Białoskrzydł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
Białoskrzydł – polski herb szlachecki z nobilitacji. Nazwa herbu jest stylizowana na staropolską, co było częstą praktyką w przypadku herbów nadawanych w epoce Stanisława Augusta Poniatowskiego[1].
Opis herbu[edytuj | edytuj kod]
W polu czerwonym z muru srebrnego o pięciu rzędach - pół gryfa srebrnego w prawo, z dziobem i szponami złotymi.
W klejnocie nad hełmem w koronie trzy pióra strusie.
Labry czerwone podbite srebrem.
Historia herbu[edytuj | edytuj kod]
Nadany wraz ze szlachectwem w 1791 r. podporucznikowi Janowi Antony[2].
Herbowni[edytuj | edytuj kod]
Antony.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Herb Białoskrzydł z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Alfred Znamierowski: Herbarz rodowy. Warszawa: Świat Książki, 2004. ISBN 83-7391-166-9. str. 21
- ↑ Anna Wajs: Materiały genealogiczne, nobilitacje, indygenaty w zbiorach Archiwum Głównego Akt Dawnych w Warszawie. Warszawa: DiG, 2001. ISBN 83-7181-173-X. str. 15
A
B
C – F
G – J
K
L – M
N – P
R – Ś
T – Ż
Herby | |
---|---|
Elementy herbu | |
Oznaki godności | |
Inne | |
Działy heraldyki |