Bitwa pod Markuszowem (1792)

Bitwa pod Markuszowem

wojna polsko-rosyjska 1792
Czas	{{{czas}}}
Miejsce	Markuszów
Terytorium	Lubelszczyzna
Przyczyna	atak Kozaków na polską straż tylną
Wynik	wygrana Polaków
Strony konfliktu
I Rzeczpospolita Imperium Rosyjskie Kozacy w służbie Imperium Rosyjskiego
Dowódcy
Józef Poniatowski nieznany
Siły
12 szwadronów nieznane
Straty
ok. 20 żołnierzy
Położenie na mapie świata Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|}

{{Wojna infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | commons = | czas = | współrzędne = | opis grafiki = Nieznane pola: "data" oraz "opis".

Bitwa pod Markuszowem odbyła się 26 lipca 1792 roku w czasie wojny polsko-rosyjskiej 1792. Była ostatnim starciem tej wojny.

Tło historyczne

Między innymi wskutek dysproporcji sił, wojna w obronie Konstytucji 3 maja zamieniła się w jeden wielki odwrót wojsk polskich. Wobec niemożności utrzymania linii Bugu, książę Józef Poniatowski prowadził swój korpus w kierunku stolicy, unikając stoczenia decydującej bitwy, dbając o zachowanie armii. W staczanych bitwach obronnych osiągał zresztą niemałe sukcesy (Zieleńce). Pod koniec lipca stanął kwaterą w Kurowie, gdzie dosięgła go wieść o przejściu króla Stanisława Augusta Poniatowskiego na stronę konfederacji targowickiej.

Przebieg bitwy

Pod Markuszowem znajdowała się straż tylna wojsk polskich. Na nią uderzyli od wschodu (od strony Garbowa) niezorientowani w sytuacji politycznej Kozacy. Zrozpaczony zachowaniem krewniaka dowódca polski pociągnął wierne mu wojska (12 szwadronów kawalerii) w bezsensowną już walkę, osobiście dowodząc i wykazując się przy tym niebywałą brawurą, wedle współczesnych przekazów - szukając śmierci. Kozacy zostali odparci i odrzuceni w kierunku Garbowa. W bitwie tej zginęło około 20 Polaków, w tym generalny inspektor kawalerii gen. Janusz Stanisław Iliński.

Konsekwencje

Bitwa z powodu swoich rozmiarów nie miałaby większego znaczenia nawet w innej sytuacji politycznej, w tej zaś była ona pozbawiona znaczenia w ogóle. Wskutek zachowania króla okazało się, że było to ostatnie zwycięstwo wojsk polskich w tej wojnie. Choć armia polska zachowała zdolność bojową, wskutek decyzji władz wojna była przegrana.

Bibliografia

• Piotr Derdej, Zieleńce-Mir-Dubienka 1792, Bellona, Warszawa 2008, ISBN 978-83-11-11039-7.