Antoni Polikarp Złotnicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Polikarp Złotnicki
generał generał
Data urodzenia

1750

Data śmierci

1830

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego

Główne wojny i bitwy

konfederacja targowicka
insurekcja kościuszkowska

Antoni Polikarp Złotnicki (ur. ok. 1750, zm. 1830) – poseł województwa podolskiego na Sejm Czteroletni od 1790 roku[1], chorąży czerwonogrodzki, przeciwnik Konstytucji 3 Maja, konfederat targowicki, konsyliarz konfederacji generalnej koronnej, marszałek konfederacji województwa podolskiego, brygadier targowickiej formacji Brygady Kawalerii Narodowej "Złotej Wolności" pod Imieniem Województwa Podolskiego.

Był uczestnikiem konfederacji barskiej[2]. Służący Szczęsnego Potockiego. Podpisał manifest przeciwko uchwaleniu Konstytucji 3 Maja[3]. Figurował na liście posłów i senatorów posła rosyjskiego Jakowa Bułhakowa w 1792 roku, która zawierała zestawienie osób, na które Rosjanie mogą liczyć przy rekonfederacji i obaleniu dzieła 3 maja[4]. W 1792 roku przystąpił do konfederacji targowickiej. Będąc komendantem zmodernizowanej i zaopatrzonej twierdzy Kamieniec Podolski oddał ją bez walki wojskom rosyjskim w dniu 21 kwietnia 1793 roku. Był generałem majorem wojsk rosyjskich[5].

W czasie insurekcji kościuszkowskiej Sąd Najwyższy Kryminalny skazał go na karę śmierci przez powieszenie, wieczną infamię, konfiskatę majątków i utratę wszystkich urzędów. Wobec nieobecności skazanego, wyrok wykonano in effigie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 325.
  2. Jarosław Gdański, Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki, Kamil Stepan, Wojsko Koronne. Formacje Targowicy, szkolnictwo wojskowe. Varia, Uzupełnienia, Kraków 2003, s. 30.
  3. Leon Wegner, Dzieje dnia trzeciego i piątego maja 1791, Poznań 1865, s. 194.
  4. Łukasz Kądziela, Między zdradą a służbą Rzeczypospolitej. Fryderyk Moszyński w latach 1792-1793, Warszawa 1993, s. 46, Сборник Русского исторического общества, t. 47,Petersburg 1885, s. 272.
  5. Henryk P. Kosk, Generalicja polska. T. II. Pruszków, 2001, s. 288.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]