Andrzej Malinowski (malarz)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Malinowski
Ilustracja
Andrzej Malinowski, autoportret, 2009
Data i miejsce urodzenia

1947
Warszawa

Zawód, zajęcie

artysta malarz, grafik, plakacista

Multimedia w Wikimedia Commons

Andrzej Malinowski (ur. w 1947 r. w Warszawie) – polski artysta malarz, grafik, ilustrator, autor plakatów. Mieszka i tworzy we Francji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W młodości Andrzej Malinowski inspirował się twórczością Vermeera i Rembrandta[1]. W 1973 roku ukończył warszawską Akademię Sztuk Pięknych na wydziale Ilustracji[2]. Po uzyskaniu dyplomu wyjechał do Paryża, gdzie do dziś mieszka i tworzy. W 1982 roku otrzymał obywatelstwo francuskie[1].

W pierwszym okresie pobytu we Francji Malinowski zajmował się kierownictwem artystycznym, tworzeniem pokazów audiowizualnych, programów telewizyjnych, grafik, ilustracji i plakatów[2][1]. W tym czasie zwyciężał w konkursach z dziedziny plakatu oraz ilustracji[2]. W 1977 roku otrzymał Pierwszą Nagrodę za plakat do filmu Egzorcysta na festiwalu filmowym w Deauville(inne języki), co dokumentował między innymi dziennik Le Parisien[3][4][5].

Andrzej Malinowski współpracował i tworzył dla najwybitniejszych reżyserów filmowych:

Plakat do filmu „Wielki błękit” (1988), Andrzej Malinowski

Międzynarodową rozpoznawalność przyniósł artyście plakat do filmu „Wielki błękit” Luca Bessona[6], za który Malinowski w 1989 roku otrzymał nominację do nagrody Cezara, przyznawanej przez francuską Akademię Sztuki i Techniki Filmowej[2][7].

Andrzej Malinowski pełnił funkcję prezesa francuskich wielu organizacji artystycznych[2], m.in. był przewodniczącym jury w konkursie „Le plus beau dessin pour le Planétarium” w Paryżu[8]. W latach osiemdziesiątych tworzył okładki i grafikę dla francuskiego tygodnika L’Express czy dziennika Le Monde.

Był przewodniczący jury w Krajowym Konkursie „Plakat Filmowy” francuskiej grupy Caisse d’Epargne[8]. W latach 1983–1986 był wiceprezesem Związku Ilustratorów Francuskich.

Od 1986 roku Malinowski jest Członkiem Jury najważniejszego francuskiego konkursu nagród filmowych Cezary[8].

„Nostalgia ma duży wpływ na twórczość artysty. Wszystko, co nas otacza od wczesnego dzieciństwa, wspomnienia nie tylko te piękne, ale i bolesne, kształtują naszą osobowość.”

Malinowski, wywiad dla kwartalnika Artysta i Sztuka.[2]

Malinowski był Przewodniczącym Jury Festiwalu Obrazu Filmowego w Chalon nad Saon w 1989 i 1990 roku. Odpowiadał za dyrekcję artystyczną i ilustracje do dwóch programów „Franchir Espace” w 1989 roku (projekcja na „Planetarium 360°” w Paryżu) na zamówienia francuskiego Ministerstwa Kultury[8].

Dyrektor artystyczny programu telewizyjnego „Moje miasto mnie dotyczy”. Zaproszony przez spółkę mediową Canal+ do przygotowania programu „Nulle part Ailleurs” (1990), emitowanego w paśmie prime-time[8].

Współpracował z międzynarodową grupą artystyczną „Libellule”[9]. Wielokrotnie uczestniczył w Salonach Paryskich («Art en Capital» Grand Palais). Od początku lat dziewięćdziesiątych Malinowski zajmuje się wyłącznie malarstwem sztalugowym.

Twórczość malarska i spuścizna[edytuj | edytuj kod]

„Błękitna fuga” (2022), Andrzej Malinowski

Głównymi cechami malarstwa Malinowskiego są unikalna choreografia postaci, subtelna ekspresja, rzadka kompozycja, gra światłocieni oraz bogactwo kolorystyczne. Częstym motywem jest postać kobiety[2]. W swoich pracach artysta odwołuje się również do polskości[10].

„Świt” (2014), Andrzej Malinowski

W okresie od listopada 2008 do marca 2009 prace Malinowskiego wystawiono w Muzeum Narodowym Louis Senelecq(inne języki) – Centrum Lartique. Była to wystawa osobista „Silences” („Wyciszenia”), obejmująca sześćdziesiąt prac artysty[11]. O wystawie pisano między innymi we francuskojęzycznym czasopiśmie Azart – Le Magazine International de La Peinture[12].

Obrazy Malinowskiego są prezentowane w galeriach m.in. w Paryżu[13][14], w USA, Argentynie i Japonii. Prace artysty znajdują się w prestiżowych galeriach, jak Galeries Bartoux czy Marciano Contemporary przy Champs Élysées[2]. Pierwsza indywidualna wystawa artysty w Polsce (pod tytułem „Powroty”) odbyła się w 2022 r. w Rzeszowskim Domu Sztuki Adama Rajzera[15][16][17].

