Przejdź do zawartości

Blandyna Kaniewska-Wójcik

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Blandyna Kaniewska-Wójcik
Imię i nazwisko

Blandyna Janina Kaniewska-Wójcik

Data i miejsce urodzenia

26 czerwca 1948
Kluczewo Pomorskie

Data i miejsce śmierci

4 lutego 2008
Warszawa

Narodowość

polska

Alma Mater

Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie (1976)

Dziedzina sztuki

konserwacja i restauracja zabytków (konserwacja malarstwa sztalugowego)

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi

Blandyna Janina Kaniewska-Wójcik (ur. 26 czerwca 1948 w Kluczewie Pomorskim, zm. 4 lutego 2008 w Warszawie) – polska konserwatorka dzieł sztuki, kierowniczka Pracowni Konserwacji Malarstwa Sztalugowego Muzeum Narodowego w Warszawie (1988–2007).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Córka Hieronima Kaniewskiego, stomatologa, i Władysławy z Janiszewskich[1]. Absolwentka Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1976, dyplom z wyróżnieniem w zakresie konserwacji malarstwa i rzeźby polichromowanej, praca magisterska Konserwacja krucyfiksu klasztornego z kościoła w Lubomierzu, 1400–1410)[1][2]. W latach 1976–1985 wykładowca na tymże wydziale w Pracowni Konserwacji Malarstwa[1]. W latach 1985–1986 przeprowadziła konserwację obrazu Św. Anna nauczająca Marię z kościoła parafialnego św. Jacka w Horodle[3].

W Muzeum Narodowym w Warszawie pracowała w latach 1985–2007, od 1988 jako kierowniczka Pracowni Konserwacji Malarstwa Sztalugowego[1]. Była autorką nowej metody wzmacniania obrazu przezroczystym laminatem zamiast płóciennymi łatami, stosowanej w pracowni konserwacji Muzeum Narodowego w Warszawie[4][5] i wprowadzonej do dydaktyki na Wydziale Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki Akademii Sztuk Pięknych, a także metody ekstrakcji masy woskowo-żywicznej stosowanej do konserwacji obiektów na podłożach płóciennych[1]. Publikowała artykuły naukowe o tematyce konserwatorskiej[6]. Członkini Związku Polskich Artystów Plastyków[1].

W latach 1995–1999 kierowała pracami konserwatorskimi projektu „Serenissima – Światło Wenecji”, zakończonego wystawą, która otrzymała nagrodę „Sybilla 1999” przyznawaną za najważniejsze wydarzenia polskiego muzealnictwa[1]. Wystawa „Serenissima – Światło Wenecji” została również uhonorowana nagrodą Generalnego Konserwatora Zabytków za dokonania z zakresu konserwacji (1999), a Muzeum Narodowe w Warszawie otrzymało za nią nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „za trzyletni nowatorski program badań technologicznych towarzyszący konserwacjom obrazów weneckich z kolekcji Muzeum” (1999)[5]. Noty konserwatorskie opracowane przez Blandynę Kaniewską-Wójcik stanowiły część katalogu wystawy opublikowanego przez Muzeum Narodowe w Warszawie (1999)[7].

Zamężna z Jacentym Wójcikiem, miała troje dzieci: syna Ambrożego oraz córki Aleksandrę i Agnieszkę[1]. Pochowana na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 74A-5-32)[8].

Niektóre realizacje konserwatorskie

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia i nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k Anna Bogdańska: „Kaniewska-Wójcik Blandyna”. W: Polski Słownik Biograficzny Konserwatorów Zabytków. Zeszyt 5. Pod redakcją Iwony Błaszczyk, Henryka Kondzieli, Hanny Krzyżanowskiej, Małgorzaty Merkel-Massé. Warszawa: Narodowy Instytut Dziedzictwa, Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków, 2016, s. 47–48. ISBN 978-83-63260-73-6. [dostęp 2023-06-02].
  2. ↑ Urszula Skonieczna: Wykaz Absolwentów Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki (prace magisterskie). asp.waw.pl. [dostęp 2008-02-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2004-07-06)].
  3. ↑ Andrzej Kędziora, Grażyna Żurawicka. Prace konserwatorskie w województwie zamojskim w latach 1975–1986. „Ochrona Zabytków”. Tom 41, numer 4 (163), s. 282, 1988. Warszawa, Kraków: Wydawnictwo Arkady. ISSN 0029-8247. [dostęp 2023-06-11]. 
  4. ↑ Konserwacja Malarstwa Sztalugowego. Muzeum Narodowe w Warszawie. [dostęp 2008-02-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-28)].
  5. ↑ a b Dorota Ignatowicz-Woźniakowska, Anna Bogdańska, Maria Kurpik: Konserwatorzy Muzeum Narodowego w Warszawie. mnw.art.pl, 18 listopada 2022. [dostęp 2023-06-04].
  6. ↑ Blandyna Kaniewska-Wojcik. Eine methode des Laminierens von Leinwandgemälden. „Restauro: Zeitschrift für Kunsttechniken, Restaurierung und Museumsfragen”. 97, no. 3, s. 183–184, 1991. München: Verlag Georg D.W. Callwey. ISSN 0933-4017. 
  7. ↑ Katarzyna Semkowicz-Novljaković. Konserwacja obrazu Bernardo Strozziego „Trzej filozofowie” – depozytu w Muzeum Narodowym. Próba rozpoznania repliki autorskiej lub kopii warsztatowej na podstawie badań z wykorzystaniem promieniowania rentgenowskiego. „Opuscula Musealia”. Rocznik 2015, Tom 23, s. 107, 2015. Kraków: Uniwersytet Jagielloński. ISSN 0239-9989. [dostęp 2023-06-04]. 
  8. ↑ Blandyna Janina Kaniewska-Wójcik [hasło w wyszukiwarce cmentarnej] [online], brodnowski.grobonet.com [dostęp 2022-12-08].
  9. ↑ Witkacy. Materiały sesji poświęconej Stanisławowi Ignacemu Witkiewiczowi w 60 rocznicę śmierci, Słupsk, wrzesień 1999. Anna Żakiewicz (red.). Słupsk: Muzeum Pomorza Środkowego, 2000, s. 239. ISBN 83-911900-5-6.
  10. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 29 marca 2002 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2002 r. nr 21, poz. 373).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Blandyna_Kaniewska-Wójcik&oldid=71136526”