Wół domowy
| ||
| Bubalus bubalis | ||
| Linnaeus, 1758 | ||
.jpg)
| ||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Gromada | ssaki | |
| Rząd | parzystokopytne | |
| Rodzina | wołowate[1] | |
| Podrodzina | bawoły[1] | |
| Plemię | Bovini | |
| Rodzaj | wół[1] | |
| Gatunek | wół domowy[1] | |
Wół domowy[1] (Bubalus bubalis[2]) – ssak krętorogi zaliczany do bydła.
Hodowany powszechnie w południowo-wschodniej Azji, a także w północnej Afryce, na Bliskim Wschodzie, w Ameryce Środkowej i Południowej, Australii, a nawet na południu Europy.
Udomowienie nastąpiło prawdopodobnie 4 000-3 000 lat p.n.e.
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Wół domowy został opisany przez Linneusza w 1758 roku pod nazwą Bubalus bubalis, a bawół indyjski – w 1872 (Kerr) jako Bubalus arnee. Naukowa nazwa woła domowego to Bubalus arnee f. bubalis (udomowiona forma bawoła indyjskiego). Nazwa Bubalus bubalis została jednak przyjęta jako powszechnie stosowana[2].
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała 2,2-3,0 m, ogona 60-100 cm; wysokość w kłębie do 180 cm. Masa ciała 600-1000 kg. Budowa bardzo krępa, szczególnie masywna w kłębie, nogi silne, zakończone szerokimi racicami. Rogi potężne, zwłaszcza u samców; zagięte w jednej płaszczyźnie ku tyłowi. Odchodzą od czaszki bez żadnego zgrubienia czołowego. Ciało jest pokryte rzadkimi, sztywnymi włosami, które nie dają żadnej osłony cieplnej. Bardzo szerokie i znacznie rozstawione racice są ważnym przystosowaniem do życia w bagniskach, na mokradłach i na przybrzeżnych płyciznach.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Pierwotnie występował w Indiach i Azji Południowo-Wschodniej. Stamtąd w czasach historycznych został sprowadzony na południe Europy.
Środowisko[edytuj | edytuj kod]
Wybiera tereny bagniste z bogatą roślinnością.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 180. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ a b Nazwa uznana decyzją Międzynarodowej Komisji Nomenklatury Zoologicznej, 2003 (zob. Zasady tworzenia nazw systematycznych#Wyjątki)
