Antoni Kolberg
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
| Edukacja |
Akademia Sztuk Pięknych w Berlinie |
| Rodzice |
Juliusza Henryka, Karolina Fryderyka Henrietty Mercoeur |
| Małżeństwo |
Eleonora Marconi |
| Dzieci |
Henryk Wilhelm Kolberg, Kazimiera Eleonora, Antonina Kolberg, Julia Karolina, Walentyna Kolberg-Szalitowa |
| Krewni i powinowaci |
Antoni Karol Kolberg (ur. 13 czerwca 1815 w Machorach, zm. 19 grudnia 1882 w Warszawie) – artysta malarz.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Antoni był synem kartografa Juliusza Henryka i Karoliny Fryderyki Henrietty Mercoeur, ewangelików, bratem Wilhelma i Oskara Kolbergów oraz Julii (1810–1817 Przysucha), Gustawa Alberta Karola Rudolfa (29.07.1821–13.12.1823) oraz Juliusza Adolfa (11.05.1818–26.05.1843).
W roku 1831 ukończył Liceum Warszawskie i podjął studia sztuk pięknych u Aleksandra Kokulara i Józefa Brodowskiego[1]. W latach 1837–1840 kontynuował studia na Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie. Po powrocie do Polski dostał złoty medal za obraz „Św. Emilia”, przyznano mu także stypendium na dwuletni pobyt w Italii, gdzie przebywał do roku 1843. Możliwą datą wyjazdu z Rzymu jest też rok 1844, w którym powstał obraz Portret zbiorowy kolonii polskiej w Rzymie Romualda Chojnackiego, na którym malarz został przedstawiony z innymi przedstawicielami rzymskiego środowiska artystycznego Polaków, między innymi z Cyprianem Kamilem Norwidem.
W drodze powrotnej odwiedził w Paryżu przyjaciela z lat młodości w Warszawie, Fryderyka Chopina i namalował portret artysty, prawdopodobnie ostatni wykonany za jego życia (zniszczony w czasie Powstania Warszawskiego).
Na podstawie rysunku Antoniego Kolberga z 1832 przedstawiającego pokój w mieszkaniu Chopinów przy ulicy Krakowskie Przedmieście został później zrekonstruowany Salonik Chopinów w Warszawie[2].
Po powrocie z Włoch Kolberg osiadł na stałe w Warszawie, zajmując się malarstwem i dorabiając przy niepewnych dochodach artysty jako nauczyciel rysunku i malarstwa w stołecznych gimnazjach. Tworzył klasycystyczne obrazy religijne, rodzajowe i portrety, a także dekoracje ścienne, m.in. w kościele w Wilanowie (zachowane) i we wnętrzach Hotelu Europejskiego i Towarzystwa Kredytowego w Warszawie (zniszczone w czasie II wojny światowej).
Antoni Kolberg był dwukrotnie żonaty:
- po raz pierwszy z ewangeliczką reformowaną Eleonorą Marconi (1832–1883), z którą miał m.in. syna Henryka Wilhelma (1861–1935), pioniera przemysłu optycznego w Polsce oraz córkę, Kazimierę Eleonorę (Kazię), żonę Władysława Marconiego.
- po rozwodzie z Eleonorą, poślubił swoją nieślubną bratanicę Karolinę Matyldę Gallasch (1841–1900), katoliczkę, z którą miał trzy córki katoliczki po matce:
- Antoninę Kolberg (1872–1950) - „Antoniową” – żonę pisarza Stanisława Brzozowskiego,
- Julię Karolinę (17.12.1874–03.04.1876),
- Walentynę Kolberg-Szalitową (14.02.1877–19.03.1960; jej mężem był Edmund Szalit, adwokat i oficer Legionów Polskich)
Pochowany został obok rodziców i brata Wilhelma na cmentarzu ewangelickim w Warszawie (Al. 24 nr 34).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jerzy. Malinowski, Malarstwo polskie XIX wieku, Warszawa: Wydawn. DiG, 2003, ISBN 83-7181-290-6, OCLC 54704215.
- ↑ Jadwiga Mieleszko: Pałac Czapskich. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1971, s. 72.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Eugeniusz Szulc, Cmentarz ewangelicko-augsburski w Warszawie, Warszawa 1989
- Andrzej Mencwel - Stanisław Brzozowski Kształtowanie myśli krytycznej Warszawa 1976
- Oskar Kolber - Korespondencja tom I II III
- Stanisław Brzozowski - Pamiętnik