Aleksandr Biełow (sierżant)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksandr Biełow
Александр Фёдорович Белов
starszy sierżant starszy sierżant
Data i miejsce urodzenia

30 listopada 1923
Duszyłowo, obwód iwanowski

Data i miejsce śmierci

5 kwietnia 1980
Furmanow

Przebieg służby
Lata służby

1942–1945

Siły zbrojne

Armia Czerwona

Jednostki

346 pułk piechoty 63 Dywizji Piechoty 5 Armii

Stanowiska

pomocnik dowódcy plutonu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Order Sławy III klasy

Aleksandr Fiodorowicz Biełow (ros. Александр Фёдорович Белов, ur. 30 listopada 1923 we wsi Duszyłowo w rejonie furmanowskim w obwodzie iwanowskim, zm. 5 kwietnia 1980 w Furmanowie) – radziecki wojskowy, starszy sierżant, Bohater Związku Radzieckiego (1980).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie chłopskiej. Po ukończeniu szkoły podstawowej pracował jako wiertacz w zakładzie odlewniczo-mechanicznym w Furmanowie, w 1942 został powołany do Armii Czerwonej. Od jesieni 1942 brał udział w wojnie z Niemcami, początkowo w walkach pod Rżewem, później pod Duchowszcziną. Uczestniczył w ponownym zajmowaniu przez Armię Czerwoną Smoleńska, Orszy, Witebska, Kowna i w forsowaniu Niemna. Pod Witebskiem, po tym gdy z walki został wyeliminowany karabin maszynowy, uruchomił wraz z innymi żołnierzami działo i zaczął prowadzić odkryty ogień w stronę wroga; został wówczas ranny w głowę, jednak nie opuścił pola walki. Został za to odznaczony Orderem Sławy III klasy. W 1944 przyjęto go do WKP(b). Wyróżnił się podczas walk w Prusach Wschodnich. Według raportu, 17 sierpnia 1944 jako pomocnik dowódcy plutonu 346 pułku piechoty 63 Dywizji Piechoty 5 Armii 3 Frontu Białoruskiego wraz z grupą żołnierzy wpadł do okopu wroga i osobiście zabił 6 hitlerowców w walce wręcz, następnie zatknął czerwoną flagę na brzegu rzeki Szeszupa, gdzie wcześniej stał radziecki znak graniczny nr 50. Później jego pluton odparł 5 kontrataków wroga i utrzymał pozycję. Po demobilizacji w 1945 powrócił do Furmanowa, gdzie pracował na kolei. Gwiazdę Bohatera Związku Radzieckiego odebrał na Kremlu dopiero w marcu 1947[1].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

I medale.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]