Blancoa canescens
| |||
| Systematyka[1][2] | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Klad | |||
| Klad | |||
| Klad | |||
| Klasa | |||
| Klad | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj |
Blancoa | ||
| Gatunek |
Blancoa canescens | ||
| Nazwa systematyczna | |||
| Blancoa canescens Lindl. Sketch Veg. Swan R.: 45 (1839)[3] | |||
| Synonimy | |||
| |||
| Homonimy | |||
| |||
| Zasięg | |||
| |||
Blancoa canescens Lindl. – gatunek roślin z monotypowego rodzaju Blancoa Lindl. z rodziny hemodorowatych. Występuje endemicznie na obszarze między miastem Eneabba a rzeką Moore oraz w okolicach Perth i York[5] w zachodniej części Australii Zachodniej[3].
Nazwa naukowa rodzaju honoruje Manuela Blanco Ramosa, augustiańskiego mnicha, botanika, żyjącego w latach 1780–1845, autora La Flora de Filipinas[5]. Epitet gatunkowy po łacinie oznacza siwiejący.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
- Wieloletnie rośliny zielne, o wysokości 25 cm, tworzące kępy[5].
- Liście
- Liście płaskie, równowąskie, długości 8–25 cm, szerokości 2–3 mm, młode pokryte gęsto splątanymi, jedwabistymi włoskami, wycierającymi się w miarę dorastania, dorosłe nagie[5].
- Kwiaty
- Zebrane w jednostronne grona, zwisłe. Szypułki długości 5–15 mm. Okwiat promienisty, rurkowato-dzwonkowaty, długości 2,5–3,5 cm, gęsto pokryty czerwonymi, kutnerowatymi włoskami. Łatki na długości 3,5–6 mm odgięte o 60°–90° od rurki okwiatu. Sześć pręcików osadzonych blisko wierzchołka rurki okwiatu, prostych, wzniesionych, o nitkach długości ok. 1 mm i główkach długości 2,5–4 mm. Słupek pośredni. Zalążnia zrośnięta z okwiatem wzdłuż przegród, komorowo wolna, tworząca głębokie kieszonki. W każdej komorze zalążni znajduje się kilka zalążków położonych w dwóch rzędach, osadzonych na równowąskim łożysku. Szyjka słupka u nasady stożkowata, potem nitkowata, zwykle prosta, długości 2,4–3,5 cm, zwieńczona trójklapowanym znamieniem[5].
- Gatunki podobne
- Blisko spokrewniony z rodzajem Conostylis, od którego różni się zwisłymi kwiatami zebranymi w jednostronne grona, przegrodowym zrośnięciem zalążni z okwiatem i położeniem zalążków[5].
Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]
- Rozwój
- Kwitnie od czerwca do sierpnia[5]. Kwiaty zapylane są przez miodojady, głównie złotouchy żółtoskrzydłe i koralicowce czerwone, a sporadycznie także przez miodojadki brązowe, koralicowce kosmate i miodaczki białouche[6]. Badania kiełkowania nasion wykazały, że jest ono stymulowane przez związki chemiczne zawarte w dymie, w szczególności przez karrikiny (KAR1)[7].
- Siedlisko
- Rośnie na głębokich piaskach w nizinnych lasach banksjowych i na wrzosowiskach[5].
- Genetyka
- Haploidalna liczba chromosomów n wynosi 8[5].
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
- Pozycja systematyczna
- Gatunek z monotypowego rodzaju Blancoa z plemienia Conostylideae podrodziny Conostylidoideae w rodzinie hemodorowatych (Haemodoraceae) w rzędzie komelinowców (Commelinales)[8]. Stanowi klad siostrzany dla rodzaju Conostylis, a razem z nim grupę siostrzaną dla rodzaju Anigozanthos[7]. W niektórych ujęciach gatunek włączany do rodzaju Conostylis[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2023-03-19] (ang.).
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ a b c Plants of the World Online. The Royal Botanic Gardens, Kew, 2019. [dostęp 2023-03-19]. (ang.).
- ↑ Global Biodiversity Information Facility (GBIF) Backbone Taxonomy. GBIF Secretariat. [dostęp 2023-04-22]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l Blancoa canescens Labill.. Flora of Australia. [dostęp 2023-04-01].
- ↑ G.J. Keighery. Pollination and the Generic Status of Blancoa canescens Lindl. (Haemodoraceae). „Flora”. 171 (6), s. 521–524, 1981. DOI: 10.1016/s0367-2530(17)31303-8.
- ↑ a b Katherine S. Downes, Marnie E. Light, Martin Pošta, Ladislav Kohout i inni. Do fire-related cues, including smoke-water, karrikinolide, glyceronitrile and nitrate, stimulate the germination of 17 Anigozanthos taxa and Blancoa canescens (Haemodoraceae)?. „Australian Journal of Botany”. 62 (4), s. 347, 2014. DOI: 10.1071/BT13189.
- ↑ USDA, Agricultural Research Service, National Plant Germplasm System. 2020. Germplasm Resources Information Network (GRIN-Taxonomy). National Germplasm Resources Laboratory, Beltsville, Maryland. [dostęp 2023-03-27]. (ang.).