Przejdź do zawartości

Bes (herb szlachecki)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Herb Bes u Tadeusza Gajla, za Żernickim i Sękowskim
Herb Bes u Juliusza Karola Ostrowskiego, za Niesieckim i Siebmacherem

Bes (Bies, Bees, Beess) – polski herb szlachecki, pochodzenia śląskiego[1].

Opis herbu

[edytuj | edytuj kod]

Opis zgodnie z klasycznymi regułami blazonowania:

W polu czerwonym pniak o trzech korzeniach, dwóch sękach i dwóch listkach lipowych, w skos, srebrny (niekiedy zielony)[1].

W klejnocie nad hełmem w koronie pęk piór kogucich, po 6 na stronę[2].

Istnieje wersja udostojniona herbu:

Na tarczy dwudzielnej w słup w polu prawym srebrnym pień naturalny o trzech korzeniach, dwóch sękach i dwóch listkach lipowych zielonych, w polu lewym czerwonym lew srebrny wspięty w koronie złotej.

W klejnocie nad hełmem w koronie trzy pióra pawie[3].

Historia herbu

[edytuj | edytuj kod]

W wersji jednopolowej, herb należał do śląskiej rodziny Beess. Najwcześniejsza wzmianka o członku tej rodziny - Adamie, pochodzi z 1260 roku. Herb został udostojniony srebrnym lwem[4] 23 stycznia 1609 wraz z podniesieniem Jana Beessa z Wierzchlasu na Szumiradzie do rangi Freiherra.

Herbowni

[edytuj | edytuj kod]

Beess, Bes, Besowski, Katowski.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Za www.elvish.org
  2. Wizerunek w: Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1. str. 33
  3. Opis i wizerunek w: Juliusz Karol Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. Warszawa: Główny skład Księgarnia Antykwarska B. Bolcewicza, 1897. T.1, str 33, T.2, str. 20
  4. Za herbarzem Siebmachera, tyle, że tam lew w lewo, www.elvish.org podaje udostojnienie na przemian dwoma lwami i dwoma czarnymi orłami

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]