Przejdź do zawartości

Bitwa pod Orthez (1814)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bitwa pod Orthez
Wojny napoleońskie w Hiszpanii i Portugalii
ilustracja
Czas

27 lutego 1814

Miejsce

Orthez w departamencie Pireneje Atlantyckie na południu Francji

Wynik

zwycięstwo Brytyjczyków

Strony konfliktu
Cesarstwo Francuskie Wielka Brytania
Portugalia
Dowódcy
marsz. Nicolas Jean de Dieu Soult gen. Wellington
Siły
34 000 41 000
Straty
3 985
(1 366 jeńców)
2 174
(80 jeńców)
Położenie na mapie świata
Mapa konturowa świata, u góry znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
43°30′19″N 0°46′34″W/43,505278 -0,776111

Bitwa pod Orthez – bitwa, która miała miejsce 27 lutego 1814 r. w czasie walk Francuzów z wspierającymi powstańców iberyjskich oddziałami brytyjskimi.

Po przekroczeniu granicznej rzeki Bidassoa i zwycięstwie w bitwach nad Nivelle i Nive, Wellington dalej ścigał Soulta. 26 lutego 1814 r. Podczas gdy oddział gen. Hope’a przekroczył rz. Ardour i obległ Bajonnę, pozostałe wojska brytyjskie przekroczyły rzekę Gave de Pau i ruszyły w kierunku miasta Orthez. Francuzi zajęli pozycje obronne na pasmie wzgórz na północ od miasta. Bitwa rozpoczęła się rankiem 27 lutego. Anglicy najpierw wyparli oddziały francuskie z terenów kościoła w wiosce St. Boes, a następnie z całej wioski, położonej 5 km na północny zachód od Orthez. Niedługo potem zostali jednak z niej wyparci przez kontratak francuski poprowadzony przez generałów Reille'a i Taupina. Gen. Thomas Picton ze swoją 3 Dywizją i gen. Henry Clinton ze swoją 6 Dywizją uderzyli w środek francuskich linii, jednakże silny ogień artyleryjski zmusił ich do odwrotu. Około godz. 11:30 Anglicy rozpoczęli kolejny, główny atak. Zaatakowano pozycje francuskie na całej ich linii. Decydującym uderzeniem był atak Lekkiej Dywizji z 1 batalionem 52 oksfordzkiego pułku piechoty na czele, który wbił się klinem między dywizje Reille'a i d’Erlona. Francuzi wpadli w panikę i rozpoczęli odwrót, będąc nękanym przez angielski 7 Pułk Huzarów. W końcu Francuzi przeprawili się przez rzekę Luy de Béarn, spalili za sobą most i schronili się w Sault-de-Navailles, skąd pomaszerowali do Tuluzy. W trakcie bitwy Wellington został ranny i spadł z konia po tym, jak został trafiony odłamkiem kartacza.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • J. Sutherland, Bitwy epoki napoleońskiej, Warszawa 2005, Oficyna Wyd. Alma-Press.