. А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 6 августа 2004 г. №384. pravo.levonevsky.org, 2004-08-06. [dostęp 2018-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-22)]. (ros.).
  8. С. Сідорскі: Пастанова Савета міністраў Рэспублікі Беларусь ад 6 верасня 2004 г. №1086. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2004-09-06. [dostęp 2018-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-06)]. (biał.).
  9. С. Сідорскі: Пастанова Савета міністраў Рэспублікі Беларусь ад 11 лістапада 2004 г. №1436. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2004-11-11. [dostęp 2018-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-09)]. (biał.).
  10. С. Сідорскі: Пастанова Савета міністраў Рэспублікі Беларусь ад 29 чэрвеня 2005 г. №709. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2005-06-29. [dostęp 2018-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-09)]. (biał.).
  11. С. Сідорскі: Пастанова Савета міністраў Рэспублікі Беларусь ад 29 сакавіка 2006 г. №413. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2006-03-29. [dostęp 2018-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-03)]. (biał.).
  12. С. Сідорскі: Пастанова Савета міністраў Рэспублікі Беларусь ад 25 кастрычніка 2004 г. №1329. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2004-10-25. [dostęp 2018-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-05)]. (biał.).
  13. С. Сідорскі: Пастанова Савета міністраў Рэспублікі Беларусь ад 26 кастрычніка 2005 г. №1182. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2005-10-26. [dostęp 2013-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-03)]. (biał.).
  14. А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 5 мая 2006 г. №288. pravo.levonevsky.org, 2006-05-05. [dostęp 2018-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-28)]. (ros.).
  15. А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 16 мая 2006 г. №326. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2006-05-16. [dostęp 2018-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-04)]. (ros.).
  16. С. Сидорский: Постановление Совета министров Республики Беларусь от 18 июля 2006 г. №902. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2006-07-18. [dostęp 2018-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-03)]. (ros.).
  17. М. Мясникович: Постановление Совета министров Республики Беларусь от 15 февраля 2011 г. №193. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2011-02-15. [dostęp 2018-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-03)]. (ros.).
  18. В. Андрейченко: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 18 октября 2012 г. №4-П5/I. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2012-10-18. [dostęp 2018-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-16)]. (ros.).
  19. В. Андрейченко: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 11 октября 2016 г. № 1-П6/I. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2016-10-11. [dostęp 2018-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-16)]. (ros.).
  20. Ягор Марціновіч: Ад Абельскай да Ярмошынай: уладальнікі катэджаў у Драздах, поўны спіс. Nasza Niwa, 2015-12-31 20:35. [dostęp 2018-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-07)]. (biał.).
  21. «Выбары-2012»: Ні дэбатаў, ні сустрэч з выбарцамі. Radio Swaboda, 2012-08-31 16:25. [dostęp 2018-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-22)]. (biał.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.