Bitwa w Zatoce Manilskiej
14°29′24″N 120°55′48″E/14,490000 120,930000| Wojna amerykańsko-hiszpańska | |||
| |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik |
zwycięstwo Stanów Zjednoczonych | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Filipin  | |||
| 14°29′24″N 120°55′48″E/14,490000 120,930000
| |||
Bitwa w Zatoce Manilskiej (ang. Battle of Manila Bay, hiszp. Batalla de Cavite) – bitwa morska, która miała miejsce 1 maja 1898, niedaleko Manili na Filipinach, w czasie wojny amerykańsko-hiszpańskiej.
Geneza[edytuj | edytuj kod]
W kwietniu 1898 wybuchła wojna amerykańsko-hiszpańska. Stany Zjednoczone dążyły do hegemonii gospodarczej na Pacyfiku oraz rozszerzenia swoich wpływów w Ameryce Środkowej i Południowej. Aby osiągnąć te dwa cele, musiały z tych rejonów wyprzeć Hiszpanię. Amerykanom najbardziej zależało na przejęciu Kuby i Filipin, kolonii hiszpańskich bogatych w cenne surowce naturalne.
Zestawienie sił[edytuj | edytuj kod]
Strona amerykańska[edytuj | edytuj kod]
- 4 nowoczesne krążowniki:
- 2 kanonierki
Strona hiszpańska[edytuj | edytuj kod]
- 2 lekkie krążowniki
- 7 kanonierek
Przebieg bitwy[edytuj | edytuj kod]
Flota hiszpańska bazowała w Zatoce Manilskiej. Admirał Patricio Montojo y Pasarón ustawił swoje okręty w dwóch liniach w szyku „torowym” tuż przy brzegu, gdzie woda była najpłytsza. Okazało się to poważnym błędem, który podczas bitwy nie dał szans okrętom hiszpańskim na podjęcie walki.
Admirał George Dewey, wiedząc, że wróg nie jest w stanie manewrować, podpłynął do okrętów przeciwnika na bardzo małą odległość i rozpoczął silny ostrzał artyleryjski. Hiszpanie odpowiadali ogniem wręcz symbolicznie. Amerykanie wykonali trzy nawroty i po krótkiej walce wroga flota została unicestwiona. Ostatnie salwy amerykańskie były oddawane z odległości 200 metrów.
Wynik bitwy[edytuj | edytuj kod]
Hiszpanie ponieśli klęskę. Stracili całą flotę to znaczy 2 lekkie krążowniki i 7 kanonierek. Amerykanie wyszli z bitwy z minimalnymi stratami własnymi (1 zabity i 9 rannych).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Edmund Kosiarz: Bitwy morskie, Wydawnictwo Morskie, 1964.