Bhaskaraćarja

Bhaskaraćarja (sanskryt भास्कराचार्य, trl. Bhāskarācārya, czyli Bhāskara nauczyciel, Bhāskara II), (1114–1185) – indyjski matematyk i astronom, kierownik obserwatorium astronomicznego w Ujjainie^[1]. Uznawany za kontynuatora prac żyjącego w VII wieku matematyka i astronoma Bhāskary I^[2].

Na podstawie wersetów zawartych w jego głównym dziele, Siddhantasiromani,, ustalono, że urodził się w 1114 roku w miejscowości Vijjadavida (Vijjalavida), a przebywał w paśmie gór Satpura w obrębie Ghatów Zachodnich.

Dzieła

Jego głównym dziełam było Siddhantasiromani, składające się z czterech części. Wśród nich najlepiej opracowane zostały:

Lilavati – poświęcone arytmetyce
Bidźaganita – poświęcone algebrze

Pozostałe to:

Grahaganita – poświęcony matematyce planetarnej,
Golādhyāya – opisujący trygonometrię sferyczną i kosmografię.

Wkład

Podał geometryczny dowód twierdzenia Pitagorasa^[3], a także oszacowanie liczby pi równe ${\tfrac {754}{240}},$ czyli około $3{,}141666\ldots$

Przypisy

↑ Bhaskara Aćarja, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-06-20] .
↑ Bhaskara II. Encyclopedia Britannica. [dostęp 2024-12-29]. (ang.).
↑ 53. Konferencja Studenckich Kół Naukowych Pionu Hutniczego.

Linki zewnętrzne

John J. O’Connor; Edmund F. Robertson: Bhaskaraćarja w MacTutor History of Mathematics archive (ang.) [dostęp 2021-10-27].

[epwn-1] Bhaskara Aćarja, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-06-20] .

[2] Bhaskara II. Encyclopedia Britannica. [dostęp 2024-12-29]. (ang.).

[3] 53. Konferencja Studenckich Kół Naukowych Pionu Hutniczego.

[1]

[2]

[3]