W 2005 roku twórczość Malinowskiego opisał francuski recenzent Thierry Sznytka na łamach czasopisma „Arts – Actualités Magazine”[18]. W 2008 w tym samym magazynie o malarstwie Malinowskiego pisała Valère-Marie Marchand[19]. Malinowskiemu poświęcono też artykuły w „Artistes en Direct” (magazynie czołowych ilustratorów) czy czasopiśmie „Salon Artistique”[20][21].

Przez kwartalnik „Artysta i Sztuka” doceniony za „nonkonformistyczną, odważną postawę” artystyczną oraz „intensywną, prowokującą wiele pytań” technikę, a także jako malarz, który „osiągnął światowy sukces” i jako plakacista, który współpracował „z najwyższej klasy reżyserami” (Tarkowski, Bertolucci, Besson)[2].

Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

  • 1977, Festiwal Filmowy w Deauville(inne języki) – Pierwsza Nagroda za plakat do filmu „Egzorcysta”[3]
  • 3 Pierwsze Nagrody Marker d’Argent – Trophee Mecanorma[8]
  • Plakat Amnesty International[8]
  • Gość Honorowy JCA – Japonia[8]
  • Pierwsza Nagroda za najlepszą akcję plakatową w kategorii film
  • Grand Prix Martini[8]
  • 1995, 46. Le Salon de L’Artistique – Nagroda Publiczności[22]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Biografia – Andrzej Malinowski. [dostęp 2023-08-09]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h i Nieznośna lekkość bytu. Kwartalnik «Artysta i Sztuka», numer 32; Wydawnictwo PromocjaArt, 2020. [dostęp 2023-08-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-08-09)].
  3. ↑ a b Miroir de Paris – Marc Ulmann, prix litteraire du festival americain de Deauville. Le Parisien, 1977-09-08. [dostęp 2023-08-09]. (fr.).
  4. ↑ Un concours d’affiches (...). Le Film français, 1977-09-16. [dostęp 2023-08-08]. (fr.).
  5. ↑ Concours d’affiches de la Fondation Philip Morris pour le cinema. [dostęp 2023-08-09]. (fr.).
  6. ↑ Le grand bleu. La critique du film [online], CinéDweller [dostęp 2023-07-21] (fr.).
  7. ↑ La Nuit des Cesars – Les Nominations pour les Cesars 1989, 4 mars 1989. César. [dostęp 2023-08-10]. (fr.).
  8. ↑ a b c d e f g h i Malinowski Andrzej. Bator Art Gallery – Galeria Sztuki. [dostęp 2023-08-09].
  9. ↑ Andrzej MALINOWSKI [online], libellule-art [dostęp 2023-07-21] (ang.).
  10. ↑ ARTYSTA I SZTUKA – #32 [online], Artysta i Sztuka [dostęp 2023-07-21] (pol.).
  11. ↑ - Andrzej Malinowski – Silences [online], Le Journal Des Arts [dostęp 2023-07-21] (fr.).
  12. ↑ L’Isle-Adam, Andrzej Malinowski „Silences”. Azart – Le Magazine International de La Peinture, nr 36, 2009. [dostęp 2023-08-10]. (fr.).
  13. ↑ AdmContempo2022, Malinowski – Artiste [online], Marciano Contemporary, 15 lutego 2022 [dostęp 2023-06-22] (fr.).
  14. ↑ MALINOWSKI | Galerie Mickael Marciano | Contemporary Art – Paris. [online], Galerie Mickael Marciano, 5 października 2018 [dostęp 2023-07-21] (ang.).
  15. ↑ Pracował dla Wajdy, Polańskiego i Bertolucciego. "Powroty" Andrzeja Malinowskiego w galerii w Rzeszowie [online], rzeszow.wyborcza.pl [dostęp 2023-06-22].
  16. ↑ Telewizja Polska S.A, 9.11.2022 [online], rzeszow.tvp.pl [dostęp 2023-07-21] (pol.).
  17. ↑ Artykuł Partnera, Najpiękniej jak możesz. Andrzej Malinowski z wystawą w Polsce [online], Biznes i Styl, 17 października 2022 [dostęp 2023-07-21] (pol.).
  18. ↑ Andrzej Malinowski. Arts – Actualités Magazine, nr 147, 2005, s. 47. [dostęp 2023-08-10]. (fr.).
  19. ↑ Premiere retrospective en France – Andrzej Malinowski. Arts – Actualités Magazine, nr 165, 2008, s. 62–65. [dostęp 2023-08-10]. (fr.).
  20. ↑ Andrzej Malinowski. Artistes en Direct, 1986. [dostęp 2023-08-10]. (fr.).
  21. ↑ Andrzej Malinowski. Salon Artistique, 2003. [dostęp 2023-08-10]. (fr.).
  22. ↑ Prix Du Public 1995 – 46° Salon de L’Artistique. [dostęp 2023-08-10]. (fr.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Album «Malarstwo Polskie 2019». Kwartalnik «Artysta i Sztuka», numer 32; Wydawnictwo PromocjaArt, 2020.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Andrzej_Malinowski_(malarz)&oldid=71803738”