Antoni Górniewicz

Antoni Górniewicz
	kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia	29 stycznia 1897 ; Wilno
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 ; Charków
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego ; Wojsko Polskie
Jednostki	2 Dywizja Strzelców Polskich, 27 Pułk Piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa (kampania wrześniowa)
	Odznaczenia

Antoni Górniewicz (ur. 29 stycznia 1897 w Wilnie, zm. w kwietniu 1940) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Antoni Górniewicz był synem Aleksandra i Reginy z domu Łopenn, urodził się w Wilnie.

W latach 1914–1917 służył w armii rosyjskiej, ukończył Szkołę Oficerską w Kijowie. Od 1917 w 2 Dywizji Strzelców Polskich I Korpusu Polskiego w Rosji.

Od 1919 roku służył w Wojsku Polskim, został przydzielony do 27 pułku piechoty, w którego szeregach walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1920 roku był dowódcą II baonu.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku, został zweryfikowany do stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i pozostał w 27 pułku. W 1928 roku został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku.

Antoni Górniewicz w 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia majora^[1]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

podporucznik – 1917
porucznik – 1919
kapitan – 1928

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)^[2] nr 4713
Krzyż Walecznych (1921)^[3]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3414 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 43, s. 1724)
↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 61)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2, s. 145.
Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 203, 440;
Rocznik Oficerski 1924 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 189, 382;
Rocznik Oficerski 1928 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1928, s. 43, 225;
Rocznik Oficerski 1932 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 66, 557;
Antoni Górniewicz [dostęp 2012-05-25]

[1] Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

[2] Dekret Wodza Naczelnego L. 3414 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 43, s. 1724)

[3] Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 61)

[1]

[2]

[3]